Geheim 14

Nina besloot om naar de vliegwedstrijd van Christophe en Nicola te kijken, bij gebrek aan andere bezigheden. Al snel had ze hier echter spijt van, want ze vlogen zo uit haar zicht en zag ze niets anders meer dan de natuur om haar heen. Opeens hoorde ze een vreemd geluid, dat zelfs een beetje angstaanjagend was. Zou ze gaan kijken, of…? Ze zuchtte en ging terug naar binnen, op zoek naar iets anders om zich bezig te houden. Zolang het maar geen administratief werk was…

De gangen waren rustig en ze begroette de dienaren die ze tegen kwam. Op weg naar de vergaderzaal, bedacht ze zich dat ze misschien eens bij Sarah langs moest gaan. Wie weet was haar alweer iets nieuws overkomen… Ze stapte dus een brug over, liep door naar de afslag naar rechts en ze stond al bij het bruggetje naar Sarahs kamer. Ze klopte op de deur en hoorde wat gemompel dat op “binnen” moest lijken, dus ze ging naar binnen. Daar trof ze Sarah op bed aan, verdiept in een boek. Ze keek op toen Nina binnen kwam en legde haar boek aan de kant. “Ja? Wat is er?” vroeg ze en fronste. “Niets, ik wou gewoon weten of alles in orde was”, antwoordde Nina en ze ging zitten op een stoel. Ze knoopte een gesprek aan en allebei praatten ze over koetjes en kalfjes.

“Trouwens, ik heb in het bos een vreemd geluid gehoord”, zei Nina opeens en Sarah keek nieuwsgierig op. “Oh ja? Weet je wat het was?” vroeg ze en Nina schudde haar hoofd. “Heb je zin om te gaan kijken?” vroeg Nina en twijfelend keek Sarah haar aan. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op en knikte. Samen gingen ze het paleis uit, waarna ze praktisch meteen het geluid weer hoorden. “Zie je? Ik weet niet wat dat is”, zei Nina en ook Sarah fronste. “Dat is inderdaad raar”, antwoordde ze en samen gingen ze het bos in.

Na een tijdje wandelen hoorden ze het geluid weer, maar dan een stuk dichterbij. De twee keken elkaar aan en slopen stil verder, totdat ze bij een paar dichte, hoge struiken aankwamen. Ze duwden een paar takken opzij en zagen de drie jongens staan, terwijl ze “iets” aan het doen waren. Dat iets was namelijk zingen en dat was ook het vreemde geluid: Niels zat in het water zo vals als een kat te zingen. Nina proestte het uit van het lachen nu ze wist wat het geluid was, maar Sarah legde snel een hand op haar mond om niet ontdekt te worden. De jongens hadden niets door en Niels deed verder, hoewel Senne zijn kop schudde en Bas zijn vingers in zijn oren had gestoken. Zodra Niels was uitgezongen, vroeg hij: “En? Was het goed?” Nina deed ontzettend haar best om niet nog eens luidop te lachen, wat best moeilijk was. “Goed? Het was ver…”, begon Senne, maar Bas sloot snel zijn bek en zei: “…verbeterbaar.” “Niels, als je een meisjeshart wilt veroveren als zeemeerman, moet je toch iets wat beter leren zingen…”, zei Senne en Niels fronste. “Hoezo? Menen jullie dat nu?” vroeg hij verbaasd en meteen knikten beide jongens. “Oké dan, Bas, laat jij maar eens horen dan…”, zei Niels uitdagend en Bas fronste onzeker, maar begon toch. Sarah was ondertussen al op de grond gaan zitten uit verveling, maar keek toch verbaasd op bij zijn stemgeluid. Ook Nina was verbaasd, maar misschien komt het net doordat ze beide eerst iets verschrikkelijk hadden gehoord…

Beide dames bleven nog even luisteren, maar dan was het tijd om terug te keren naar het paleis. Hoewel Senne ook niet mis zong, was Bas toch de beste van de drie. Nu wisten ze ook wat de jongens wouden doen in het bos: een zangwedstrijd…