Hoofdstuk 21

Nouvelle zuchtte opgelucht toen het eindelijk twee uur was, en ze het kantoor van professor Snape mocht verlaten. Na zeker drie uur nutteloze zinnetjes over te schrijven, was Nouvelle echt blij dat het zaterdag was en ze samen met Draco naar Zweinsveld zou gaan. Ze haastte zich naar de leerlingenkamer.
Maar in de gang kwam ze Lauren tegen. "Hallo!" Lauren versnelde haar pas en haalde Nouvelle in. "Hé, ik kwam Draco daarstraks tegen en hij zei dat hij dringend weg moest en dat je maar al vast met mij mee moest gaan naar Zweinsveld." Lauren viel maar meteen met de deur in huis. Ze wist dat Nouvelle niet blij zou zijn om dit te horen, dus wilde ze er snel vanaf zijn. En Nouvelle was inderdaad niet blij. "Heeft hij ook gezegd wat er dan zo dringend was?" Vroeg ze kwaad, net alsof het Lauren's schuld was. Het kon ook nooit eens goed gaan. "Nee, hij zei alleen dat het dringend was. En hij klonk niet enthousiast hoor. Volgens mij was het erg tegen zijn zin." Stelde Lauren haar vriendin gerust. Nouvelle's woede werd al weer een beetje minder. Hij was dus toch liever bij haar gebleven. Dat wilde ze horen!
De weg naar Zweinsveld was erg saai en Nouvelle vroeg zich af hoe lang ze nog bij Lauren en Lucas moest blijven rondhangen. Ze hoopte dat Draco snel klaar was met zijn dringend iets.

Draco zat met een verveelde uitdrukking tegenover zijn vader. Hij verdeed hier zijn tijd, terwijl hij die net zo goed met Nouvelle kon doorbrengen. Ze wachtten beide op iemand. Draco wist nog niet op wie, maar daar zou hij snel achterkomen.
Hij keek verbaasd op toen Severus Sneep het café binnenkwam. "Lucius," Hij knikte naar Draco's vader. "Ha, Severus. Eindelijk." Lucius keek geïrriteerd door het lange wachten en gebaarde naar een stoel. Draco vroeg zich af wat dit te betekenen had. Hij verwachtte niet veel goeds. Hij kreeg zelfs al een klein vermoeden.
Lucius schraapte zijn keel. "Severus, zoals je al weet heeft Draco vorige week zijn eerste opdracht gekregen van de Heer van het Duister." Severus' ogen flitsten kort naar Draco. Hij knikte. "Ik heb Draco toen aangeraden om zich volledig op de opdracht te concentreren, maar blijkbaar heeft hij daar moeite mee." Draco slikte. Jep, het ging precies over wat hij verwacht had. Die stomme opdracht ook! Draco wist zelfs niet eens meer of hij het wel wilde. De twijfel sloeg steeds vaker toe en hij wist niet wat hij moest doen. Hij wilde zo min mogelijk aan die vervelende, onmogelijke opdracht denken. En vooral de gevolgen als hij zou weigeren. Nee, weigeren zat er niet in. Draco voelde zich verschrikkelijk gevangen. Hij dacht er dus echt zo min mogelijk aan, en dat ging het beste als Nouvelle in de buurt was.
Draco voelde de afkeurende blik van Snape's ogen op hem gericht. Nu ging het komen.
"Dat heb ik ook gemerkt, Lucius." Draco hoorde de spottende ondertoon in zijn stem wel. Lucius keek zuur. "Ik zag Draco namelijk gisterenavond nog het bos uitkomen met Nouvelle Lacroix." Het was gezegd. Draco keek strak naar de vloer en hield zijn adem in. Hij voelde de kokende woede van zijn vader nu al.
"Wat?!" Siste Lucius. Severus knikte uiterst serieus. Maar Draco wist wel dat hij vanbinnen aan het grijnzen was. "Draco, is dat wáár?" Draco keek met tegenzin op. Hij knikte. Lucius werd witheet van woede. Het scheelde niet veel of hij was gaan schreeuwen. Maar Lucius hield zich met alle macht in. "Hoe haal je het in je hoofd!" Siste hij over de tafel. "Snap je dan niet met wiens voeten je hier aan het spelen bent! Dit is geen spelletje, Draco! Doe nou eens serieus." Draco liet het maar over zich heen komen. Het had toch geen zin om terug te praten. "Kijk me aan als ik tegen je spreek!" Draco keek zijn vader koppig aan. Alsof Draco dat niet zelf had kunnen bedenken. Hij wist heus wel voor wie hij werkte! "Je houdt nu op met dat geflierefluit en doet wat je gevraagd wordt! Begrepen? En als die trut van Lacroix je nog eens lastig valt, bemoei ík me er wel mee!" Draco klemde zijn kaken op elkaar. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Snape voldaan grijnzen. Lucius richtte zich weer op Severus. "Severus, ik zou jou willen vragen om een oogje in het zeil te houden. Want ik weet niet of ik mijn eigen zoon nog wel kan vertrouwen." Zijn stem klonk teleurgesteld maar toch scherp. Hij dulde geen tegenspraak. Severus knikte.
Toen werd het Draco te veel. Hij sprong op van zijn stoel en keek zijn vader woedend aan. "Ik heb geen babysitter nodig! Behandel me niet als een kind. Ik kan ook op mezelf denken en ik weet zelf goed genoeg wat ik wil." Lucius keek verrast op. Dit had hij werkelijk niet verwacht! Wat dacht Draco wel niet? "En wat wil jij dan wel niet, Draco? Wil je mij soms vertellen dat je dat geval belangrijker vindt dan de Heer van Duister?" Snauwde Lucius spottend. Draco balde zijn vuisten en zijn knokkels werden wit, zo hard kneep hij. "Noem haar niet steeds zo!" Riep hij weer. Lucius nam dat maar als een antwoord. "Ga zitten." Siste hij. Draco bleef koppig rechtstaan. "Ga zitten, Draco." Zei Lucius weer. Zijn ogen keken dringend. Draco plofte met tegenzin weer op zijn stoel. "Je hebt geen keuze, Draco. Momenteel is er geen plaats in jouw leven voor 'de liefde', dus zet je er maar overheen. En ja, ik heb het recht om dat de beslissen. " Lucius nam zijn staf stevig in zijn hand en maakte aanstalten om het café te verlaten. "En doe geen domme dingen, want Severus laat me het wel meteen weten." Lucius en Severus wisselden een blik en Draco's vader verdween door de deur. Draco wierp een kwade blik op professor Snape. Wat háátte hij die zielige vent opeens toch zo hard.