Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3 • Knetteren

Het was haar nog steeds niet gelukt. Renée had het stadium van ultieme vrijheid nog altijd niet bereikt. Toch was ze wel op de goede weg, al zei ze het zelf. Er waren nog een aantal belangrijke zaken die ze moest regelen, waar ze vanaf moest zien te geraken maar ook dat zou niet lang meer duren. Ze was vastberaden en dit plan zou niet mislukken. Mensen begonnen haar langzaamaan te zien als een freak, ze plaatsten haar in een apart hokje in deze maatschappij, ze plaatsten haar buiten hun leefwereld en lieten haar voor wat ze was. Ze was anders en daar bleef het ook bij. Toch deed Renée wat vele mensen nooit zouden kunnen verwezenlijken. Ze ging haar dromen achterna. Als er iemand was van wie gezegd kon worden dat ze vastberaden was om niet op te geven dan was het wel Renée. Andere mensen zagen een vallende ster en deden een wens in de hoop dat deze ooit zou uitkomen. Renée daarentegen ging de vallende ster achterna om zo zelf haar lot in handen te kunnen nemen en haar dromen letterlijk achterna te kunnen jagen. Ze was anders en dat werd vaak als iets slecht gezien, zoals iedereen in deze maatschappij die een beetje opviel of "anders" was, genegeerd werd of belachelijk gemaakt werd. Renée vond het schandalig om mensen te straffen voor hun eigenheid. Het was net een act van moed en zelfwaardering als je je niet liet meedragen door de stroom en de sleur van het leven. Deze mensen zouden net opgehemeld moeten worden, bewonderd moeten worden in plaats van uitgemaakt te worden voor het vuil van de straat. Jammer genoeg zat deze wereld niet logisch in elkaar en daar ergerde Renée zich mateloos aan, al leek ze soms de enige te zijn in haar omgeving die zich er zorgen om maakte.
Renée liet haar ogen vallen op het flikkerende lichtje van haar gsm. Er waren verschillende berichten binnengekomen en dat was de laatste tijd wel vaker het geval geweest.
      We moeten praten
xx Sanne
      Alles oké? Moet ik anders eens langskomen?
Grts Oliver
Er bleven maar berichten binnenkomen van haar vriendinnen, klasgenoten,... maar Renée antwoordde niet, ze negeerde het flikkerende lampje. Ze wist dat iedereen het goed bedoelde, maar ze had hen niet nodig. Het waren de draadjes die haar tegenhielden. Ze wilde niet meer verstrikt geraken in die wirwar van touw en daarom knipte ze ook deze draden door, al besefte ze op dat moment niet wat de gevolgen daarvan waren. Ze glimlachte omdat ze het zag als een moedige actie, je moest immers veel lef hebben om je vrienden achter te laten maar het was beter zo. Tenminste dat was wat ze dacht. Ze had nooit de bedoeling gehad om hen pijn te doen, net zoals ze ook nooit de bedoeling had gehad om tranen uit de ogen te zien lopen van de mensen die ze liefhad. Dat alles had ze niet gewild, maar Renée was roekeloos geweest en zoals een paard over straat heen loopt met oogkleppen om zich niet te laten afleiden, zo had Renée haar plan verder gezet zonder zich te laten afleiden door haar vrienden en familie, dus had ze de draadjes doorgeknipt die haar aan hen verbonden, maar ze was vergeten dat niet alle draadjes terug te knopen zijn. Daarom had ze haar vrienden in de steek gelaten terwijl ze haar net probeerden te helpen. Ze had haar ouders afgeblaft wanneer ze haar zeiden dat ze er spijt van zou krijgen dat ze al haar foto's had laten opbranden.
Alles dat ze deed had een duidelijke bedoeling, heel Renées plan zat in haar hoofd tot in het kleinste detail uitgewerkt en ze ging alle stappen zorgvuldig af.
Renée wilde zijn zoals een zalm, iemand die tegen de stroom in zwom. Ze wilde letterlijk tegendraads doen, ingaan tegen alle draden zoals bepaalde mensen wilden ingaan tegen alles dat de koning van hun land zei en zoals peuters op een bepaald moment altijd ingingen tegen hun ouders.Toch waren er een aantal fundamentele verschillen tussen Renée en een zalm. Natuurlijk was Renée geen vis, maar ook dacht ze niet hetzelfde als die vis. De zalm had namelijk een duidelijk doel voor ogen, een bestemming, wanneer hij alle moeite van de wereld deed om tegen de stroom in te kunnen zwemmen. Hij wilde terug naar zijn geboorteplaats, naar de plek waar zijn roots lagen om daar verder te bouwen aan zijn toekomst. Dat was iets dat Renée niet deed. Ze zwom tegen de stroom in, maar ze zwom tegelijkertijd ook zo ver mogelijk weg van de plaats waar ze geboren was, ze ging haar verleden niet achterna om zo een nieuwe toekomst op te bouwen. Integendeel, ze brak met alles dat ook maar iets te maken leek te hebben met haar geschiedenis als mens zijnde.
Daarom had ze ook besloten om haar ouderlijk huis te verlaten, weliswaar met een stekend gevoel in haar hart maar toch werd dat gevoel onderdrukt door het gevoel van adrenaline dat door haar lichaam racete en door het gevoel van opwinding omdat haar plan nu echt vorm begon te krijgen. Het was alsof ze de voorbije weken een lange wandeltocht had gemaakt en nu eindelijk het eindpunt voor zich zag. Eens Renée haar voeten buiten de deur had gezet, keek ze niet meer achterom. Ze wandelde vastberaden door alsof ze hoopte dat ze zo rechtstreeks naar de sterren kon wandelen. Alles had ze achtergelaten in haar huis, haar familie, haar herinneringen, haar jeugd en kindertijd en zelfs haar vrienden. Achteraf gezien had ze misschien ook wel een deel van haar bewustzijn achtergelaten en zweefde ze nu enkel nog op de roze wolken van haar gedachten. Voor buitenstaanders leek het alsof Renée totaal ontspoord was, alsof ze behekst was of besmet door één of andere vreemde bacterie. Maar voor Renée leek het allemaal perfect. Ze was gewoon op weg naar vrijheid, ze voelde zich als een avonturier die op zoek was naar iets nieuw en fenomenaal.
Renée bekeek haar avontuur als iets groots en prachtig. Ze wilde haar ervaringen met iedereen kunnen delen, ze wilde dat iedereen de wereld zou zien op de manier waarop zij die zag. Ze wilde de wereld kunnen verbeteren, kleurrijker maken en aangenamer maar ze besefte niet dat ze daardoor de wereld van haar ouders en vrienden net kapot maakte. Renée wilde knetteren zoals vuurwerk. Ze wilde een schittering zijn in de donkere nacht en in het donkere en zwaarmoedige van het leven. Ze wilde een voorbeeld zijn voor iedereen, een verheldering, maar ook vuurwerk klettert uiteindelijk tegen de grond en dooft uit.