H38: Mem

Gapend rek ik me uit en kijk ik slaperig om me heen.
Shawn ligt nog rustig te slapen en heeft zijn deken helemaal om zich heen gewikkeld.
Ik grijns breed. 'Zal ik hem gewoon wakker maken, van het luchtbed afduwen, of verder laten slapen?' Ik kijk nog een keer naar hem en dan naar de klok. 'Hmm. Misschien is het niet zo leuk om iemand om half vijf al wakker te maken. Want ik zweer: Als iemand dat bij mij zou doen, dan... dan... dan werd ik gek!' Ik sla mijn handen voor mijn mond. 'Oeps.' Maar Shawn is waarschijnlijk zo moe van gisteravond, dat hij door alles heen kan slapen. Alhoewel ik dat niet helemaal snap. Want ik heb Arrie en Nathan de hele nacht nog horen discussiëren en ruziën. Ik ben dus eigenlijk wel een beetje bang dat het nog steeds niet goed is tussen die twee. En dat betekent dan dat Arrie ook nog boos op mij is. Maar gelukkig is het rond twee uur stil geworden en is het dat nu nog steeds.
'Ben je al wakker?' Hoor ik dan opeens naast me.
Ik kijk recht in Shawns ogen. 'Ja. Maar jij bent nu toch ook al wakker?'
Hij knikt. 'Met je ogen is dus toch niks mis.'
Ik grijns. 'Nee. Natuurlijk niet.'
Shawn glimlacht en draait zich op zijn rug en legt zijn handen onder zijn hoofd. 'Heb je zin in de wedstrijd?'
'Ja. Het gaat wel.' Ik volg zijn voorbeeld en ga ook op mijn rug liggen. 'Ik heb nog geen zin om te zweten eigenlijk. Jij?'
'Het gaat wel. Maar het is nog vroeg. Dadelijk krijgen we er vanzelf wel weer zin in.'
Ik glimlach. 'Het zal wel.' Ik kijk weer naar Shawn. En ik weet niet waarom. Maar ik moet opeens weer aan Claude denken. Misschien komt het door Shawns haar, dat op dit moment nóg erger door de war zit dan dat van Claude, dat ik aan Claude moet denken. Ik krimp ineen. 'Ik mis hem.'
Shawn draait zijn hoofd verbaasd naar me om. 'Wie? Wie mis je?'
'C-Claude. Ik mis hem. Gewoon opeens,' zeg ik zacht.
'Maar waardoor dan?'
Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik keek gewoon naar je en toen verscheen Claude opeens in mijn gedachten.' Ik kijk snel weer terug nar het plafond. Maar ik mis hem echt. Ik mis mijn beste vriend. Zijn stem. Zijn praatjes. Zijn bazigheids-trekjes. Alles eigenlijk. En dat alleen maar door één keer naar Shawn te kijken.
'Kan ik je helpen?'
Ik schud mijn hoofd. 'Nee, bedankt. Het gaat zo wel over. Echt waar,' lieg ik.
'Je hoeft je niet groot te houden. Ik zal het toch aan niemand vertellen,' glimlacht hij. 'Dus... Wat kan ik voor je doen?'
'N-Niks,' murmel ik, als ik met mijn mouwen ga spelen.
Shawn schudt lachend zijn hoofd. 'Je bent echt té koppig.'
Ik rol met mijn ogen. 'Bedankt, voor het compliment.' Ik trek mijn pyjama- Een gewone dikke trui- over mijn benen heen. 'Laat het nou maar gewoon. En zeg vooral niks tegen Kyky en Arrie.'
Shawn knikt. 'Het is goed. Rustig maar.'
'Gelukkig.' Ik draai me van hem weg en went mijn blik af.
Dan voel ik opeens twee armen om me heen. 'Je ziet Claude vast snel weer.'
'S-Shawn.' Geschrokken probeer ik hem weg te duwen. 'Niet doen. Dadelijk komt er iemand binnen. En dan zien ze ons. Dat wil ik niet.'
Maar toch blijft hij me koppig vasthouden en legt hij zijn hoofd ook nog op het mijne. 'Rustig, Mem. Iedereen slaapt nog. En als we een beetje stil doen, slaapt iedereen nog wel een uurtje.' Hij trekt me dicht tegen zich aan.
En zo langzamerhand begin ik behoorlijk in paniek te raken. 'W-Waar komt dit zo opeens vandaan? L-Laat me los,' fluister ik paniekerig.
Shawn kijkt me rustig aan. 'Waar komt jou paniek dan vandaan?'
'Gewoon.' Ik laat me naar achteren tegen Shawn aan hangen, als ik merk dat ik niet los kom. 'Ik vind het gewoon niet prettig. Dus alsjeblieft,' ik kijk hem droevig aan. 'Laat me los.'
Hij zucht en glimlacht zwak. 'Goed, dan.' Hij laat me langzaam los. 'Beter?'
'Ja.' Ik zucht opgelucht nu ik niet meer vastgehouden word. 'Veel beter. Bedankt.' Langzaam laat ik me achterover vallen en staar ik weer naar het plafond. 'Maar toch bedankt, Shawn.'
'Waarvoor?'
'Dat ik Claude nu niet meer zo mis. Nog steeds wel. Maar minder.'
'Gelukkig.'
De deur zwaait open. 'Goedemorgen, jongens.' Kyky loopt de kamer duf in en gaat naast Shawn op het luchtbed zitten. 'Is het alweer goed tussen jullie?'
'Hoe bedoel je? Was er iets mis met ons dan?'
'Dun, natuurlijk,' zucht ze slaperig. 'Jullie hebben relatieproblemen. Weten jullie dat niet meer? Is het opge-'
'Wat?' Shawn en ik kijken haar verbaasd aan. 'Relatieproblemen? Wij? Doe effe normaal!'
'Ja, natuurl-' Ze wrijft verbaasd in haar ogen. 'Ohw, ik snap het al.' Ze grijnst ongemakkelijk. 'Ik dacht dat... dat jullie...-'
'Nathan en Arrie waren, slaapkop?' Vraag ik grijnzend.
'Misschien.'
Ik glimlach naar haar. 'Ik heb Arrie en Nathan niet meer gehoord na twee uur.'
'Echt?' Kyky kijkt ons verbaasd aan. 'Maar ik hoorde net toch nog wat? Jullie niet? Ook iets van geruzie.'
Shawn en ik kijken elkaar met grote ogen aan. 'D-Dat heb ik niet gehoord. Ik zou het niet weten.' Ik pak haar bij haar arm vast en duw haar de deur uit. 'Doei, Kyky. Wij gaan ons tenue alvast aantrekken.' Ik gooi de deur hard dicht. 'Daar zijn we dan ook weer van af.'
Shawn glimlacht.
Ik kijk even naar de badkamer en kijk dan naar de grond. 'Jij mag vandaag wel eerst. Ik wacht wel even, of zo.'
'Weet je het zeker?' Ik knik. 'Dank je.' Shawn pakt zijn tenue op en loopt de badkamer in.
Ik laat me op het bed vallen en ruk mijn telefoon mee van het nachtkastje. Uit verveling scrol ik door mijn contacten. 'Kyky, Arrie, Xavier, Jordan, Mark, Shawn, Mark, Nathan, Claude, Axe- Claude!' Ik sla blij tegen mijn voorhoofd. 'Ik kan hem spreken! Ik heb zijn nummer! Natuurlijk! Gelukkig!'