14 - Eigenvalues

      "Jasmyn Kisters, toegang verleend. Welkom op het hoofdkantoor, Jasmyn." Nadat de geautomatiseerde stem haar zegje deed, schoof de deur open en kon ik de enorme hal in. Het was alweer een tijd geleden sinds ik überhaupt in de buurt van de kantoren was gekomen, dus het zoeken naar Christina's kamertje was zeker geen pretje. Gelukkig had ze een enorm naamplaatje en had ze haar grotere kantoor op het strategische 'einde van de gang' geplaatst. Ik slikte nog eventjes voordat ik de deur opende en binnenkwam.
      "Ach, daar hebben we het meisje dat het leven van mijn zoon zo zuur maakt." Christina trok een grimas en gebaarde naar een stoel, "Ga gerust zitten. Koffie? Thee?"
      "Uh, doe maar gewoon water..." Ik probeerde mijn beste pokerface op te zetten terwijl ik al zittend mijn benen kruiste en nerveus aan mijn broek trok. Ze kwam wel meteen met de deur in huis vallen. Had ze toch een manier om te zien wat Zack en ik deden?
      "Alsjeblieft." De blik die ze me gaf terwijl ze mijn glas extra hard op tafel zette, kon mij vast en zeker doden. Ik kneep eens extra hard in mijn broek en keek enorm zelfverzekerd terug, "Dank u wel."
      "Ik bood het je aan." Het was alsof ze het me expres ongemakkelijk wilde maken met haar korte, directe antwoorden. Ik zuchtte zo onopvallend mogelijk en besloot maar eens een stapje voor te nemen, "Gaat dit nog steeds over Zack?"
      "Huh?" Ze raakte duidelijk van haar a propos toen ik met die vraag aan kwam zetten. Waarschijnlijk verwachtte ze dat ik angstig mijn mond hield terwijl ze met haar eigen beschuldigingen kon blijven komen.
      "Dit gaat over Zack, toch? Over hoe ik zijn leven verpest nu hij eindelijk vredig in de simulatie kan leven, of niet?"
      "Nee, nee. Met Zack gaat alles prima." Ze nam een slok van haar koffie om van de verwarring te bekomen, waarna ze haar mok weer neerzette, "Ik had het over Alan."
      Eventjes was het stil tussen ons. Christina bleef me doordringend aanstaren om mijn reactie te bestuderen, maar eerlijk gezegd was ik alleen erg verward, "Wacht. Alan is uw zoon?"
      "Ik heb geluk dat ik geen derde kind heb, anders had je diegene vast ook al te pakken."
      "Nee, wacht eens even. Ik snap het niet. Zack en Alan zijn familie?" Ik beeldde hun gezichten in mijn geheugen af. Zack met sluik, zwart haar. Alan met krullend bruin haar. Zack met grijze ogen. Alan met bruine ogen. Die kans was volgens mij vrij gering.
      "Scheidingen en bruiloften. Zack is mijn bloedeigen zoon, wat natuurlijk blijkt uit zijn mentale capaciteiten. Alan is een adoptie via mijn huidige partner, zijn vrouw was vrij vroeg overleden, vandaar dat ik de zorg op me nam. Hij is vrij sneu, ik probeer hem slimmer te maken, maar ik denk niet dat hij ooit in de buurt van Zack zou komen."
      "U praat de hele tijd over Zack alsof hij uw favoriete zoon is, maar volgens mij heeft u helemaal geen aandacht aan hem besteed. Niet als kind en zeker niet als tiener. U focuste al uw aandacht op Alan, terwijl u uw eigen zoon negeerde!" Ik fronste lichtjes. Ik wist wel dat er een reden achter Zacks gedrag zat, "En net als ik hem de aandacht schenk die hij nodig heeft, zorgt u ervoor dat hij mij vergeet en opnieuw in zijn eentje moet leven!"
      "Zack kan prima voor zichzelf zorgen. Waarom zijn we weer bij hem beland? Ik dacht toch echt gezegd te hebben dat ik het over Alan wilde hebben. Er was al eerder een voorval waar Alan gebruikt werd om Moogle aan te vallen en dat wil ik eventjes voorkomen."
      "Als hij zo prima op zichzelf kan leven, kan hij toch ook zijn oude positie bij Moogle innemen? Hij hoeft toch niet in het experiment te zitten?!"
      "Hé, stil even. Hij zit daar met een reden. Daarover gaan we het nu niet hebben, maar ik snap niet dat je hem nog verdedigt nadat je hebt gezien hoe erg hij Alan heeft toegetakeld."
      "Waar zit nu het probleem?!" Ik fronste en wist dat ik niet het recht had om zo te spreken, maar ik ging alsnog door, "Alan dit, Zack dat. U doet allemaal alsof ze zoveel voor u betekenen, maar als er ook maar iets uw bedrijf een beetje aan schijnt te tasten, komt dat op de eerste plek! U zou het niet erg vinden om uw eigen zoons af te schieten om Moogle te kunnen redden!"
      "Dit is je laatste waarschuwing, Kisters. Jij weet niet hoe dit alles tot stand is gekomen!" Christina sloeg half op het bureau in een poging om niet gekwetst door mijn opmerking te lijken. Ik schrok een beetje door het geluid, maar sloeg zelfs harder op het houten oppervlak, "Vertel me dan wat er echt is gebeurd!"
      "Spijtig genoeg vrees ik dat dat gevoelige informatie is." Ze kalmeerde zichzelf meteen en drukte op een knop, waarna er mannetjes kwamen om me eruit te gooien, "Dit is je laatste waarschuwing. Nog één voorvalletje en je zit terug in het experiment."
      Met een grom belandde ik terug in de hal, waardoor ik gefrustreerd zuchtte en richting mijn kamer stampte. Meteen pakte ik het mobieltje dat Zack me had gegeven en vroeg hem of hij bezig was, waarna ik niet veel later een bericht terug kreeg waarin stond dat ik gewoon bij het clubje langs mocht komen. Vreemd, aangezien ik de vorige keer niet echt welkom meer leek.

      Even later kwam ik de datamijn weer binnengestapt, in gewone kleren niettemin, aangezien ik bang was dat Moogle me nu overal achterna zat. Zack keek best verrast op toen hij me in mijn oude kloffie binnen zag komen, maar niet zo verrast als de rest in de ruimte toen Zack me vrolijk groette, "Hé, Jasmyn!"
      "Hadden jullie geen ruzie of zo?" Kiara keek Zack sceptisch aan, waarop hij zijn schouders ophaalde en nonchalant een arm om me heen sloeg, "Ik denk dat we dat gisteren wel goed hebben gemaakt. Ten koste van mijn pizza."
      "Ugh." Ik trok een moeilijk gezicht toen hij dat onderwerp weer naar boven bracht, "Ik koop wel eens een pizza voor jou, geen zorgen."
      "Dat klinkt als muziek in mijn oren!" Met een plagerige grijns liet Zack me los en wenkte hij naar me, waarna hij richting een nieuw apparaat liep. Het leek op een soort radio, behalve dat er dan allerlei rare dingen uit staken. Er stonden verschillende namen op de radio, elk met een knop eronder, en Zack grinnikte toen ik zag dat mijn naam er ook op stond, "We zijn zo ver gekomen met de verstoring van het signaal dat we aparte frequenties voor iedereen hebben gemaakt. Momenteel is alleen de mijne actief, omdat de rest het nog vreemd vindt. Ik voel me echter geweldig!"
      "Ja, over dat. Kunnen we praten?" Hoewel ik hem erg serieus toesprak, verscheen er een stom grijnsje op zijn gezicht, "Schijnbaar? Ik versta in ieder geval wat jij zegt."
      "Zack." Ik zei zijn naam op een zeurende toon, waardoor zijn pesterige blik verdween en hij me verontschuldigend aankeek, "Oké, sorry. Laten we even ergens anders gaan zitten..."
      Ik zuchtte opgelucht toen hij me gehoorzaam volgde naar de kamer aan de overkant, waardoor Kiara ons nog verdacht nakeek. Het leek alsof ze Zack minder vertrouwde dan voorheen, maar hij gedroeg zich ook best raar, dat was niet te ontkennen.

      "Dus, begin. Wat is het experiment."
      "Het herstellen van het gedrag van mensen met een mentale stoornis." De manier waarop Zack het zei klonk spottend, alsof hij het niet echt meende. Ik gaf een geïrriteerde zucht en sloeg mijn armen over elkaar, "Ik vond je andere persona leuker."
      Dat kwam blijkbaar als een schok voor hem, want voor een fractie van een seconde staarde hij verbijsterd voor zich uit, maar toen lachte hij zwakjes en sloeg hij zijn ogen neer, "Natuurlijk. Iedereen vindt dat."
      "Ik hoorde dat je moeder nooit echt tijd met je doorbracht of voor je zorgde. Het voelde voor mij ook alsof ze niks om je gaf." Dat was het punt waarmee ik Zack voor me moest winnen. Ik gaf wel echt om zijn verhaal en zijn leven, maar hij moest hetzelfde voor mij doen voordat ik de waarheid zou mogen horen.
      "Tja. Mijn enige waarde was mijn intelligentie, omdat ik zoveel hoger scoorde dan de rest, was dat waar ik om bekend stond. Toen ik eindelijk die positie als leider werd aangeboden, was ik blij, want ik stelde me een gezellige werkplaats voor waar iedereen me groette als ik binnenkwam, maar dat was ook niet zo. Contact leggen was moeilijk, vooral omdat ik zoveel jonger dan de rest was. Ik heb niemand anders dan Alan in mijn leven gekend, hoe moest ik me nou aanpassen?! Na een aantal jaar wist nog steeds niemand dat ik eigenlijk melk in mijn koffie wilde." Hij haalde sarcastisch zijn schouders op en grinnikte, maar ik merkte dat hij zich er slecht om voelde. Plotseling leken zijn ogen emotieloos toen hij me opnieuw aankeek, "Vlak voordat ze besloot dat ik in het experiment moest, heb ik mijn moeder met een mes bedreigd. Het was slecht, dat weet ik, maar voor mij was het... niets. Ze was voor mij gewoon een persoon, ik voelde er niks bij, maar ik snap dat ze me daarom weg wilde hebben. Ik dacht gewoon dat het een juiste manier van handelen was, het hele gedoe deed me niks en ik wilde gewoon mijn punt maken. Nou ja, als je alleen maar op jezelf bent, sterft dat medelijdende deel van je vast af. Althans, zo voelt het voor mij wel."
      "Zack..." Ik legde mijn hand weer op zijn bovenbeen, want ik wist dat hij dit keer eerlijk was. Hij keek naar mijn hand en fronste lichtjes, "Jasmyn, denk je dat ze me terecht een stoornis hebben aangeschreven?"
      "Ze noemen alles volgens mij al vrij snel een stoornis." Ik lachte ongemakkelijk en probeerde mijn schuldige gevoel te onderdrukken, maar ik wist dat hij een eerlijk antwoord wilde, "Misschien... Maar het is niet jouw schuld! Ik heb veel artikelen moeten lezen voor dat psychologievak! Het komt echt bijna altijd door je omgeving!"
      "Heh. Dat maakt het niet beter." Hij grinnikte wat in zichzelf en wreef in zijn ogen, waardoor ik even dacht dat hij huilde, maar hij keek me al snel weer glimlachend aan, "Weet je. Dit alles was niet zo erg geweest als we gewoon vrij waren. Als we niet iedere dag die stomme testen moeten afleggen, als we gewoon thuis mogen zijn, als iedereen zich bewust is dat hun onderbewustzijn door wat elektrische signalen bepaald wordt binnen de muren van deze stad."
      "Daar heb je wel een punt. Ik snap ook eigenlijk niet waarom ze het een goed idee vonden om een stel gekkies op een paar vierkante kilometer te dumpen," grapte ik, waardoor Zack pijnlijk mee lachte, "Ja, want het feit dat ik om niemand wat kan geven, zorgt ervoor dat ik ook hiertoe behoor..."
      "Dat maakt niet uit. Ik geef wel om jou en je verhaal, dus als je ooit iets kwijt wilt, weet dat je me kunt bereiken. Ik heb je sowieso nog een pizza tegoed!" Ik gaf hem een vriendschappelijke klap op zijn bovenbeen en sprong van de tafel waarop we zaten om mezelf uit te rekken.
      "Hahaha, dat zeker!" Dit keer leek hij oprecht te lachen, waardoor ik mijn mondhoeken ook omhoog voelde krullen. Aangezien hij per se wilde dat zijn hersenpin uitgeschakeld bleef, moest ik er maar voor zorgen dat hij zonder dat ding ook vooruitgang boekte. Hij vertrouwde me al genoeg om toe te geven dat hij fout zat, dus nu had hij vooral mijn support nodig. Als hij kon bewijzen dat hij zonder het experiment ook stabiel kon zijn, zou hij vast terug naar Moogle mogen om daar te werken.
      "Laten we terug naar de rest gaan, er zijn nog wat andere projectjes die ik af wil krijgen deze week." Zack opende de deur en leidde ons terug naar de overkant. Ik merkte dat hij een stuk vrolijker was dan voorheen, wat aangaf dat mijn praatje inderdaad werkte. Zack overhalen zou niet makkelijk gaan, maar ik kon wel zorgen dat hij dit alles op een andere manier kon gaan bekijken.