Hs 4

Ik word langzaam wakker. "Waar ben ik?" vraag ik. Ik kan nauwelijks iets zien. Ik ben te moe. "Rustig maar, het is al goed," hoor ik een bekende stem. "Nathan?" vraag ik als ik mijn ogen opendoe. "Wat is er?" vraagt hij. Hij zit op een stoel naast mijn bed, het bed in de logeerkamer! "Hoe... Hoe kom ik hier?" vraag ik verward. "Ik heb je hierheen gebracht," zegt Nathan. "Maar... Hoe?" vraag ik door. "De oude man ging ervandoor toen hij zag dat je buiten bewustzijn was en ik heb je hierheen gebracht," legt hij uit. Ik ga rechtop zitten en kijk hem aan...

We kijken elkaar een tijdje ongemakkelijk aan. "Bedankt..." zeg ik dan langzaam. "Dat is toch wat vrienden doen," zegt Nathan glimlachend. "Ik denk het," antwoord ik. "Hoezo denk je?" vraagt Nathan. "Nou in mijn vorige leven... in die andere wereld..., hoe je het ook wilt noemen, had ik niet echt vrienden. Ik werd door mijn ouders weggehouden bij school en ik mocht nauwelijks naar buiten," leg ik langzaam uit. "Ooh..." zegt Nathan. "Maar oké, dat is voorbij," zeg ik als ik een nepglimlach opzet. "Had je dan geen hobbys of zo, want als je binnen werd gehouden kon je waarschijnlijk weinig of misschien wel helemaal niet voetballen?" vraagt Nathan. "Ik kon inderdaad bijna niet voetballen en mijn enige hobby die ik ook binnen kon doen was zingen, ik weet niet of ik het zuiver doe, ik vind zelf van wel, maar dat maakt niet uit," zeg ik. "Oké," zegt Nathan als hij me verwachtingsvol aankijkt. "Je wilt dat ik ga zingen, hé?" zeg ik. Hij knikt. "Ik weet niet wat en het is sowieso makkelijker als je met iets kan meezingen," zeg ik. "Wacht even," zegt Nathan en hij loopt de kamer uit.


Even later komt Nathan terug met zijn telefoon. Hij is druk aan het tikken en scrolt daarna naar onder. "Ken je het liedje Counting Stars van Onerepublic?" vraagt hij. Ik knik. "Ik ga niet alleen hier staan zingen, dalijk kan ik toch niet zuiver zingen en dan zet ik mezelf voor schut," breng ik protest. "Ik kan sowieso niet zingen, als je het wilt zing ik met je mee, kunnen we ons samen schamen," zegt Nathan. Ik knik. Hij zet het liedje op en we beginnen mee te zingen.

Als het liedje is afgelopen liggen we beiden in een deuk. "Oké, ik kan echt niet zingen," lach ik. "Jij zing juist heel zuiver, ik kan niet zingen," zegt Nathan. "Wat?" vraag ik verbaasd. "Jij zingt zuiver," zegt Nathan nogmaals. "Ooh... bedankt," zeg ik. Dan schiet me iets te binnen. "Ik kan niet naar school gaan dus ook niet meetrainen of zo met Raimon Eleven," zeg ik. "Helemaal niet aan gedacht," zegt Nathan. "Wacht, ik vraag mijn moeder of zij iets kan doen," zegt Nathan als hij naar onder sprint, ik ga erachteraan.

Ik en Nathan zitten tegenover mevrouw Swift, we hebben alles uitgelegd en ze heeft stil zitten luisteren. "Ik bel naar school," zegt ze dan en ze pakt de telefoon, ze toetst een nummer in en houd hem aan haar oor. Ik kan natuurlijk alleen horen wat mevrouw Swift zegt. "Hallo, met mevrouw Swift, de moeder van Nathan..... Ja, dat hebben ze verteld.... Natuurlijk is ze ons nichtje... Ze heeft geen Facebook..... Wij hebben haar in huis genomen zonder contract of zo, dat moet eigenlijk nog geregeld worden..... Ja, dat zal ik maar wel doen," horen we en dan haalt ze de telefoon van haar oor af en zet hem op luidspreker. "Hij staat op luidspreker," zegt ze. "Sorry, dat ik jullie niet geloofde," klinkt de stem van de directeur. Niet te geloven, het was haar gelukt!!! "Ik moet nu ophangen, doei," zegt de moeder van Nathan en zonder op antwoord te wachten tikt ze af.

"Wauw..." zeg ik als ik en Nathan weer terug boven zitten. "Wat is er?" vraagt Nathan. "Dat je moeder dat zomaar doet," leg ik uit, "ongelooflijk!" "Ik zei toch dat zij het wel regelen," zegt Nathan triomfantelijk. "Ik heb ook nooit aan een van je plannen getwijfeld of zo," zeg ik. "Aan welke heb je dan getwijfeld?" vraagt Nathan. "Die waardoor ik te pletter viel op de grond en ik dacht dat je moeder boos werd of zo," zeg ik. "Maar ik heb je nu wel twee keer gered," brengt hij ertegen in. "Daar heb je gelijk," zeg ik als ik me achterover op het bed laat vallen. "Ik vraag me wel af wat ik hierna moet doen," zeg ik. "Hoe bedoel je?" vraagt Nathan. "Ik kan niet voor eeuwig hier blijven, ik moet ooit weer hier weg," antwoord ik. Ik zucht. Nathan gaat ook op zijn rug naast me liggen. "Je kan hier zo lang blijven als nodig is, voor nu blijf je dus nog gewoon eventjes hier en dan zien we later we verder," zegt hij als hij zijn hoofd draait. Ik draai mijn hoofd ook en dan kijken we elkaar aan. "In dat plan heb ik nou wel vertrouwen, bedankt," zeg ik. Ik ga rechtop zitten en als Nathan dat ook doet geef ik hem een knuffel. "Bedankt dat je me weer moed geeft, moed dat ook ik ooit een fijn leven zal hebben, na alles wat er in die andere wereld is gebeurt," fluister ik. "Dat doen vrienden nou eenmaal, die steunen elkaar door dik en dun," zegt Nathan als hij me loslaat. "Zijn wij dan vrienden?" vraag ik. "Natuurlijk, zijn wij vrienden gek," zegt hij als hij door mijn haar begint te kroelen waardoor het helemaal verpest gaat zitten. Ik trek lachen zijn elastiekje uit en dan ren ik weg. Hij rent achter me aan, het hele huis door...