Already Gone.

Donkere gedachten vervoegden zich in mijn hoofd,
En al ben ik niet het type die zich er makkelijk mee inlaat, toch leek het ditmaal niet te stoppen,
Depressief, zo noemde men het, een 'ziekte' wat men ziet als gemaakt.
Het was de zoveelste keer, de keer die ik me nog jaren zou herinneren.
Jaren geleden belandde ik in deze nachtmerrie, nooit gedacht dat ik het nog zou navertellen.
Het leek simpel op te lossen met medicatie, die in eerste instantie ook leek aan te slaan,
Maar al snel leek het erger dan gedacht,
Ik kropte mijn onverkondigde gevoelens op en had daarnaast ook zelfmoordneigingen.
Hoe kon ik dit achter me laten? Het leek allemaal zo hopeloos.
Maar er was nog één sprankeltje hoop..

Aangeschoten strompelde ik naar een parkje in de buurt,
Alcohol leek op die momenten het enige wat ik nodig had, en dan vooral om alles even te vergeten.
Ik wist dat dit niet de beste oplossing was, maar wat dan wel?
Rustig plofte ik me neer op het dichtstbijzijnde bankje en staarde maar wat in het rond.
Ik sloot m'n ogen en besloot me volledig over te geven aan de omgeving.

Maar al snel werd dit vredige moment verstoord door een schorre mannenstem.
Langzaam opende ik m'n ogen en staarde in de prachtige bruine ogen van een engel die uit de hemel leek gezonden.
Even wist ik niet waar ik het had en werpte hem een vragende blik toe.
Hij wees beleefd naar de lege plek op het bankje & ik knikte,
Verder besloot ik er niet op in te gaan & nam een slokje van de fles die ik als een zwerver met me meesleurde.
Even meende ik een vragende blik in de man z'n ogen te zien, maar veel trok ik me er niet van aan.
Ik besloot dan ook stilaan op te staan en met een dronken pasje naar huis terug te strompelen.

He, juffrouw moet ik je niet naar huis brengen?
Het leek me allemaal niet te kunnen deren, met een zwaar hoofd vervolgde ik dan ook mijn tocht,
Maar ver ben ik nooit geraakt.

~ Enkele uren later..

Deel 1