Hs 34: kyky

Het is alweer avond, door de training is de dag voorbij gevlogen en dan komt Nathan alweer aangerend. "Kyky, er is alweer post terug voor je!!!" roept hij. Ik maak de brief open en dit is wat er staat:
Ik ga niet weer boos worden maar ik ga ook geen contact meer leggen.
Je kan zoveel brieven schrijven als je wilt.
Blij, verdrietig, boos of wanhopig het maakt niet uit.
Ik stuur niks meer terug.
Voor de laatste keer groetjes van Marly.

En dat was het dan...

Ik hou de brief trillend in mijn hand. "Het is mijn eigen schuld..." mompel ik. "Ik had niet zo boos moeten reageren toen ze zei dat ze met Xavier had, het is haar eigen keuze, net zoals het mijn keuze was om met Jude te krijgen..." fluister ik steeds zachter totdat het zelfs onverstaanbaar voor mezelf is. Dan ren ik weg, met tranen in mijn ogen, terwijl ik de brief laat vallen...

"Gaat het?" vraagt Jude als hij de bus binnenloopt. Ik zit in een hoekje op de achterbank opgevouwen. "Ik heb de brief gelezen," zegt hij als hij me de brief overhandigt. Ik ga recht zitten en leg mijn hoofd op zijn borst. "Het is nog mijn eigen schuld ook, dat ik haar nu kwijt ben," zeg ik. "Het komt wel goed," zegt hij als hij me aankijkt. "Dat zegt iedereen maar het word alleen maar erger," zeg ik. "Maar ik beloof het je, bij deze," zegt hij. Ik leg mijn hoofd terug op zijn borst en hij geeft me een kus op mijn hoofd. "Desnoods zorg ik er zelf voor dat alles goed komt," zegt hij. "Waarom zou je dat voor mij doen?" vraag ik. "Omdat ik van je hou," antwoord hij. Ik kijk hem ongelovig aan. "Ik ook van jou," zeg ik als ik mijn ogen dichtdoe en langzaam in slaap val...


Ik word wakker omdat Jude me wekt, we zitten nog steeds samen achter in de bus. "Kom je ontbijten?" fluistert hij zachtjes als hij ziet dat ik wakker ben. "Ja, ik kom," antwoord ik en zo begint weer een vermoeiende dag...