Proloog

"Grrr... Kun je ook eens iets anders doen dan me bevelen geven?!?" "Haal die wijn nou maar gewoon!" Dat zijn ik en mijn moeder, bijna de hele dag door. Ruzie en bevelen. Zo leef ik.

Ik heb gewoon blonde haren en blauwe ogen, zoals zoveel kinderen hebben. Ik ben van normale lengte, het enige dat anders aan mij is dat ik een voorkeur heb voor zwart en word als slaafje gebruikt door mijn moeder.

Ik geef mijn moeder de fles wijn en loop naar boven.

"Kom je bij de club?!?" hoor ik dan opeens. En nog eens... en nog eens... en nog eens. "Bij welke club?" fluister ik hardop en met een trillerige stem. "De voetbalclub!" klinkt de optimistische stem weer. "Voetbal is voor watjes, een echte man kiest voor sumoworstelen!" klinkt een zware stem erna en daarna een luide boem alsof iemand heel hard stamt en iemand schreeuwt. "Voetballen is een leuke sport!" roep ik, zonder te weten naartoe, door mijn kamer. "Kom je ook bij de voetbalclub, Nathan?" klinkt het dan. Ik loop in de richting van het geluid en ik knal met mijn hoofd tegen mijn kledingkast aan. "De voetbalclub, hé?" klinkt een stem, dat moet dan die Nathan zijn. "Ja, kom na schooltijd maar naar de rivieroever, daar trainen we, of ga er maar direct naartoe!" klinkt de opgewekte stem en daarna weer gehaaste voetstappen. Ik weet zeker dat het van onder mijn kledingkast komt. Ik schuif, met heel veel moeite, de kledingkast aan de kant en zie een rooster zitten. Hij loopt recht naar onder. "Dat kan niet, dan moet er een rooster midden door de badkamer lopen," mompel ik ongelovig.

Ik heb nu een tijdje naar het rooster zitten staren waar geen geluid meer uit is gekomen. "Ik ga, alles is beter dan hier!" zeg ik dan vastbesloten en ik pak een paar spullen in, in mijn rugzak en trek het rooster open. Ik laat me erin zakken. "Doei mama, maak morgen maar je eigen ontbijt," zeg ik en dan laat ik los. Maar in plaats van na een paar seconden weer vloer te voelen blijf ik vallen, minuten en minutenlang totdat... ik op een grasveld eindig...