Hs 3

Ik en Nathan lopen richting het voetbalveld. "Bedankt dat je me wou helpen," zeg ik nogmaals. "Geen probleem," zegt hij en hij glimlacht. Ik glimlach ook en we lopen door, zou ik dan nu eindelijk mijn eerste vriend hebben?

We komen bij de wedstrijd aan en gaan ons meteen opwarmen. "Meisjes kunnen toch niet voetballen," zegt Kevin met een blik op mij. "Meisjes kunnen best voetballen, hoor!!!" roep ik terug. "Ooh, ja, heb jij dan een supertechniek?" vraagt hij. Ik heb geen idee wat een supertechniek is en geef hem een knietje in zijn maag. "Die heb ik niet nodig om te winnen," antwoord ik en ik loop naar Nathan.

"Wat is een supertechniek?" vraag ik als ik hem heb gevonden bij de bank, hij staat de techniek met Mark te bespreken. "Uuuhmmm... Hoe leg ik dat uit?" zegt Nathan terwijl hij nadenkt.

Nathan heeft me uitgelegd wat een supertechniek is en ik zie een grote bus, zeg maar gerust een half huis, aankomen. "De Royal Academy," piept Jack. "Ik moet naar de WC!!!" roept hij erachteraan en hij rent weg. Een paar jongens houden hem tegen en zorgen ervoor dat hij blijft staan. Dan stappen er een paar jongens uit de bus. "Waarom moesten we ook alweer tegen dit nietige teampje spelen, Jude?" vraagt een jongen. "Dat zie je vanzelf wel," zegt de jongen die blijkbaar Jude heet met een gemene grijns. Dan zie ik een jongen witte haren... Nogal nors naar Royal kijken.

"Probeer deze maar eens te stoppen!" Ik ben met Nathan aan het praten en als ik dat hoor kijk ik direct op. Jude schiet keihard een bal op Mark af, hij houd hem niet en vliegt naar achter. "Was dat een supertechniek?" vraag ik aan Nathan. Hij schud zijn hoofd terwijl hij met grote ogen toekijkt. "Hoe sterk zijn die supertechnieken dan wel niet?" vraag ik verbaasd. "Heel erg sterk," mompelt Nathan.

De wedstrijd is begonnen. Ik sta in het veld en we kunnen meteen aanvallen. Kevin maakt een mooie hoektrap waarvan je zou denken dat die niet te houden is maar de keeper houd hem... Ik kijk verwonderd naar hem totdat er word gefloten. "Wat is er aan de hand?" vraagt Jude die net wou aanvallen. "Ik wil Kyky en Nathan even spreken," zegt de directeur als hij naar voren stapt. "Maar dan hebben we nog maar tien leden!" roept Mark meteen. "Jij," zegt de directeur terwijl hij naar een jongen wijst die er nogal... slungelig uitziet, "jij gaat op Nathans plaats staan, de wissel op die van Kyky, dan is dat ook weer geregeld." Dan wenkt hij ons om mee te komen.

Ik en Nathan zijn meegelopen naar zijn kantoor en nu zitten we daar dus in stilte. De directeur had een gesprekje op de gang met een jongen die rende en daardoor moesten wij wachten. "Wat zou hij zeggen?" vraag ik me hardop af. "Ik denk dat die ons doorhad," zegt Nathan. "Ik blijf toch wel ontkennen," fluister ik *kuch* strijdlustig *kuch* omdat de directeur binnenkomt.

De directeur is gaan zitten en begint te praten. "Waarom logen jullie?" vraagt hij. Ik kijk Nathan aan en zie gewoon aan zijn gezicht dat hij de waarheid wil gaan zeggen dus ik ben hem voor. "Hoe bedoelt u? Ik heb nog nooit tegen u gelogen. Heb ik ook niet zo vaak de kans voor gehad," antwoord ik. "Je weet best waar ik op doel, je bent geen familie van Nathan en ik kan niks vinden over verdere familie of zo," zegt hij. "Jawel, dat ben ik wel," zeg ik alleen maar. "Niet," sputtert hij tegen. "Jawel," zeg ik weer, maar dan iets harder. Zo gaat het een tijdje door totdat er op de deur word geklopt.

"Binnen," zegt de directeur met een triomfantelijke glimlach. Er komt een oude man binnen. "Kyky, jij gaat met hem mee naar het weeshuis," zegt de directeur. "Nee, dat kun je me niet aandoen," smeek ik hem. "Is dit niet wat overdreven," bemoeit Nathan er zich nu ook mee. "Ze heeft een thuis, bij ons," probeert Nathan me te redden waardoor ik hem raar aankijk, meestal doet niemand zoiets voor me. "Daar heb je een punt, maar dan nog, jullie hebben gelogen en ze moet een echte familie krijgen," zegt de directeur en hij loopt weg. "Kom je mee?" vraagt de oude man. "Mag ik even afscheid nemen van Nathan?" vraag ik, ik heb alweer een plan. Hij kijkt bedenkelijk en ik zet mijn liefste ogen en pruillipje op. "Oké, dan," zegt hij en hij loopt de gang op.

"Doei..." zegt Nathan ongemakkelijk na een of twee minuutjes. "Ik ga niet weg, ik heb je hulp nodig om niet te pletter te slaan op de grond als ik uit het raam klim en daarna ren ik naar jou thuis," leg ik snel uit. "Oké," zegt Nathan en hij kijkt rond. Hij pakt een touw en scheurt een gordijn af. "Wat gebeurt daar allemaal?" zegt de oude man door de deur heen. "Ik viel om en het gordijn viel af, ik hang hem weer op, wacht even!" roep ik terug terwijl ik naar Nathan gebaar dat we moeten opschieten. "Oké, oké, een paar minuutjes," zegt hij snel.

Nathan heeft het gordijn en het touw aan elkaar vastgemaakt en maakt het uiteinde van het touw vast aan het zware houten bureau en houd hem goed vast. "Jij gaat in het gordijn zitten en ik laat je zakken. Als het touw uitgezakt is moet je laag genoeg zitten om te kunnen springen," zegt hij en ik klim in het gordijn. "Zie je zo," zeg ik. "Tot zo," zegt Nathan. Ik laat mezelf vangen en na een paar centimeter vallen voel ik het touw blokkeren en komt Nathan hoofd om het kozijn. "Sorry, wacht even, het touw zit vast," zegt hij.

Na een halve minuut, of hele minuut, begin ik langzaam weer te zakken. Na een tijdje stop ik en komt Nathan weer tevoorschijn. "Snel springen!" roept hij en dan komt de oude man ook in beeld. Hij pakt Nathan vast en trekt hem naar binnen. Dan knipt hij het touw door en val ik hard op de grond waarna het licht uitga. "Kyky!" hoor ik nog net...