Without you, it feels like I miss a part of me.
En toen zat ik in de auto. En reed weg van mijn grootste liefde. Reed weg van Justin. Ik voelde tranen opkomen, maar hield me in. Ik ging hier echt niet wenen met mijn moeder erbij. Dat deed ik straks wel. Als ik alleen was. Alleen. Alleen, Alleen. Het woord galmde na in mijn hoofd.
Diane's pov:
(voor degenen die het niet meer wisten, Diane is Chloë's moeder.)
Chloë keek voor zich uit. En keek voor zich uit. En keek voor zich uit. En bleef voor zich uitkijken. De héle weg naar huis, keek ze voor zich uit. Het leek alsof ze iets probeerde te bedwingen. Tranen misschien?
Ik zuchtte. Ik zag mijn kinderen niet graag ongelukkig, maar wat kon ik er aan doen?
Ze moest morgen naar school, hij had morgen een interview in Atlanta.
Chloë bleef voor zich uit staren, en ik zuchtte.
'Chloë?'vroeg ik. Ik had er alles voor over om haar uit die positie te krijgen, maar ze antwoordde niet.
'Chloë?'vroeg ik nog eens. Ze antwoordde weer niet.
'Chloë?'vroeg ik nog eens, bang dat ze weer niet zou antwoorden. Bang dat ze in shock of zo was.
'Ja?'Chloë keek me nog steeds niet aan.
'Wat... euhm... was je van plan te doen als we thuiskomen?'
'Lopen, dansen, slapen,'antwoordde ze met een toonloze stem. Ze staarde nog steeds voor zich uit. Alsof alles buiten interessanter was dan ik. Ik zuchtte en liet haar maar.
Chloë's pov:
'Chloë?' Nee. Ik staarde koppig naar buiten.
'Chloë?' Zwijg toch! Irritant mens!
'Chloë?' Ik zuchtte zwaar, om te laten zien, dat ik niet wilde praten.
'Ja?'vroeg ik zo ongeïnteresseerd als ik kon.
'Wat... euhm... was je van plan te doen als we thuiskomen?' Haar stem beefde een beetje, en ze keek alsof ze niet echt een antwoord verwachtte. Goed. Ze had dus door dat ik geen zin had in een gesprek. Zeker niet met haar. Zij die me was komen halen om me mee weg te nemen van Justin.
Ik zuchtte. Wat een domme gedachten. Alsof ik anders wél voor altijd bij Justin had kunnen blijven. Ik hoopte dat hij écht vanavond zou bellen, en dat ik niet zomaar een uit een dozijn geweest was.
Mam keek me nog steeds aan, dus gaf ik maar antwoord. 'Lopen, dansen, slapen.' Ik probeerde toonloos te klinken. Gevoelloos. Zoals ik me voelde.
'Mmh...' Mam zuchtte en liet me. Daar was ik haar dankbaar voor.
Ik bleef naar buiten kijken, zonder iets te zien. Alhoewel, ik zag wél iets. Maar niet wat er buiten was. Ik zag alleen Justin's gezicht.
Reageer (7)
als je naar mij had geluisterd was dit niet gebuurte ik zeg het nog 1 keer Justin moet haar verkering vragen je moet niks dan zij hun eindelijk samen en dan word ik heel erg blijj:)
1 decennium geledenda's echt een zaalig verhaal ^^ x
1 decennium geleden