Punt 28

Ik glimlachte zoals ik nog nooit eerder gedaan had. Het geluk spatte letterlijk van me af en dat kon volgens mij heel de wereld op dit moment zien. Het liefst zou ik meteen mijn lippen terug op die van haar duwen, zou ik mijn tong haar zachte roze lippen laten strelen en zou ik met mijn handen door haar haren heen wrijven maar toch deed ik dat niet omdat Fauve dat ook niet deed en ik wilde haar niet dwingen. Bovendien had ik nooit durven dromen dat dit moment ooit zou komen dus ik was meer dan voldaan. Ook Fauve glimlachte op een schattige manier zoals alleen zij dat kon. Ze betoverde me elke keer opnieuw.
Ze draaide haar hoofd wat naar beneden en ontweek mijn blik, alsof ze verlegen was voor wat er net gebeurd was. 'Harry sorry ik...' ze bracht de woorden nogal snel en zenuwachtig naar buiten maar ik liet haar haar woorden niet afmaken en legde mijn arm rond haar heen. 'Fauve het was magisch, het was meer dan perfect, het was fe-no-me-naal, alsof ik op een andere planeet was', vertelde ik haar terwijl ik naar haar toekeek en ik zei het met overtuiging alsof ik een redevoering aan het houden was en de wereld wilde overtuigen van mijn mening. 'Stop', fluisterde ze met een lach op haar gezicht en ze verstopte haar hoofd een beetje achter het deken. Misschien was ik iets te enthousiast, maar dat kon me niets schelen. Fauve mocht weten hoeveel ik van haar hield en hoeveel dit moment voor me betekende. 'Maar ik meen het', zei ik zacht in de hoop dat ze me zou geloven en in de hoop dat ze zich terug tevoorschijn zou laten komen zodat ik haar gezicht weer kon zien. In tegenstelling tot wat ik hoopte, kroop ze dieper weg onder het deken. Ik lachte even zacht.
Het was enorm schattig dat ze ineens zo verlegen was. Waar was de Fauve gebleven die vlak bij de rand van ravijnen stond, die avontuurlijk was en de wereld ontdekte alsof het niets was?
Ik nam het deken vast met beide handen en stak ook mijn hoofd onder het donsdeken zodat ik Fauve kon zien. Het was redelijk donker dus ik kon niet meer herkennen dan enkele randen van de vorm van haar gezicht. Het gaf me een nostalgisch gevoel om onder dit deken te zitten, alsof ik zoals vroeger een kamp had gemaakt van dekens en me er in verstopt had. En Fauve maakte dit plaatje compleet, ze vulde het volledig aan.
Het deken steunde op de bovenkant van onze hoofden. Ik nam haar hand vast en wreef klein cirkeltjes met mijn duim over haar handpalm. We zeiden niets, maar dat moest ook niet. We begrepen elkaar zonder dat er woorden of zelfs letters aan te pas moesten komen. Het horen van haar ritmische adem was genoeg om me gelukkig te maken. Stilte zorgde er net voor dat er meer aandacht gecreëerd werd voor deze momenten en dat was één van de vele redenen waarom stilte zo heerlijk was. Het voelde alsof de tijd even bleef stilstaan. Zo voelde het altijd wanneer ik bij Fauve in de buurt was.
Ik legde mijn handen elks langs een zijkant van haar hoofd en boog zo haar hoofd wat meer naar me toe, waarna ik een zacht kusje op haar neus drukte. 'Jij bent geweldig' fluisterde ik.

---

even een korter hoofdstukje (sorry heel lang geleden, ik weet het, maar ik zat met een enorme writersblock. Weet je ik weet wel hoe ik wil dat dit verhaal eindigt (hehe ja dat hoor je goed, ik ken het einde al :p) maar ik zat echt even vast met wat ik er tussen moest laten komen.) Maar er komt binnenkort (zeker binnen de week) een tweede hoofdstukje. Ik vond de laatste zin gewoon net iets te schattig om te doorbreken met een nieuwe paragraaf dus vandaar dat ik het hier laat eindigen.