I

Wat velen zo prettig vinden aan wiskunde, is dat het zo precies en absoluut is. Al in het oude Griekenland werd deze methode gebruikt door de aller wijsten om lastige problemen en vraagstukken op te lossen. Naar het schijnt kan dat nog steeds, hoewel er onfortuinlijke uitzonderingen blijken te zijn.
Mijn leven lang heb ik geprobeerd het ultieme geluk na te streven. Ik heb geleerd en gewerkt, mijn vrouw en ik ontmoetten elkaar op de bruiloft van mijn beste vriend en ik merkte al snel dat we beiden een kinderwens hadden. Wat wil je als jonge twintiger nou nog meer als je beseft dat de wereld om je heen het slechter heeft dan jij?
Ik ben mij er uiterst goed van bewust dat de kansen op al die kleine gelukmakertjes – en ook de grote – ongelijk zijn verdeeld in de wereld. Misschien had ik me daar, als welgestelde burger, meer voor in moeten zetten. Misschien…
Ik twijfel, omdat ik me op het moment ook zo veel andere dingen kan indenken die ik gedáán zou moeten hebben.
Ik had de vader kunnen zijn die mijn kinderen graag gehad zouden hebben. Heus, ik deed mijn best, maar ik wist dat het niet goed genoeg was. De kinderen hielden altijd meer van hun moeder dan van mij, dat heb ik wel gezien en soms lag ik er zelfs wakker van. Ik zou het nog steeds doen als ik nog een nacht in mijn leven zou meemaken, maar boven mijn hoofd schijnt een helrode zon, nog bijna roze van de waterige morgen die ze heeft beschenen.
Ik durf mijn ogen niet te sluiten. Nog niet, want wie zegt me dat dat niet de laatste keer zal zijn?
Mij is vaak, onbedoeld, duidelijk gemaakt dat ik geen genie ben. Ik had voldoende gezond verstand om te komen tot waar ik nu ben en hoewel sommigen zullen beweren dat dat niet ver is, ben ik er dan toch trots op. Ik heb voor mezelf gekozen en voor niemand anders.
Mijn leven lang heb ik geprobeerd geluk na te streven en ik probeerde dat uit die zogenaamde kleine dingen te halen. Ik volgde als het ware een soort handleiding op.
Naïef trad ik in de voetsporen van hen die aan het einde van hun leven kenbaar maakten dat ze alles in het leven hadden gedaan dat hen gelukkig maakte en dat zij met een gerust hart hun laatste adem konden uitblazen. Niet één wens of levensdoel was werkelijk van mij. Hoewel, mijn vrouw heb ik zelf gekozen en een andere keuze zou ik niet maken als ik…
Ach, kansen. Dat de kansen op een goed leven voor mij zo fortuinlijk uitpakten, betekent niet dat dat me ook gelukkiger heeft gemaakt. In tegendeel. Ik ben er enkel op achteruit gegaan.
Ik lig, naar ik meen, in een weiland met in de verte een rode boerderij met groene luiken. Of de bewoners me hebben gezien, weet ik niet, maar ik durf er zeker van te zijn dat het niet te lang zal duren voor ik gevonden word. Ze zijn al aan het zoeken, hoor. Daarover bestaat geen twijfel.
Helaas blijf ik maar denken aan het laatste advies dat ik heb gekregen: H+2W=L.
Voor mij als wiskundig leek is zo’n ogenschijnlijk simpele vergelijking een hele uitdaging om op te lossen. Het is me dan ook nooit gelukt, al heb ik me stiekem wel wat verdiept in de theorie. Ik heb daarbij dan af en toe wat zitten krabbelen op de achterkanten van tankstationbonnetjes, terwijl ik mijn middagpauzes effectiever had kunnen besteden door me wat meer te ontspannen en koffie te drinken.
Mijn verdieping bestond uit het bestuderen van een lang artikel in een verjaarde uitgave van een wetenschappelijk tijdschrift. Nu pas begint het tot me door te dringen dat de inhoud ervan misschien wel ontzettend achterhaald is, maar ach! Het is te laat om nog te tobben over het verleden. Ik probeer gewoon om nog even stil te staan bij wat ik allemaal gedaan heb en hoe het tot hier heeft kunnen komen.
Ik weet nog dat ik werkte in de periode waarin ik door de korte formule in beslag werd genomen. Wanneer mijn collega’s rookten of donuts kochten bij de bakker om de hoek, trok ik me terug op kantoor om te proberen iets te begrijpen van wat ik nu eigenlijk aan het lezen was. H+2W=L.
Het staat me bij dat ik, in mijn onbegrip verzonken, me alleen nog bewust was van mijn ademhaling en het ruizen van het bloed in mijn oren. Precies zoals nu, of is het de wind die zachtjes het vochtige gras om mij heen beroert?