Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4 • Knopen

Renée leek steeds meer naar de afgrond toe te stappen. Ze leek net een kind dat zich niet bewust was van het kwade en gewoon bleef doorgaan in de hoop dat alles wel weer goed zou komen op het einde. Jammer genoeg zijn sprookjes slechts verzinsels en dat gold ook in Renées wereld ook al zou ze dat graag anders zien. Er speelde de hele tijd een raar gevoel in haar buik. Ergens voelde ze zich gelukkiger dan ooit tevoren. Ze werd niet meer bestuurd door anderen, door wetten of door het verleden. Ze was effectief vrij. Renée voelde zich zweverig zoals een roofvogel die uren kon rondcirkelen boven de aarde. Toch was ze niet helemaal vrij. Ze zou namelijk nooit vrij kunnen zijn van de wetten van de natuur zoals de zwaartekracht bijvoorbeeld. Maar daar had Renée niet over nagedacht.
Ze sloot haar ogen en genoot van de prille warmte van de zon. Het was heerlijk om zo rond te wandelen en alleen te vertrouwen op haar gehoor en gevoel. De vogels floten naar elkaar alsof ze een interessant gesprek aan het voeren waren en Renée kon niet anders dan genieten. Toch werd de rust plots verstoord door een hand op haar schouder.
      "Renée wacht."
Ze draaide zich niet meteen om hoewel ze wel uitermate nieuwsgierig was naar wie er achter haar stond. Ze had immers niet meer omgekeken sinds ze thuis vertrokken was om zo letterlijk haar verleden achter te laten. Als ze zich nu zou omdraaien, zou dat ergens verpest zijn toch?
      "Renée alsjeblieft"
Nog voor Renée de tijd had om na te denken of ze wel wilde praten met de persoon achter haar, stond deze al vlak voor haar neus.
      "Noah?
Probeer me alsjeblieft niet te overhalen terug te komen, je begrijpt het toch niet."
Ze zuchtte zacht terwijl ze dat zei, enerzijds omdat ze het beu was dat niemand in haar hersenen kon kijken en haar kon begrijpen. Niemand leek haar te begrijpen en dat voelde alsof er constant iets aan haar aan het knagen was. Ze maakte weer aanstalten om verder door te wandelen maar ze voelde Noahs vingers naar haar handpalm grijpen en ze was even te verbaasd door het zachte wrijven van zijn huid tegen de hare om zich snel genoeg uit de voeten te maken.
      "Ik probeer het wel te begrijpen, maar het lijkt alsof je langzaam van deze wereld weggezogen wordt Renée, alsof ik tegen je sta te praten terwijl jij je te ver onder water begeeft om me te kunnen horen en steeds verder van me wegzwemt. Soms lijkt het zelfs alsof je aan het verdrinken bent en ik gewoon hulpeloos aan de kant sta. Dat kan ik niet meer aanzien, begrijp dat dan toch."
Renée werd stil van alle woorden die uit zijn mond vloeiden. Ze had al langer geweten dat Noah dingen goed kon verwoorden, hij zou een levensbeschrijving van een eendagsvlieg nog interessant kunnen maken. Maar toch voelde het alsof hun gedachten elk afzonderlijk van elkaar bestonden en niet konden interageren. Het leek alsof ze enkel elkaars monden zagen bewegen maar doof waren voor de woorden die er uit kwamen gevloeid. Renée wilde dat ze iets kon terugzeggen, dat ze Noah kon bedolven onder een stroom van woorden om zo de zijne te verdringen maar het leek alsof de letters in haar gedachten niet meer wisten hoe ze woorden en zinnen moesten vormen.
      "Verdomme Renée, zie je dan niet wat je allemaal hebt aangericht?!"
Noah verhief zijn stem terwijl hij haar bij haar schouders vastnam en door elkaar schudde alsof hij zo probeerde de waanbeelden of de "ziekte" uit Renée te schudden, alsof Renée aan het slaapwandelen was, verwikkeld zat in een vaste droom en hij haar probeerde te wekken uit die diepe slaap. Renée zag hoe wanhopig Noah er uit zag. Zijn ogen waren niet mooi wit en rustig maar hadden eerder iets weg van een woeste zee. Ze was in de war door dit alles. Ze begreep niet waarom hij zo van streek was en waarom hij woorden gebruikte zoals verdrinken. Was dat echt hoe hij dacht over de zoektocht naar vrijheid, gewoon alsof je langzaamaan naar de bodem zinkt? Renée had het altijd gezien als een langzame vlucht naar de sterren.
      "Vrijheid is iets magisch Noah, iets fantastisch en fenomenaal, een kans om weg te geraken uit dit grijze leven."
Renée wilde haar woorden kracht bij zetten, maar besefte dat er niet veel meer dan een fluistering uit haar mond kwam gevlogen.
      "De draadjes..."
Ze kreeg de kans niet om haar zin af te maken aangezien Noah haar de mond snoerde. Hij nam haar hand stevig vast in zijn handpalm en keek haar aan in de hoop zo recht in haar ziel en gedachten te kunnen kijken en Renée tot inzicht te brengen.
      "Door je vrienden en familie in de steek te laten, sla je niet alleen de grond onder hun voeten vandaan maar ook de grond onder jouw voeten. Zie je dat dan niet? Je staat op de afgrond Renée en er zijn nog maar een paar draadjes die je hier houden, die er voor zorgen dat je niet in het ravijn klettert."
Noah liet zijn hoofd even hangen alsof dit zijn laatste poging was om haar te redden, zoals er aan alles uiteindelijk een laatste poging komt.
Er waren zo veel draden in Renée haar hoofd en ook in haar leefwereld. Iedereen had zulke draden en het was een kunst om er op te balanceren. Sommige mensen ging dat aardig goed af, anderen waren er al verschillende keren bijna vanaf gevallen. Renée balanceerde niet op de draden, ze stond er op te springen, dansen en draaien. Het was een wonder dat ze er nog nooit was afgevallen. Ze leefde op de rand van alles, op risico's maar dat werd haar bijna fataal.
      "Kom alsjeblieft terug Renée"
Noah zei het bijna smekend en hij zette een stap dichter bij Renée om zo zijn armen rond haar heen te vouwen.
      "Geen enkele draad is hetzelfde, net zoals alle mensen ook uniek zijn en zoals geen enkele herinnering hetzelfde is"
Renées gedachten maakten overtoeren op dit moment. Er gebeurde te veel tegelijkertijd. Noahs woorden spookten door haar hoofd. Ze wist niet goed meer wat er echt was en wat niet, wat ze moest doen en wie ze moest geloven. Ze had een aantal fundamentele dingen over het hoofd gezien. Ze had grote fouten gemaakt in haar beredenering en dat was wat haar plan voor vrijheid ook onmogelijk maakte, dat besefte ze nu. Ze was vergeten dat er verschillende soorten draden konden bestaan, zoals je wollen draden had maar ook stalen draden. In haar hoofd bestond er maar één soort, namelijk draden die doorgeknipt moesten worden. Noah had haar echter laten inzien dat er twee soorten waren: goede draden en slechte draden. De enen moest je doorknippen om tot vrijheid te bekomen, de anderen moest je net aansterken en bijmaken om echt gelukkig en vrij te kunnen zijn. Ze was zo stom geweest. Ze was zo ongelooflijk stom geweest.
Noahs armen waren ondertussen rond Renée gevouwen, voorzichtig maar toch stevig genoeg om te laten merken dat hij er was en dat hij haar niet zou laten gaan.
Renée kreeg hoofdpijn van al haar gedachten en ze werd bijna misselijk wanneer ze terugdacht aan wat ze had gedaan. Ze had de maatschappij vanuit 1 perspectief bekeken en was vergeten om deze ook eens vanuit een andere hoek te bestuderen. Dan zou ze gezien hebben dat er inderdaad een probleem was met deze grijze wereld en mensen die hersenloos de massa volgden. Maar dan zou ze ook gezien hebben dat er mensen op eilandjes zaten die ze zelf gecreëerd hadden, dat iedereen zich steeds meer en meer begon af te zonderen en contact probeerde te vermijden, dat iedereen langzaam aan het verdrinken was in eenzaamheid en dat dat Renée ook bijna overkomen was. Het liefst zou Renée de grond in kruipen van schaamte.
Maar het idee dat haar het meest beangstigde was dat niet alle draden weer geknoopt konden worden en dat terwijl ze er zo veel had doorgeknipt. Een aantal tranen vonden hun weg van haar ogen naar de grond en Renée greep Noah stevig vast om al één van de vele geknapte draadjes terug een beetje te kunnen knopen.