Epiloog: Zien

Twaalf jaar later…

‘Ben je er klaar voor, Eugene?’ vroeg Charlotte met een nerveuze giechel en Eugene knikte vastberaden. Samen met hun zoontje David waren ze naar het Verenigd Koninkrijk gevlogen, omdat ze daar een dokter hadden gevonden die Eugene eindelijk kon en durfde te helpen.
Eugene en Charlotte waren al samen sinds die kus op het bankje in het park van Schagen en ze bleken echt het perfecte koppel te zijn. Inmiddels waren ze daarnaast ook al zeven jaar verloofd, maar ze wilden wachten met trouwen tot Eugene kon zien. Zelfs als dat betekende dat ze nooit zouden kunnen trouwen.
Een jaar na hun verloving hadden ze David gekregen, die dus inmiddels alweer zes jaar was. Het was een hele slimme jongen die echt zijn stem van Charlotte had geërfd, wat Eugene geweldig vond. Het was een hele lastige tijd geweest toen David nog een baby was, want baby’s kan je niet zomaar laten vallen of ergens tegen aan smijten. Eugene was daarom wel blij dat David nu wat ouder was. Dat scheelde heel veel.
Desondanks bestond het leven niet alleen maar uit rozengeur en maneschijn, want Joy, Eugene’s blindengeleidehond, was vijf jaar geleden door ouderdom overleden. Het had Eugene gesloopt en Charlotte vond het ook vreselijk. Hij had nu wel een nieuwe hond, maar niemand kon Joy vervangen. Zij had een speciaal plekje in zijn hart.
Ook hadden de tegenslagen Charlotte gesloopt toen ze vier jaar geleden een miskraam kregen. Ze waren er beiden kapot van geweest, maar er nu enkel sterker uit gekomen. Misschien dat ze later nog eens een kindje wilden, maar voor nu was het goed zo. Ze hadden hun handen immers ook al vol aan David.
Een jaar of drie geleden besloot Eugene alle ziekenhuistours weer op te pakken en hij won zijn eeuwige koppigheid terug door nu ook ziekenhuizen in het buitenland op te gaan zoeken. Dit deed hij niet persoonlijk, zo rijk was hij niet. Hij belde en mailde erop los en eindelijk had hij een ziekenhuis gevonden wat hem kon helpen. Dus daar was hij dan. In het ziekenhuis van Oxford. Het was een ziekenhuis speciaal voor de ogen. Hij had de behandeling nu achter de rug en wachtte op de dokter die het verband van zijn ogen kon halen. Zijn ogen prikten enorm, maar hij hoopte dat het uiteindelijk allemaal waard zou zijn.
‘Ben je er echt klaar voor, Eugene?’ vroeg de vrouwelijke dokter in het Engels aan hem en Eugene knikte nerveus met zijn hoofd. Hij vond dit echt super spannend en hij merkte hoe hij bleef trillen, ‘Oké, sluit je ogen en ga achterover liggen. Ik wil je eerst een paar oogdruppels geven voordat je je ogen opendoet.’ Eugene deed wat de dokter hem opdroeg en ging liggen. Het verband werd voorzichtig van zijn ogen getrokken en hij merkte dat hij steeds nerveuzer werd. Wat als het fout was gegaan? Dan zou hij nog steeds niet kunnen zien. Hij wist niet of hij dat aan zou kunnen.
De dokter opende voorzichtig een van zijn ogen, maar voordat zijn oog kon wennen aan het felle licht, werden er een paar druppels in gedruppeld en sloot hij zijn oog weer. Dit werd herhaald bij zijn andere oog en de dokter hielp hem overeind.
‘Open je ogen maar,’ zei ze zacht en langzaam opende Eugene zijn ogen. Meteen kneep hij ze dicht door het felle licht, maar begon toen te knipperen. Een vrouw met een stralende lach en tranen op haar wangen keek hem aan. Langzaam begon hij dingen te herkennen. Hij herkende de lijnen op haar gezicht, die hij zo vaak gevoeld had met zijn vingers. Hij wist niets uit te brengen en kon alleen maar verbluft staren. Dit moest Charlotte zijn.
‘Kan je zien?’ vroeg de dokter en Eugene knikte vlug. Zijn blik gleed naar de verlegen jongen die Charlotte’s hand vasthield en toen werd hij overspoeld door alle emoties. De tranen rolden over zijn wangen. Hij kon zien. Hij kon echt zien. Hij herkende dingen van heel vroeger, toen hij nog kon zien, maar toch was alles anders. Deze mensen van wie hij zoveel hield, ze stonden gewoon voor hem en hij kon ze zien.
‘Hey schat, gaat alles goed?’ zei de vrouw en Eugene wist nu honderd procent zeker dat het Charlotte was. Ze was naar hem toe gekomen en sloeg haar armen om zijn nek. Ook David omhelsde zijn vader.
‘Niet huilen, papa. Je moet juist blij zijn!’ zei David en hij klom op zijn vaders schoot om een kus op zijn wang te drukken, waardoor Eugene alleen maar kon glimlachen. Hij keek op naar Charlotte, die hem had losgelaten en hem met een stralende glimlach aankeek.
‘Jullie zijn nog mooier dan dat ik me ooit had kunnen voorstellen,’ zei hij toen zachtjes en Charlotte drukte haar lippen op de zijne, terwijl David hem bleef omhelzen. Hij kon weer zien. Hij kon haar zien. Eindelijk.