27/10/2016 | Een gedicht, Door mij
Door mij
Het licht schijnt over mij, naast mij, onder mij, voor mij maar nooit door mij. Het blijft hangen waar wij het werpen. Totdat iemand het opraapt en meedraagt. Waar het blijft schijnen rond al wat donker is maar het donker kan nooit verlicht worden. Wat donker is blijft donker. Al wordt het deel van ons, al dragen we het daar waar niemand het ons ooit kan ontnemen. Wij zijn getekende lijnen tegen een wisselende achtergrond. Waar wij gaan verandert de wereld om ons heen. En het licht gaat mee totdat we het verwerpen.
Het licht schijnt rondom mij en ik word getekend met jouw handen in kleurloze verf. Het licht schijnt naast mij maar gaat nooit verder dan het oog reikt. En in de kromming van mijn rug, streelt het mijn huid Het licht schijnt onder mij, draagt mij in complete gewichtloosheid.
Het licht vlucht waar het vluchten kan, nooit door mij want in mij kan het niet schijnen.
Het licht ligt hier in mijn handen en ik zal het dragen totdat het valt en jij het oprapen kan. Maar luchtig is het allerminst, als jij een uiteinde neemt, neem ik het andere en als magneten zullen we samenkomen. We zullen het dragen en waar we lopen in het gedeeld licht dat onze silhouettes omhelzen zal, zal geluk ons gedwee volgen.
Het schijnt over mij, naast mij, onder mij, voor mij maar nooit door mij.
Het licht schijnt over mij, naast mij, onder mij, voor mij maar nooit door mij. Het blijft hangen waar wij het werpen. Totdat iemand het opraapt en meedraagt. Waar het blijft schijnen rond al wat donker is maar het donker kan nooit verlicht worden. Wat donker is blijft donker. Al wordt het deel van ons, al dragen we het daar waar niemand het ons ooit kan ontnemen. Wij zijn getekende lijnen tegen een wisselende achtergrond. Waar wij gaan verandert de wereld om ons heen. En het licht gaat mee totdat we het verwerpen.
Het licht schijnt rondom mij en ik word getekend met jouw handen in kleurloze verf. Het licht schijnt naast mij maar gaat nooit verder dan het oog reikt. En in de kromming van mijn rug, streelt het mijn huid Het licht schijnt onder mij, draagt mij in complete gewichtloosheid.
Het licht vlucht waar het vluchten kan, nooit door mij want in mij kan het niet schijnen.
Het licht ligt hier in mijn handen en ik zal het dragen totdat het valt en jij het oprapen kan. Maar luchtig is het allerminst, als jij een uiteinde neemt, neem ik het andere en als magneten zullen we samenkomen. We zullen het dragen en waar we lopen in het gedeeld licht dat onze silhouettes omhelzen zal, zal geluk ons gedwee volgen.
Het schijnt over mij, naast mij, onder mij, voor mij maar nooit door mij.
Er zijn nog geen reacties.