Hoofdstuk 1

Klistrandia liep over het pad tussen de bomen door. De takken van de oude eiken beten naar haar met hun scherpe tanden. Het zou niet lang meer duren voor ze de veiligheid van de Waakberg zou voelen. Daar zou haar vader haar opwachten. Ze keek naar de zachte blauwe rol die strak om haar arm zat geklemd. De scribblubbers waren intelligente wezens die gerespecteerd moesten worden. Ze brachten voorspellingen van de ene naar de andere Maanberg. Helaas waren de valleieiken van de lavastammen. Daarom probeerden ze haar ook te pakken. Terwijl ze zo in gedachten verzonken was voelde ze plots een snijdende pijn door haar vingers gaan. Ze slaakte een gil, want een van de eiken had haar hand te pakken en beet er nu enkele vingers van af. Ze spurtte weg en bleef een eindje verderop, waar wat minder bomen stonden naar haar hand kijken. Zes vingers waren afgebeten. De twee overgebleven vingers kleurden zwart van de pijn. De schade viel wel mee, want als de maan er op zou schijnen zouden haar vingers terug aangroeien. Door de groene kleur van de handen van de kleine Maanling leken haar vingers wel grasspietjes, maar je kon er met gemak een keel mee opensnijden. Ze liep rustig verder, de scribbluber nog netjes rond haar arm. In de verte doemde Waakberg al op. Haar tocht was ten einde. Nu er geen eiken meer stonden scheen het maanlicht op haar gewonde hand die begon te tintelen. Als bij toverslag groeide haar hele hand terug.