Een verloren ziel.

Ik voel de steentjes onder me wegglippen. Stap voor stap probeer ik mijn weg naar de andere kant van het plein te vinden. Ik hoor stilte om me heen. Het is nog volop zomer, maar het lijkt alsof de vogels al naar het zuiden zijn vertrokken, want in mijn is het stil, is het grijs. De kleur is uit mijn leven weggenomen.

Ik ben bang, bang voor het leven. Vroeger voelde ik me sterk. Vroeger wist ik hoe ik mijn angst af moest schrikken. Vroeger leerde ik mijn angst bang te zijn voor mij. Ik denk dat ik mezelf een beetje kwijt ben. Er gaan zoveel gedachtes door mijn hoofd en bij elke keuze die ik maak staat mijn gevoel in de weg. Alsof het mijn verstand blokkeert.

Na uren rondlopen kom ik op de plek van mijn bestemming aan: het dramalokaal. Hoe vaak ik mezelf ook vertel dat ik het los moet laten, ik kan het niet. Mijn verleden is een deel van mijn persoonlijkheid geworden. Ik ben aan het wachten op iets dat nooit gaat komen. Ik ben aan het wachten op een persoon die misschien zelfs niet eens meer bestaat. Ik ben aan het wachten, op hoe koud, kil en verloren deze ruimte ook voelt, mijn zoon. Het is tijd dat hij thuiskomt.

Ik zie een opgroeiend kind als een jonge uil. Het is op weg naar ouderdom en wijsheid, maar nog lang niet ver genoeg om zijn vleugels uit te slaan. We zouden op elkaar wachten in het dramalokaal. Ik had het hem beloofd. Hij was misschien nog niet wijs genoeg, maar slim was hij wel. Hij was slechts 11 toen hij me een ultimatum stelde. Ik ben altijd al ambitieus geweest, strevend naar de top. Jarenlang bezig met hard werken en overuren draaien. Zonder moeder, die hij op 4 jarige leeftijd moest verliezen door een plotselinge dood, was ik de enige die er voor hem kon zijn. Ik had er voor hem moeten zijn.

Mijn zoon heeft geen gelukkig leven gehad. Nadat zijn moeder overleed had hij eigenlijk niemand meer. Avonden, zelfs nachtenlang zat hij alleen thuis. Ik was er haast nooit. Op een dag kwam hij naar me toe en ging hij voor me staan en zei: “Ik wil het nog één kans geven, ik wil je nog één kans geven om me te bewijzen dat ik iets voor je beteken”.

Gedreven door passie, gedreven door een kracht diep van binnen dacht ik dat ik het voor elkaar had. Dat ik iets van mijn leven gemaakt had. Echter, ik was blind. Ik was te blind om te zien wat echt belangrijk was: mijn familie. Na het overlijden van mijn vrouw ben ik het zicht op het leven verloren. Mijn zoon is van me gevlucht.

Starend naar de zonnestralen die zich met volle kracht door de wit bedekten wolkenhemel proberen te vechten zit ik hier, zonder woorden. Met spijt, verdriet en met rauw. Hopend dat morgen een nieuwe, een betere dag zal komen. Hopend dat morgen een dag is dat ik mijn zoon weer in mijn armen sluit.