Een Buiten gewone Halloween •28-10-2016•

Net als het afgelopen jaar, zit ik met mijn handen een pompoen schoon te maken. Al het vruchtvlees met mijn vingers eruit scheppend. Mijn vingers voelde ik door de sappen glijden, het vlees heen haken, bundeltje voor bundeltje wist ik het met de zaden eruit te trekken. Het drab, zoals ik het na alle jaren ben gaan noemen liet ik met een simpele beweging in de plastic zak glijden. Met een lepel begon ik op het oranje karkas van mijn pompoen een paar ogen te tekenen. Witte lijnen werden langzaam zichtbaar. Hoe vaker ik er met de lepel over heen kraste hoe zichtbaar de witte streep werd. Krassend in het oranje stuk groente, wat enkele kilo’s aan gewicht met zich droeg, probeerde je ieder jaar het beste kunstwerk te laten zien.
Ieder jaar werd er een wedstrijd gehouden. Wie het mooiste monsterlijke pompoen gemaakt had. Je kon het bij de voordeur, hekwerk plaatsen met een grote kaars erin. Kinderen zouden dan langs je duur komen voor snoep te innen. Ieder jaar was het een groot succes, zelfs voor de oudere kinderen werd er ieder jaar iets georganiseerd. Een verkleed feest, een disco, een dropping in het bos of een of andere griezelige film. Ieder jaar was het maar de vraag wat er geregeld was, gepland was. Dit jaar was het een verkleed feest, er zou muziek aanwezig zijn, verschillende griezelige figuren die je schrik zullen gaan aanwenden, en zo nog enkele andere soorten spellen wat er met Halloween te maken heeft.
‘Felicity, hoe ver ben je met je pompoen’ was de kraaierige stem van mijn lerares.
Verbaasd keek ik op recht in haar gifgroene ogen. Rillingen voelde ik als gelijk over mijn ruggengraat naar beneden glijden, mijn nekharen voelde ik langzaam aan beginnen te krullen, en elke zenuw in mijn lichaam vertelde mij dat ik voorzichtig moest wezen. Dat de vrouw iets eigenaardigs met zich droeg. Iets waar je niet graag mee te maken wilde hebben, krijgen, en of mee betrokken wilde raken.
Enkele dagen geleden gebeurde er iets geks, vreemds, buiten gewoon vreemd.
Ik heb het nog met niemand durven bespreken, maar mijn voel sprieten leken sneller, intenser, duidelijker dan anders, normaal te werken.
‘Nou, de rest van de klas is al zo goed als klaar’ snauwde ze met haar kraaierige stem. Haar kromme vinger mijn richting in, wijzend, van mijn pompoen naar mij. Een zucht rolde over mijn lippen, haar gifgroene ogen scande kort in mijn ogen. Een glimp proberen op te nemen. ‘Nou’ snauwde ze, ongeduldiger dan anders. Alsof ze net als ieder ander de stress, van Halloween voelde.
‘Ik doe mijn best’ sprak ik bibberend.
‘Niet hard genoeg’ snauwde ze, ze boog zich naar mij toe, op nu nog geen vier centimeter van mijn gezicht af, bleef ze hangen. Haar adem voelde ik tegen mijn gezicht strijken. ‘Opschieten, dame’ snauwde ze, gromde ze, ‘jij bent net zoals alle andere luie honden’ mopperde ze zich recht drukkend. ‘Je krijgt nog een uur de tijd hem af te krijgen, de rest die hem eerder af heeft kan gaan’ knikte ze wiebelend met haar hand.
Ergens begon ik mij af te vragen of de verhalen die mijn oma de afgelopen dagen mij verteld heeft wel waarheid kunnen zijn. Iedereen die ik ken, die ik nu aankijk, denk te kennen, zie ik als heel iemand anders aan. Ik wist nu niet of dat door de verhalen van mijn oma kwam, of door het gene wat er de afgelopen dagen had afgespeeld.
Het gaf mij de kriebels.
Het beeld speelde zich nog steeds voor mijn ogen af.
Keer op keer, herhalend, alsof het vast loopt.
Ik boog mij over mijn pompoen, begon met mijn hand sneller als anders te werken. Alsof ik voelde wat de pompoen voelde schepte ik het leeg, maakte ik de ogen, de mond. Beide zo griezelig mogelijk. Afgewerkt en wel met een veil, maakte ik een kuiltje voor de kaars. Zodat deze recht kon blijven staan. Ik liep naar de kast met gekleurde kaarsen en pakte er een uit. Zette het in mijn pompoen en begon de deksel passend te maken.
Na hem gekeurd te hebben, na getekend te hebben op een vel papier, mijn naam erop geschreven te hebben, rinkelde de bel. Opgeluchter als normaal drukte ik mij recht borg mijn spullen op en bekeek de rest van mijn klasgenoten.
Bij de deur was de griezelige lerares gaan staan. Terwijl je de deur uit liep keurde ze je pompoen. Mompelde, schold ze wat tegen je en mocht je vertrekken. Ik wist ergens dat ze mij totaal niet mocht, moest, maar iets haar toch nieuwsgierig naar mij liet worden. Wat het was wist ik niet, maar ik wist duidelijk dat ik niks met haar te maken wilde hebben. Als de verhalen van mijn oma waarheid zijn, en het daadwerkelijk zo zou zijn, dan zou ik daar vanavond achter komen.
Vanavond was het de eerste volle maan, de eerste maan dat aankondigde dat het met Halloween ook een volle maan zou gaan zijn. De avond die zich net als vijftig jaar terug zich zou gaan herhalen. Zoals het verhaal van oma had gesproken. Of ik het geloofde wist ik nog niet. Maar dat zou niet lang meer duren eer ik daar achter zou komen.
‘Zo toch af gekregen, een zeven’ bromde ze mij een set gevend het lokaal uit.
Een brandende krassende plek voelde ik op mijn rug.
Tranen wist ik terug te drukken, alsof iets mij had doen krabben, in vuur zetten ik wist het niet het deed behoorlijk pijn. Met een versneld tempo liep ik naar de toiletten en bekeek in een van de hokjes het resultaat wat er nou zo pijnlijk was. Verschrikt, gilde ik een kreet, drie krassen sierend op mijn rug. Alsof het een kat was, in krassen, de plek dat mijn lerares mij had doen aanraken.
Ik maakte dat ik zo snel als ik kon thuis kwam. Het verbaasde gezicht van mijn oma veranderde al snel in bezorgd. Nog voor ze kon vragen wat er gebeurt was trok ik mijn shirt omhoog en liet ik haar de schade zien. Een geschrokte hap lucht vulde mijn gehoor.
‘Wel heb je ooit’ was de verschrikte stem van mijn oma.
Met haar vingers gleed ze over de krassen, dat inmiddels al meer was dan dat ik eerder had gezien.
‘Wie heeft je dit aangedaan’ was de verbaasde stem van mijn oma.
‘Een lerares van school’ stamelde ik stilletjes, bijtend de pijn weg te drukken.
‘Nou het is maar goed dat de gele maan nog niet aan de hemel staat. Ik zal is zoeken voor het zalfje’ was de ratelende mysterieuze stem van mijn oma weer. Ze trok wat laadjes kastjes, deurtjes open en na wat enkele minuten die verstreken waren kwam ze met een oud vreemd potje terug aanzetten. Ze smeerde het op de krassen, gelijk verdoofde de pijn, en voelde ik dat het begon te genezen.
‘Bedankt oma’ fluisterde ik stilletjes.
‘Geloof je me nu’ oma fronste haar wenkbrauwen, ik haalde mijn schouders op.
‘Goed luisteren meisje, vanavond is het een gele volle maan. Morgen avond is het een blauwe volle maan en de dertigste is het een rode volle maan. Dat betekend dat het op Halloween avond een witte volle maan is, en jij dus gevaar loopt’ ratelde mijn oma streng. ‘Vijftig jaar geleden, de geschiedenis mag zich niet herhalen’ oma schudde haar hoofd.
‘Beloof me voorzichtig te zijn’ oma pakte mijn handen vast, kneep er bemoedigend in.
‘Ik beloof het oma’ knikte ik licht glimlachend.
‘De avond van de rode volle maan, zal je je anders dan anders voelen. Beloof me dan binnen te blijven. Ga niet de straat op, dat is te gevaarlijk’ knikte oma mysterieus. ‘Dat is de avond dat je lichaam de krachten bundelt. De krachten die de andere partij, heksen, graag willen hebben, dat maakt ze jong, krachtig, levendig’ fluisterde mijn oma op een griezelige toon.
‘Oma, ik begrijp uw bezorgdheid, maar ik weet niet of ik al dat wel kan geloven’ stamelde ik fronsend.
‘Je zult zien. Mijn kind’ fluisterde mijn oma.
‘Ga nu voordat je ouders zich ongerust maken’ ik kuste mijn oma gedag en rende zo snel ik kon naar mijn eigen huis. Waar mijn moeder vast en zeker al achter het aanrechtblad stond om te koken, mijn vader onder de douche stond van een lange dag werken.