Drop 1.

Ik voelde hoe een druppel op mijn voorhoofd viel terwijl ik uitkeek over de drukke straten van Los Angeles van op mijn balkon. Ik had naar binnen kunnen gaan, mezelf in een deken wikkelen om daarna toe te kijken hoe de wereld razendsnel veranderde in een natte, koude plek. Maar dat deed ik niet, want ik hield van de regen. Het regende zelden in Los Angeles. Misschien was dat wel de reden waarom ik er zo van hield. Ik hield van het getik tegen de ramen als het stil was. Ik hield van de kalmte die er buiten heerste omdat iedereen naar binnen vluchtte om toch maar niet nat te hoeven worden. Iets wat ik niet kon begrijpen. Regen was een van de mooiste natuurverschijnselen en ik wilde niets liever dan ermee overspoeld worden.
Maar het meest van al hield ik van de geur. Hoe de wereld rook nadat die gezegend was met regenwater. Ik wilde dat ik de geur voor altijd zou kunnen ruiken, of het kon bijhouden in een klein flesje. Om de geur daarna te delen met iemand die ik lief had. Zodat die er net zoveel kon gaan van houden als ik deed.
Ik klom de brandladder van mijn balkon af. Ik zou niet eens de moeite doen om een jas aan te trekken. Als ik morgen ziek was, dan zou ik dat niet eens zo heel erg vinden. Ik had me tenminste vandaag geweldig gevoeld. Eens ik beneden was sprong ik op het voetpad en wandelde met mijn neus in de lucht door de regen richting het park. Er zat vast onweer aan te komen, en ik weet dat wandelen onder de bomen tijdens een onweer best gevaarlijk kon zijn, maar toch ging ik. Omdat ik hoopte dat als de regen ophield ik de geur van natte bladeren en nat gras zou kunnen ruiken.
God, wat wenste ik dat ik mijn eigen kleine avontuur met iemand zou kunnen delen. Iemand die er net zoveel van hield als ik, iemand die genoot van de kleine dingen. Want grootse dingen waren niets voor mij. Ik hield niet van drukte, en overspoeld worden met aandacht.

Ik ging zo op in het weer en de wereld om me heen die er prachtig uitzag, dat ik niet merkte dat er iemand met zijn capuchon ver over zijn hoofd getrokken me naderde. Ook hij had geen idee dat ik een storing was op zijn weg en dus knalde hij hard tegen me aan.
Ik voelde hoe ik mijn evenwicht verloor en hard met mijn kont op de natte grond terecht kwam. Mijn handen brandden van de kleine steentjes die zich door mijn huid gedrongen hadden en ik wilde niets liever dan recht staan om deze jongen die me omver had gelopen eens goed uit te schelden. "Sorry, sorry! Gaat het?" De mannelijke stem klonk buitennatuurlijk lief en zorgde ervoor dat mijn woede meteen weg zakte. Ik was dood nieuwsgierig welk gezicht er bij deze prachtige stem hoorde maar de jongen stak enkel zijn hand naar me uit om me recht te helpen. Opkijken had hij de voorbije twee minuten nog niet gedaan.
Ik was zo betoverd door de hemelse stem van deze vreemdeling dat ik totaal vergeten was dat hij aan me had gevraagd of het met me ging.
"Heb je je pijn gedaan?" Ik kon alleen maar knikken omdat ik bang was dat mijn eigen stem verschrikkelijk zou klinken na zijn prachtige stemgeluid.
"Het spijt me echt heel erg!" Ik kon het niet verdragen dat hij me niet aankeek. "Waarom verberg je je?" kwam er zonder nadenken uit mijn mond.
"Omdat je zou kunnen gillen als je me kon zien." Ik begreep niet wat hij bedoelde. Matchte die prachtige stem soms niet met zijn gezicht? Was er soms iets gebeurd waardoor hij zijn gezicht niet kon laten zien omdat hij zich er voor schaamde?
Ik wist dat het me niets kon schelen hoe hij er uit zag, ik wilde alleen maar een gezicht kunnen plaatsen bij de stem die nu wel voor altijd in mijn hersenvlies gedrongen was.
"Ik beloof je dat ik niet zal gillen." Ik wist niet wat ik anders moest zeggen. De jongen zuchtte diep waarna hij langzaam opkeek.
Mijn adem stokte in mijn keel toen ik zag wie het was die de stem bezat. Ik kon niet geloven dat hij voor me stond, helemaal doorweekt van de regen en nog mooier dan ik me had ingebeeld.
"Shawn Mendes?"