Ruiken

Die avond had Eugene het langste telefoongesprek dat hij ooit had gehad. Hij had gelachen tot hij spierpijn in zijn kaken kreeg en de tranen van het lachen over zijn wangen rolde en toen zijn moeder rond een uur of elf binnen kwam dat het tijd was om te gaan slapen, bleef Eugene nog uren woelen. Hij kon niet wachten om Charlotte weer te horen en dat zou morgen al zijn. Eigenlijk verklaarde hij zichzelf voor gek. Waarom wilde hij zo graag bij Charlotte zijn? Zij zou hem waarschijnlijk heel hard uitlachen als hij dat hardop zou zeggen. Hij kende haar pas net! Eugene besloot dat hij moest stoppen met nadenken over haar, zodat hij kon slapen. Het was immers ondertussen al half twee en hij wilde niet dat hij er moe uit zag. Hij kon het niet zien als zij er moe uit zag, maar zij kon het wel prima zien. Hij wilde er mooi voor haar uit zien, ondanks dat hij zichzelf niet eens kon zien.
Hoe dan ook, hij draaide zich nog eens goed om en viel toen eindelijk in slaap. Hij was immers ook best wel moe.

De volgende dag werd Eugene al weer vroeg wakker. Vol energie sprong hij dus zijn bed uit en dat terwijl hij eigenlijk helemaal geen ochtendmens was! Hij stormde de trap af, nog in zijn pyjama en begon spullen voor het ontbijt te pakken, zoals een bord, een mes en een kopje, zodat zijn moeder hem thee in kon schenken.
‘Wat ben jij vroeg wakker,’ zei zijn vader, maar Eugene gaf geen antwoord, waardoor zijn moeder grinnikte.
‘Hij heeft een afspraakje vandaag,’ zei ze, waardoor Eugene stopte met spullen verzamelen.
‘Mam!’ zei hij verontwaardigd, ‘Charlotte is niet mijn… We hebben geen date!’ Weer lachten zijn ouders, waardoor Eugene zijn wangen weer warm voelde worden. Waarom vonden zijn ouders dat zo leuk? Ze was gewoon een vriendin. Niets meer.
Hij ging zitten en hoorde hoe zijn moeder thee bij hem in schonk. De geur van zijn vaders koffie, gemengd met de geur van de jam en de kaas, vormde voor hem echt een ontbijtsfeer. Vooral doordat zijn moeder in haar thee aan het roeren was, wat een tikkend geluid maakte.
Hij grijnsde even toen hij zich bedacht hoe leuk het zou zijn om met Charlotte te ontbijten. Dat zou echt geweldig zijn! Hij voelde hoe zijn moeder hem even aanstootte.
‘Weet je zeker dat het geen date is? Je zit zo te grijnzen.’

Naast dat hij Charlotte weer ging horen, was hij ook best zenuwachtig en dan niet per se om haar. Het was immers nog steeds zijn plan om weer gewoon te kunnen zien en nu ging hij ook echt naar het LUMC. Hij kon nu niet in slaap vallen en per ongeluk 100 kilometer uit de richting raken. Charlotte was immers bij hem.
Hij was eigenlijk al veel te vroeg op het station in Amsterdam, maar dat gaf hem wel de gelegenheid om de piano eens goed te vinden. Het was aardig druk, waardoor hij maar zo goed mogelijk Joy probeerde te volgen. Hij had haar de opdracht gegeven om Charlotte te vinden, maar het zou hem verbazen als dat haar zou lukken. Joy kende haar natuurlijk ook pas net.
Hij wilde bijna besluiten om het vinden van de piano op te geven, toen hij iemand hoorde spelen. Hij herkende het als een lied uit een film, maar welke film kon hij zich niet zo snel herinneren. Vlug liep hij dus die kant op en ging erbij staan. Hij wipte ietwat nerveus van zijn ene op zijn andere been, terwijl hij wachtte op Charlotte met haar prachtige stem.

‘Hey!’ hoorde hij niet veel later naast hem en hij keek vrolijk om. Charlotte sloeg haar armen om zijn nek, waardoor zijn glimlach nog groter werd. Wat was hij toch weer idioot bezig.
‘Hey,’ zei hij terug, terwijl hij zijn ene arm ook even om haar heen sloeg. Hij rook haar parfum, die echt heel erg lekker was. Het rook naar rozen en iets van vanille. Het paste bij haar. Na iets wat volgens hem veel te snel was, liet ze hem weer los en hij haalde zijn hand even door zijn haar.
‘Je ziet er moe uit, Eugene,’ zei ze toen, maar Eugene had geen kans om te antwoorden, want Charlotte had haar arm om de zijne gehaakt, waardoor zijn wangen weer warm werden. Wat was er toch mis met hem? Hij leek wel helemaal in trance door haar aanrakingen. Het was idioot. ‘Kom we gaan naar de trein naar Leiden.’ Hij volgde haar, wat een stuk makkelijker ging nu, omdat ze hem vasthield. Hij hield Joy nu ook niet meer aan het harnas vast, maar aan de riem, waardoor zij dus ook een stuk relaxter naast hem liep.

‘Ik heb wat voor je mee genomen,’ zei Charlotte toen ze eenmaal in de trein zaten. Eugene, die net bezig was met Joys harnas te ontkoppelen, keek op. Ze had iets voor hem mee genomen? Dat hoefde toch helemaal niet?
‘Wat leuk!’ besloot hij toch enthousiast terug te antwoorden en hij hield zijn hand op, zodat hij het kon aan pakken. Iets zachts werd op zijn hand neer gelegd en Eugene pakte het op met zijn andere hand. Hij herkende het als een lavendel takje. Hij rook er even aan en glimlachte naar haar.
‘Lavendel! Dankjewel!’ zei hij met een grote glimlach tegen haar. Charlotte lachte vrolijk, terwijl Eugene het takje tussen zijn vingers ronddraaide.
‘Ik wilde een bloem voor je plukken, maar eigenlijk zijn er best weinig bloemen met zo’n sterke en lekkere geur! Ik vroeg me al af of je de bloem zou gaan herkennen, maar blijkbaar wel dus,’ zei ze, waardoor Eugene even grinnikte. Hij rook weer aan de bloem terwijl de trein ging rijden.
‘Dat valt best mee,’ zei hij, ‘er zijn best veel bloemen die lekker ruiken, maar ook heel veel die echt goor zijn. Lavendel heeft gewoon een hele sterke geur en daarbij kan ik sommige bloemen zonder geur ook wel herkennen door hun vormen.’
Ze praatten verder over bloemen en Charlotte probeerde hem uit te leggen hoe bloemen eruit zagen. Meer dan het gevoel van zijn vingers over de bloem en de geuren kreeg hij niet voor de geest. Het was lastig om echt dingen voor zich te zien, maar op de tast kwam hij een heel eind.

Eindelijk kwamen ze in Leiden aan en met de bus gingen ze naar het LUMC. Eugene werd steeds nerveuzer en hij begon te twijfelen toen hij voor de ingang stond.
‘Dit is idioot,’ maakte hij zijn gedachten bekend, waardoor Charlotte weer lachte en hem mee trok naar binnen.
‘Je hoeft helemaal niet nerveus te zijn. Het komt allemaal goed, Eugene,’ zei ze en heel zachtjes voelde hij haar lippen op zijn wang, waardoor zijn wangen roder werden dan ooit. Charlotte giechelde en hij stapte verder naar binnen om ervoor te zorgen dat hij weer kon zien.

Nog geen half uur later liep Eugene weer teleurgesteld en met gebogen hoofd naar buiten. De dokters waren best wel bot geweest, want hoewel Eugene’s vorm van blindheid te genezen was, waren er veel risico’s aan verbonden en durfden veel dokters het niet aan. Zo ook in het LUMC. Ze konden hem niet helpen, want zo’n risico durfden ze niet aan. Hoe ging Eugene ooit nog kunnen zien? Hij voelde zich verdrietig, maar hij wilde zeker niet opgeven. Nooit niet. Charlotte vloog hem om de hals en dankbaar omhelsde hij haar terug. Was was ze toch lief, schoot er door Eugene’s hoofd terwijl Charlotte zacht kalmerende woordjes toefluisterde. Heel erg lief.