Wacht.. je maakt een grapje.. Toch?!

Inmiddels is de zon al onder gegaan en de stad én de Eifeltoren zelf mooi verlicht.
Caleb komt ineens dicht naast me staan.
“Mooi uitzicht he? Vind je ook niet?”
“Heel mooi.” Gelukkig kan ik mijn stem nog redelijk goed houden.
Ik vind het zo lastig als hij vlak bij mij in de buurt komt.
Niet omdat hij me irriteert hoor.. Nee, alles behalve dat.
Ik wordt juist heel zenuwachtig als hij dicht bij mij in de buurt is, omdat ik hem al best wel een tijdje leuk vind.
Gelukkig weet helemaal niemand van mijn vrienden dit. En hij zelf natuurlijk al helemaal niet! Dat zou onze vriendschap voor goed kunnen verpesten zeg!
“Kom je zo mee? Dan kunnen we samen wat drinken. Even zonder de rest. Ik wil je al een tijdje alleen spreken en dit lijkt me wel even een goed moment.”
Ik was zo druk bezig in mijn gedachten dat ik heel Caleb zelf vergeten was.
“Ehh.. Ja dat is goed hoor..” Weet ik uiteindelijk uit te brengen.
Oww help.. Waar heb ik mezelf nu weer in laten terechtkomen?
Ik zie nog net hoe hij knipoogt naar Robin.. Lieve help.. Wat staat me nu weer te wachten?
Achter Caleb aan loop ik trede voor trede de Eifeltoren weer af.

“Waar wilde je me over spreken?” Vraag ik hem zodra we weer beneden zijn.
“Nog even wachten.. We gaan eerst even wat drinken. Kom je mee” Caleb begint te lopen en ik volg hem.
Hij loopt over het algemeen een stuk harder dan ik, maar vandaag blijft hij netjes naast mij lopen.
Ik kijk stiekem vanuit mijn ooghoeken naar hem en zie dat hij naar mij kijkt.
Maar zodra ik mijn hoofd een beetje zijn kant op draai, doet hij net alsof hij naar de grond kijkt en wordt zijn hoofd rood.
Wat is er mis met die jongen?!
Als we een tijdje later in een cafeetje zitten en ik mijn koffie heb vraag ik het hem nog een keertje.
“Wat wilde je nou zo graag zeggen?”
Ik kijk hem strak aan en zie dat hij een beetje twijfelt.
“Je kan me alles zeggen hoor. Ik wordt echt niet boos ofzo!”
Hij kijkt me een beetje verlegen aan. Dat is helemaal niks voor hem!
Normaal is Caleb hartstikke zeker van zichzelf!
“Is er iets mis?” Ik kijk hem nog eens onderzoekend aan.
En dan EINDELIJK doet hij zijn mond open.
“Er is iets wat me nu al een tijdje dwars zit en daar wilde ik het even met je over hebben.”
Hij schraapt zijn keel even.
“Weet je nog dat de jongens voor de grap ons een tijdje geleden samen in een kamer opsloten?”
OMG.. Alsof ik dat vergeten zou zijn. Dat was een regelrechte nachtmerrie geweest voor mij.
“Ja dat weet ik nog wel ja.” Zeg ik zo cool mogelijk.
“Ja ehh.. Daar wilde ik het eigenlijk nog een soort van met je over hebben.”
“Dat is allang gebeurt Caleb. Ik maak me er allang niet zo druk meer om.”
“Dat snap ik best wel, maar ik moet even iets belangrijks zeggen. Beloof me please dat wat ik ook zeg we gewoon vrienden kunnen blijven?”
“Caleb! Je maakt me bang!” Ik kijk hem angstig aan.
“Wat is er dan gebeurt?!”
Even is het stil.
“Beste Terra, ik vind je echt al een hele tijd leuk. Hierdoor hadden ze ons in die kamer opgesloten, want ze hadden gehoopt dat ik het je al eerder zou zeggen, maar ik durfde niet." Hij wordt vuurrood.
"Nu heb ik het gezegd en nu voel ik me echt een sukkel.
Het spijt me zo."
Caleb staat op en wil weglopen maar ik houd hem snel tegen.
“Caleb wacht!”