Horen

Het station waar hij nu stond had geen overkapping. Tenminste, niet waar hij stond, maar hij was bang dat als hij zou gaan bewegen, hij ook nog eens het station kwijt zou raken. De wind suisde in zijn oren en tot overmaat van ramp begon het ook weer te miezeren als een gek. Hij had honger, hij had het verschrikkelijk koud en was heel moe. Daarnaast was hij verdwaald en zijn telefoon was ook nog eens leeg. Voor een blind persoon had het niet erger gekund. Joy piepte zachtjes. Die had ook honger en wilde gewoon naar haar mand toe, maar Eugene bleef in de miezer staan. Hij had zich nog nooit zo ellendig en zwak gevoeld. Hij wilde naar zijn moeder, die waarschijnlijk ook superboos op hem was nu, want hij had haar een berichtje gestuurd met de mededeling dat hij even weg was. Verder geen uitleg of wat dan ook erbij. Hij vroeg zich af of hij dat zou overleven. Zou zijn moeder de politie hebben gebeld? Wat zou er dan gebeuren? Hij had geen idee. Oh, wat was dit een stom plan geweest. Hoe had hij ooit kunnen denken dat hij dit had kunnen overleven?
Hij hoorde hoe een trein langs kwam razen en hij voelde hoe het nu nog harder begon te regenen.

‘Hey, kan ik je toevallig helpen?’ klonk er toen en Eugene keek op. De meisjesstem was duidelijk aan hem gericht en hij wilde nee antwoorden, maar hij kon het niet. De stem van het meisje klonk zo mooi in zijn oren dat hij even niet wist wat hij moest doen. Moest hij wegrennen? Hij herhaalde de woorden in zijn hoofd, maar die zachtzoete stem kon hij niet nadoen. Dat hoefde gelukkig ook niet, want het meisje hielp hem al.
‘Gaat het? Kan ik je helpen?’ herhaalde ze zichzelf en Eugene voelde haar hand op zijn arm. Misschien dacht ze dat hij niet doorhad dat ze tegen hem praatte. Eugene wist niet meer wat hij moest doen. Antwoord geven, wegrennen of vragen of ze meer wilde praten. Alle drie de oplossingen klonken goed, maar Eugene besloot toch voor de eerste optie te gaan. Dat was toch de vriendelijkste oplossing.
‘Ja,’ zei hij, zonder goed na te denken over wat hij eigenlijk precies wilde zeggen. ‘Ja, i-ik ben een beetje verdwaald. Ik was op weg naar Leiden, maar… Ik wil kunnen zien… Ik wilde naar het ziekenhuis… Ik wil naar huis…’ Nog nooit in zijn leven had hij zich zo dom gevoeld. Hij vertelde nu zijn hele levensverhaal aan een vreemdeling met een prachtige stem. Dat sloeg echt nergens op. Waarom wees hij haar niet gewoon af zoals hij met al die andere mensen had gedaan? Het meisje leek het helemaal niet zo erg te vinden dat hij allemaal onzin uitkraamde, want ze lachte even. Ze had een hele mooie lach, vond Eugene.
‘Kom, laten we eerst eens uit de regen staan. Je staat echt net niet onder de overkapping. Ik ben Charlotte, trouwens,’ zei het meisje en ze begeleidde hem het droge gebied in. Eugene wist echt niet meer wat hij moest doen en besloot het meisje dus maar gewoon te volgen. Dit was idioot. Waarom deed hij dit? ‘Er staat een bankje achter je. Als je wilt, kan je zitten.’ Eugene deed wat de prachtige stem van Charlotte hem vertelde. De naam Charlotte paste bij de stem. Een lieve, zachtaardige stem met een wat zoete ondertoon. Hij wist niet precies hoe hij het kon beschrijven. Het was tenminste een hele zuivere stem en Charlotte was een prachtige naam.
Hij voelde hoe Charlotte naast hem ging zitten en hoe Joy haar kop op zijn been legde.
‘Ik ben Eugene, trouwens,’ wist hij toen uit te brengen. Hij had zich nog helemaal niet voorgesteld. Oh, nu dacht ze vast dat hij asociaal was… Vlug stak hij zijn hand naar haar uit en die schudde ze.
‘Charlotte, maar dat had ik al gezegd. Hoe kan ik je helpen?’ zei ze en Eugene hoorde dat ze glimlachte. Dat maakte haar stem nog mooier.
‘Ik ben Eugene,’ zei hij en hij voelde hoe zijn wangen warm werden. Dat vroeg ze helemaal niet! Hoe kon hij toch zo stom zijn? ‘Oh wacht, sorry. Uhm…’ Hij werd nerveus van haar, maar niet op een negatieve manier. Het enige wat hij wilde, was dat Charlotte hem aardig zou vinden. Charlotte lachte weer even, waardoor Eugene toch even glimlachte. Hij werd blij van haar lach. ‘Nou, oké. Zoals je waarschijnlijk ziet, ben ik blind. Ik was op weg naar Leiden om daar in het ziekenhuis te bewijzen dat ik graag wil zien, maar ik ben in de trein in slaap gevallen en nu is mijn telefoon leeg. Ik weet niet waar ik ben, ik heb geen eten of drinken en Joy, mijn geleidehond, is volgens mij ook vermoeid,’ zei hij en hij haalde zijn hand door zijn haar. Was het niet stom dat hij zo van zijn stuk gebracht werd door haar stem? Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk vond ze hem sowieso stom.
‘Leiden? Dan ben je wel erg uit de richting! Je bent in Arnhem,’ sprak ze geschokt, maar Eugene voelde zichzelf bleek worden en schrok nog veel erger. Arnhem? Maar dat was aan de andere kant van Nederland! Hoe lang had hij wel niet geslapen?
‘W-wat?’ wist hij nog net uit te brengen en hij voelde hoe Charlotte zijn hand pakte. Hoe kon hij ooit in Arnhem terecht zijn gekomen? Hij had echt de meest belabberde topografiekennis die een mens zich zou kunnen voorstellen, vooral omdat hij nog nooit een kaart had gezien, maar hij wist wel dat Arnhem vlak bij Duitsland lag, terwijl hij in Schagen, vlak bij de kust, woonde.
‘Hey, geen zorgen, Eugene. Ik help je wel. Waar moet je heen? Naar huis?’ zei Charlotte weer en Eugene begon steeds meer van haar stem te houden. Hij knikte en glimlachte naar haar.
‘Dat is heel lief, Charlotte. Ik woon in Schagen,’ vertelde hij haar en hij voelde hoe Charlotte zijn hand weer losliet. Het was even stil en Eugene probeerde alles op een rijtje voor zichzelf te zetten. Hij snapte echt totaal niet dat Charlotte niet al meteen was weggerend toen hij onzin begon uit te kramen.
‘Spoor 11. De treinreis duurt twee uur en zes minuten,’ zei ze na een tijdje. ‘Wil je dat ik met je meega? Vind je dat fijn?’ Eugene mocht haar nu al. Naast een prachtige stem was ze ook nog eens supervriendelijk en lief.
‘Dat hoeft niet hoor. Het is superlief dat je dat voorstelt, maar ik snap best dat je liever naar huis wilt,’ zei Eugene met de grootste glimlach die hij ooit had gehad. Wat was dit meisje leuk, zeg.
‘Ik wil best met je mee. Ik heb toch niet zo veel te doen en ik verveel me dood thuis, maar natuurlijk alleen als je wilt dat ik meega,’ zei ze weer en Eugene streelde Joys kop even, die nog steeds zachtjes piepte. Zou het egoïstisch zijn om in te stemmen?
‘Ik zou het heel fijn vinden als je meeging,’ zei hij toen toch met een glimlach. Dan kon hij de stem nog langer horen en dat vond Eugene helemaal niet erg. Charlotte lachte weer en leunde even tegen hem aan. Dat vond Eugene eigenlijk ook niet erg. Hij wist niet eens waarom.
‘Oh, dat vind ik leuk! Ik zal even mijn moeder vertellen dat ik later thuis ben,’ zei ze vrolijk en ze stond op. Op een afstandje hoorde hij Charlotte bellen en hij bleef nogal verbaasd achter. Normaal gezien zou hij dit soort aanbod altijd afwijzen, want hij was niet zwak. Het was gewoon haar stem die hem had overgehaald. Dit was echt de vreemdste dag ooit.
Charlotte kwam terug en ging weer naast hem zitten.
‘Ik heb even overlegd: mijn moeder vindt het goed als ik je even naar huis breng. Heb je al geluncht?’ zei ze en Eugene glimlachte naar haar.
‘Dat is erg lief en nee, ik heb nog niet geluncht,’ vertelde hij met een glimlach en ze stonden op. Charlotte nam hem mee terwijl ze babbelde over koetjes en kalfjes en Eugene vond het heerlijk. Voor hem hoefde Charlotte nooit meer te stoppen met praten.
Ze kochten een paar broodjes met heerlijk ruikende zalm en reisden toen weer helemaal terug naar Schagen. Joy kwispelde vrolijk terwijl ze bleven praten, maar ook aan deze treinreis kwam, zoals alle treinreizen, een einde. Ze stapten beiden uit bij station Schagen en Eugene haalde zijn hand door zijn haar.
‘Heel erg bedankt dat je mee wilde, Charlotte,’ glimlachte hij naar haar. Hij wilde eigenlijk niet dat ze nu al wegging, maar het moest wel. Dan was Charlotte namelijk ook nog op tijd voor haar avondeten.
‘Geen probleem, Eugene. Ik vind je erg aardig,’ zei ze terug en Eugenes geluk kon niet op. ‘Hey, ik weet niet of je van plan bent om nog naar het ziekenhuis te gaan, maar anders wil ik graag met je mee.’ Correctie: nu kon Eugenes geluk niet meer op. Hij grijnsde breed en staarde haar aan. Dat was echt geweldig nieuws. Ze wilde hem vaker zien! Hij moest moeite doen om haar niet meteen te omhelzen.
‘Dat lijkt me erg fijn,’ zei hij dus. Het doemdenken van eerder die dag was nergens meer te bespeuren. Hij voelde zich blij en opgewekt, maar ergens vond hij het jammer dat hij afscheid van haar moest nemen. 'Zullen we anders morgen gaan?’ Meteen een nieuwe afspraak maken leek hem slim. Een beetje nerveus wachtte hij af. Charlotte lachte weer met haar geweldige lach.
‘Is goed, Eugene. Zullen we in Amsterdam afspreken? Dan gaan we vanaf daar verder naar Leiden,’ zei ze vrolijk en Eugene maakte een instemmend geluidje. Hij kon haar morgen alweer horen! Dat was echt geweldig nieuws. ‘Oké, dan spreken we af op Amsterdam Centraal bij de piano. Dat is vlak bij de uitgang.’ Eugene knikte weer en besloot om het goed te onthouden.
‘Zou ik je nummer mogen?’ vroeg hij toen dapper en hij voelde alweer zijn wangen verkleuren. Hij was nooit druk bezig met meisjes, maar Charlotte was wel echt een uitzondering. Charlotte was in zijn ogen, zoals ze dat noemden, want hij kon natuurlijk niet zien, echt geweldig.
‘Natuurlijk!’ antwoordde Charlotte meteen en er was wat gerommel. Eugene bleef even wachten en kreeg toen een briefje in zijn handen gedrukt. ‘Aangezien je mobiel leeg is, heb ik het even voor je opgeschreven.’ Eugene keek haar even fronsend aan.
‘Ik ben blind. Ik kan niet lezen,’ zei hij ongemakkelijk, maar Charlotte lachte alweer.
‘Oh, dat is inderdaad erg dom van me. Weet jij jouw nummer uit je hoofd? Dan bel ik je vanavond wel,’ zei ze grinnikend en Eugene lachte met haar mee. Hij somde zijn nummer op en Charlotte sloeg het op. Hij zou vanavond gebeld worden door haar! Hij voelde zich zo goed en helemaal niet belemmerd door zijn handicap. Zo liet zij hem voelen. ‘Oh, ik moet gaan! De trein komt!’ Zonder erover na te denken, sloot Eugene haar in zijn armen en drukte haar tegen hem aan.
‘Tot morgen, Charlotte,’ zei hij.
‘Tot morgen, Eugene,’ zei ze terug.