Hoofdstuk 6: Vluchten

‘We moeten hier weg!’ zei ik. ‘Mevrouw Williams kan hier elk moment zijn!’ ‘Waar heb je het over?’ vroeg Jake verbaasd. ‘Nee, het kan mevrouw Williams niet zijn! Zij is zo’n vriendelijke vrouw!’ ‘Dat was allemaal een dekmantel!’ zei ik. ‘Ze is een Shadow, ik zweer het!’ ‘Oké, ik geloof je.’ zei Jake. ‘Maar wat gaan we nu doen?’ ‘We gaan naar mijn huis toe.’ zei ik. ‘Daar bellen we de politie.’ ‘Goed idee.’ zei Jake. ‘Ik word liever niet gepakt door een Shadow!’ Laten we snel gaan!’

Zo snel als we konden renden we naar mijn huis toe. Ik duwde Jake naar binnen en deed de deur op slot. ‘Dat houdt haar wel even tegen.’ zei ik opgelucht. ‘Ik kan het nog steeds niet echt geloven…’ zei Jake. ‘Mevrouw Williams was altijd mijn favoriete lerares! Ze liet me met alles wegkomen!’ ‘Dat dacht ik ook.’ zei ik. ‘Maar na wat ik zonet zag wil ik niks meer met haar te maken hebben! Kom, dan gaan we de politie bellen!’ Ik liep naar de telefoon toe en toetste het nummer van de politie in. Maar er was geen bereik. ‘Dit méén je niet!’ zei ik boos. ‘De telefoon heeft het altijd gedaan, maar nu het echt nodig is doet hij het niet?’ ‘Dit kan geen toeval zijn.’ zei Jake. ‘Het heeft vast iets te maken met de Shadows!’ ‘Skyler? Ben je dat?’ Het was mijn moeder. Ik was vergeten dat zij niet naar haar werk was vandaag. ‘Wat is er mam?’ riep ik terug. ‘Oh, mooi!’ zei mijn moeder. ‘Je bent thuis! Dan kun je nu met je klusjes beginnen!’ ‘Niet nu!’ riep ik. ‘Jake is hier! We moeten een project in tweetallen maken en daar gaan we nu mee beginnen!’ ‘Zucht…’ zei mijn moeder. ‘Dan doe je het na het eten maar!’ ‘Goed, terug naar het onderwerp.’ zei ik. ‘Mevrouw Williams is een Shadow, dat is wel duidelijk. Maar we kunnen de politie niet bereiken dus…’ Ik wist niks te verzinnen. ‘Mevrouw Williams komt hier vast niet!’ zei Jake. ‘Ik bedoel, ze is rond de vijftig! Ze kan ons nooit zo snel gevolgd zijn!’ Net nadat Jake dit gezegd had hoorden we iemand gillen. Het kwam van boven. Dat kon alleen mijn moeder zijn. ‘Mam?’ riep ik. Geen antwoord. ‘Dat is geen goed teken.’ zei Jake. We renden naar boven, maar mijn moeder was verdwenen. Er was wel iemand anders. Mevrouw Williams.

‘Wat…?’ zei Jake geschokt. ‘Hoe is zij hier binnen gekomen?’ ‘Jullie moeten je ramen echt beter dichthouden.’ zei mevrouw Williams. ‘Ik kon zo binnenkomen.’ ‘Normaal komen mensen ook niet binnen via de ramen!’ zei ik kwaad. ‘Wat heb je met mijn moeder gedaan?’ Mevrouw Williams gaf geen antwoord, maar keek strak naar Jake. ‘Jake King…’ zei ze. ‘Dat is mijn naam?’ zei Jake. ‘Waarom haar?’ vroeg mevrouw Williams. ‘Skyler is mijn vriendin.’ zei Jake kwaad. ‘Daar kun je niks aan doen.’ Hij was er duidelijk klaar mee. ‘Goed… Dat kan later nog veranderen.’ zei mevrouw Williams. ‘Oh, en wij hebben je moeder. Net zoals die leraar.’ ‘Meneer Yamada…’ zei ik. ‘Ik snap het niet!’ zei Jake. ‘Wat moeten jullie van ons?’ ‘Is dat niet duidelijk?’ zei mevrouw Williams. ‘Skyler is een Fantasy. DE Fantasy. Die zijn al eeuwen tegen ons. Ze moet uit de weg geruimd worden voordat ze meer te weten komt. Maar ik heb al te veel gezegd. Het is tijd voor mij om te gaan. We komen achter je aan Skyler. Je ontkomt niet.’ Ze verdween in het niets. ‘We kunnen hier niet blijven.’ zei ik. ‘Wat bedoel je?’ vroeg Jake. ‘Bedoel je dat we gaan… vluchten?’ ‘Inderdaad.’ zei ik. We hadden geen keus. Die Shadows zouden ons niet met rust laten. ‘Ze hebben mijn moeder en meneer Yamada al, wie weet wie ze nu gaan grijpen.’ ‘Je hebt gelijk.’ zei Jake. ‘We moeten ze redden en de Shadows verslaan!’ ‘Zo kun je het ook zien.’ zei ik lachend. ‘Kom, dan gaan we onze spullen pakken.

Jake was naar zijn eigen huis gegaan. Zijn ouders waren niet thuis, ze waren met hun werk naar Nieuw-Zeeland. We konden dus zonder problemen wegsluipen. Misschien zouden we wel in problemen komen met school, maar we hadden nu belangrijkere dingen aan ons hoofd. Ik stond in mijn kamer, te kijken wat ik mee moest nemen. Extra kleren, eten, al mijn elektronica… en natuurlijk de brief van mijn vader. Dat was de enige aanwijzing die we hadden. Ik wist dat ik Jake nog niet over de brief had verteld. Dat zou ik later wel doen. Nadat ik alles had en beneden zat te wachten ging de bel. Het was Jake. ‘Oké!’ zei hij opgewonden. ‘Klaar om op avontuur te gaan?’ Hij was wel heel vrolijk. ‘Ja, ik ben klaar.’ zei ik. We waren klaar om te vertrekken. Wat zou deze reis ons opleveren?