Aarde aan Terra

Inmiddels is onze eerste week hier in Frankrijk voorbij gevlogen en we blijven hier nog maar twee weken totdat we weer terug moeten naar ons tehuis in Seattle.
Oja.. We wonen in een tehuis, omdat onze ouders ons hebben gedumpt toen we nog klein waren.
De afgelopen paar dagen hebben we nog wat buitenactiviteiten gedaan als kanoën, mountainbiken, wandelen en klimmen.
Tussen mij en Caleb gaat het trouwens nog goed, gelukkig, en tot nu toe lijkt het er inderdaad nog op dat hij het echt gemeend heeft.
Elke ochtend geeft hij mij een kus op mijn voorhoofd en heel vaak gaat hij achter me staan en slaat zijn armen om mij heen.
Alleen weet ik na een week nog steeds niet hoe ik hier op moet reageren.
Ik ben al verliefd op hem sinds de eerste keer dat ik hem in zijn ogen keek, maar ik weet nog steeds niet wat er nou in zijn hoofd omgaat.
Het lijkt namelijk alsof hij een of andere geheime last met zich meedraagt.
“Aarde aan Terra!”
Ineens klinkt er geroep van onderaan de trap.
“Aarde aan Terra!”
Nu nog een keertje, maar dit keer dichterbij.
En dan staat Caleb op mijn kamer.
“Ga je nou nog mee bowlen?! We wachten weer eens op jou.”
“Jaja, ik kom zo. Ik zit nog in mijn pyjama.”
Lachend duw ik hem mijn kamer uit.
“IK KOM ER ZO AAN.. EVEN OMKLEDEN!” brul ik snel naar beneden.
Snel kleed ik me om en doe mijn haar in een staart. Mijn make-up laat ik maar zitten. Zoveel doe ik toch niet op normaal gesproken.
Als ik klaar ben ren ik snel naar beneden, maar bij de laatste drie treden struikel ik en val ik naar beneden.
Ik weet niet hoe, maar net voordat ik de grond raakt weet Caleb mij op te vangen.
“Dankje!” Zeg ik snel met een rood hoofd.
“Ik kan je toch niet keihard met je hoofd op de tafel laten vallen?! Wat voor vriend zou ik zijn als ik je met tig hechtingen weer naar huis zou laten gaan?”
Hij kijkt me heel lief aan en weer smelt ik van binnen.