4.

Lander struikelde in de richting van het kistje en pakte het op. Ik volgde.
"Dus wie heeft de eer om het open te maken?" vroeg ik. Lander keek op.
"Aangezien ik het gevonden heb, vind ik het vanzelfsprekend dat ik het open mag maken" Hij voegde er nog net geen 'duh' aan toe.
"Ik heb net zoveel gedaan als jij!"
Dat was niet helemaal waar wist ik. Maar Jack was een cruciale schakel geweest, en aangezien Jack mijn trouwe compagnon was, en hij néver nooit naar Lander had geluisterd als hij hem gevraagd had om de ketting te pakken, gaf mij dat automatisch punten.
"Ik heb tien keer meer gedaan dan jij, Felix." zette Lander de discussie voort.
"Niet waar."
"Wel waar."
"Niet waar!" Er volgde een stilte.
"Goed dan." Lander gaf zich gewonnen.
"We strijden er eerlijk om! Wat denk je van een heftige steen-papier-schaar competitie?" Ik haalde mijn schouders op en knikte, een betere oplossing zal er niet komen.
"Eerste tot drie wint!" Lander plaatste het kistje op de grond en legde de ketting erbovenop.
"Je gaat verliezen, zus. Geef het maar gelijk op!" Hij had zijn hand al in de start positie.
Hmm... zo makkelijk gaf ik mezelf niet gewonnen. Ik stak mijn hand uit.
"Op de drie." zei ik.
"Één, twee, drie!"
"Steen! papier! schaar!" riepen we in koor.
Ik besloot voor schaar te gaan. En weet je wie er papier had?
Lander in ieder geval niet. Hij sloeg zijn vuist hard tegen mijn schaar aan.
"Steen verslaat schaar!"
"Auw!" riep ik uit. "Je hoeft niet zo hard te beuken!" Ik wreef over mijn vingers.
Lander grinnikte.
"Je bent een hele slechte verliezer, zus!"
"Ik heb nog niet verloren! Je hebt pas één punt hoor. Juich maar niet te vroeg." waarschuwde ik.

De volgende ronde eindigde in een gelijkspel, de twee rondes daarna won ik, toen weer een gelijkspel en als tenslotte sleepte Lander zijn tweede punt binnen.
"Het moment van de waarheid is aangebroken dames en heren!" riep Lander over de zolder.
"Het moment waar u allemaal op gewacht heeft! De beslissende ronde!"
"Als deze ronde in een gelijkspel eindigt komt er nog een ronde hoor..." zei ik bijdehand.
"Shush jij!"
Ik glimlachte onschuldig en stak mijn hand uit. Ik zou voor steen gaan.
"Klaar?"
"Klaar."
"Steen. Papier. Schaar." zeiden we voor de laatste keer vandaag.
Nadat we het laatste woord in de driedelige reeks gezegd hadden, vormde ik met mijn hand onmiddellijk een vuist.
Een lach volgde.
Shit. Lander had papier.
"IK WIN!!!" Lander's stem galmde door het huis. Hij maakte een overwinningsdansje.
"Verliezer, verliezer!" Zong Lander honend.
"Ja, ja, we weten het." Ik was geërgerd door mijn verlies.
Lander paste de lyrics van zijn overwinningslied direct aan.
"Slechte verliezer, slechte verliezer" wreef hij in. Als antwoord zond ik hem een kwade blik.
Dit duurde me veel te lang.
"Kappen nu." snauwde ik. Lander grijnsde uitdagend.
Ik steunde. Zus-pesten was een van Lander's favoriete hobby's, in wat voor situatie dan ook.
"Maak die kist nu maar open. Misschien past het wel helemaal niet!" Lander stak zijn tong uit.
"Wat voor kist?" Vroeg een stem die niet van mij nog van Lander was.

Twan!
Mijn oudere broer betrad de zolder, vergezeld door Jack, die hij in zijn armen hield.
Zodra Jack mij zag, wurmde hij zich los en nam een sprint in mijn richting. Twan keek hem wat beledigd na.
"Wat doe jíj hier?" vroeg ik verbaasd.
"Mam, stuurde me om te helpen." Zijn chagrijnige blik zei alles.
"Je moest al de hele dag meehelpen." Twan negeerde mijn opmerking.
"Dus wat gaan jullie openmaken?" herhaalde hij zijn vraag.
"En hadden jullie net serieus een steen papier schaar wedstrijd? Hoe oud zijn jullie..."
"Ditmaal was het echt nodig!" pruilde Lander.
"Niet zoals we vroeger om het laatste koekje streden!"
"Wat is er zo belangrijk dan?" vroeg Twan ongeïnteresseerd.
Ik keek Lander twijfelend aan. Vertellen? Lander knikte als antwoord op mijn onuitgesproken vraag.
Ik schraapte mijn keel.
"We hebben een raar kistje gevonden. Met goud en vreemde symbolen..."
Twan's ogen lieten nog niets van nieuwsgierigheid zien. Zijn hazel ogen hadden de gebruikelijke verveelde blik.
"Vervolgens hebben we de muur verder opengemaakt en vonden we een ketting!" Vervolgde Lander mijn verhaal enthousiast.
"Jáck vond de ketting." corrigeerde ik. Jack verdiende ook wat credits in dit verhaal.
"Nou niet helemaal! Ik zag hem als eerste liggen!" begon Lander een nieuwe discussie.
"Je wist niet eens wat het was... Jack heeft het vuile werk voor je gedaan."
"Alleen omdat ik er niet bij kon!"
"En toen?" Kwam Twan tussenbeide.
"Bewaar jullie kinderachtige discussies voor later oké?" Twan zuchtte geërgerd.
"En toen kwamen we erachter dat de vorm op de hanger aan de ketting, dezelfde vorm had als het slot op het kistje."
"Dus, denken wij dat het weleens de sleutel zou kunnen zijn!"
"Dit lijkt wel een film!" riep Lander uit.
"Als dit een geschreven verhaal zou zijn, zouden het kistje en de sleutel niet in hetzelfde gat liggen." Bracht Twan er wijs tegenin.
Er volgde een korte stilte. Lander leek teleurgesteld.
"Waar is die kist?" Twan keek rond. Ik wees in de richting van het kistje. Twan pakte het op.
Het kleine kistje was net iets groter dan de palm van zijn hand.
"Het is kleiner dan ik dacht." Hoorde ik daar iets van teleurstelling in zijn stem? Had mijn grote broer dan toch emoties? Ik grinnikte om mijn eigen gedachten.
Vervolgens tilde ikJack op mijn schouder en voegde me bij Twan en Lander.
We waren klaar om het kistje open te maken.

We stonden in een cirkel om Twan's arm die het kistje omhoog hield.
"Nu?" zei Lander onzeker.
"Schiet op!" Ik was ongeduldig. Ik stond te popelen om te weten wat er in het kistje zat. Óf er überhaupt iets in het kistje zat.
"Voorzichtig." Waarschuwde Twan.
Langzaam legde Lander de hanger in het slot.
Het klikte. Het paste!

Toen gebeurde er iets vreemds. De witte edelsteen begon fel te gloeien. Evenals de rare tekens op het kistje.
Lander slaakte een kreetje en Twan probeerde de deksel, deze ging dit maal zonder moeite open.
Op de bodem lag een klein plat voorwerp, niet veel groter dan mijn hand.
Aangezien iedereen verder zijn handen vol had met kist en ketting, reikte ik naar het object. Voorzichtig pakte ik het op en draaide het om.
Ik keek in de weerspiegeling van mijn eigen hazel ogen. Het was een spiegel.
Waarom zou iemand een spiegel verstoppen? Was mijn eerste gedachte.
Ik ging met mijn vingers over de rand van de spiegel, die de zelfde tekens ingegraveerd had als de gouden band op het kistje.
Jack leunde vanaf mijn schouder naar voren om de spiegel te besnuffelen.
"Ik begrijp het niet." Begon ik. Ik gaf de spiegel door aan mijn broers.
"Het is gewoon een spiegel." Zei Lander.
"Ik denk het niet.." Twan keek peinzend naar de spiegel.
"De tekens zijn hetzelfde..." mijmerde hij. Hetzelfde als op het kistje? Dat was mij ook al opgevallen, dacht ik trots.
"Hou even vast." Twan duwde de spiegel in Lander's handen en bukte zich vervolgens om het kistje op te rapen.
"Die volgorde.." Twan mompelde maar door, zijn vinger ging over de gouden band met tekens. Hij griste de spiegel terug uit Lander's handen.
Ik keek vragend naar Lander, die zijn schouders ophaalde.
Twan keek op.
"Lander, haal is een viltstift."
"Waarom?"
"Doe nu maar!"
"Ik ben al onderweg. Doe maar rustig." Lander verdween mompelend in het trapgat.
Zijn voetstappen werden zachter en naarmate hij de trap naar de begaande grond had bereikt, vrijwel onhoorbaar.
Nowhere was groot.

"Ik heb je lievelingskleur meegenomen!" grapte Lander, terwijl hij Twan een roze stift aanreikte. Twan rolde met zijn ogen.
"Wat wil je met die stift doen?" vroeg ik. Twan's antwoord was een simpele 'shush' en ik besloot hem zijn tijd te geven.
Hij begon geconcentreerd met de stift op de spiegel te krabbelen.
"Niet op de spiegel tekenen!" riep Lander.
"Misschien is het geld waard!"
"Shush!" Hetzelfde antwoord. Twan krabbelde door.
Minuten tikten weg. Op het geluid van de wind en Twan's piepende viltstift was het doodstil op de zolder.
Lander en ik keken afwachtend naar Twan. Die gefocust van het kistje naar de spiegel keek.
Ik friemelde ongeduldig aan een van mijn vlechten. Wat was hij aan het doen?

Een half uur streek voorbij, en er was nog steeds geen schot in de zaak.
Ik kwam tot de conclusie dat het een hopeloze zaak was, en we beter de spullen konden verkopen.
Twan had echter de hoop nog niet opgegeven en schreef maar door.
Inmiddels had ik opgemerkt dat hij de symbolen van het kistje natekende op de kleine spiegel. Parallel aan de tekens die al op de spiegel stonden.
Waarom? Ik had geen idee.

"Eureka!" Twan sprong op en draaide zich naar ons toe.
Ik hield mijn adem in.
De tekens op de rand van de spiegel begonnen één voor één op te lichten. Mijn hart begon als een razende te kloppen.
Langzaam verplaatste het licht zich van de symbolen naar het midden van de spiegel.
Het was magisch.