Punt 27

Alle gebouwen werden omgeven door een oranje-rode schijn, bijna alsof er een vuur brandde achter al die appartementen. Het had iets magisch en speciaal, ook al was het een fenomeen dat zich bijna elke avond voordeed. Maar bij Fauve voelde alles specialer. Bij haar was alles vrolijker, had alles meer betekenis,... De wereld leek veel levendiger wanneer zij in de buurt was.
'Heb je ooit overwogen om hier te slapen?', vroeg Fauve. Ze draaide zich om en haar neus tikte zacht tegen mijn neus, waardoor er bij ons beiden een glimlach op ons gezicht verscheen. Een tinteling leek zich razendsnel te verspreiden over mijn hele lichaam. Het voelde alsof ik zenuwachtig was maar dan duizend keer leuker. Het was een aangename, nieuwsgierige kriebel die me deed verlangen naar meer. Het best viel het te beschrijven met vuurwerk dat in mijn lichaam afgestoken werd en zorgde voor prachtige flikkeringen. 'Hier buiten op het terras?', vroeg ik haar. Ze knikte. 'Het moet toch prachtig zijn om hier wakker te worden in de ochtend door de eerste stralen van de zon en door duiven die elkaar beginnen te roepen, de eerste auto's die zich stilaan op de baan beginnen te begeven en de eerste mensen die een stap naar buiten durven te wagen.' Fauves woordgebruik was uitermate precies en gedetailleerd. Soms leek het alsof ze een boek was, geschreven door een combinatie van de beste schrijvers en dichters. 'Dat klinkt inderdaad prachtig', fluisterde ik en ik stelde me voor hoe het echt zou zijn om me hier neer te leggen en in de ochtend wakker te worden van het zachte licht en de geluiden van de stad die langzaamaan zouden opkomen in plaats van het abrupte geluid van een wekker. 'Waar wacht je nog op dan?', zei ze lachend en ze draaide zich om waardoor haar haren een mooie sierlijke beweging maakten. Haar lokken leken haast de dansen zoals de golven van de zee. Verbaasd bleef ik achter en ik kon niet anders dan zacht grinniken toen ik haar bezig zag. Fauve zou me steeds blijven verbazen, daar was ik van overtuigd. Ze was impulsief maar op een positieve manier. Ze deed gewoon wat in haar opkwam en waar ze zin in had alsof ze de touwtjes van deze wereld in handen had. Voor ik het wist kwam ze aangelopen met mijn donsdeken en ze gooide het tegen me aan. Uit de zetel kaapte ze alles kussens weg die ze kon vinden en ook die vonden hun weg naar het terras.
'Fauve ik weet niet of dit wel zo een goed idee is', lachte ik. Ze legde haar vinger zacht op mijn lippen en weer speelde er een enorme kracht van magie in me op. Ze deed dingen met me die niet meer menselijk waren, maar dat kon me absoluut niets schelen. Ik geraakte verslaafd aan haar kleine aanrakingen die ik uren nadien nog kon voelen op mijn huid. 'Het is een fantastisch idee', zei ze terwijl ze de kussens begon te organiseren en zichzelf liet neerploffen in de zachte massa die mijn balkon geworden was. Ze klopte met haar hand naast haar en ik twijfelde geen seconde om me naast haar neer te laten zakken in de kussens. Mijn arm raakte haar arm, wat ook niet anders kon want er was niet veel plek op het balkon, maar dat maakte me helemaal niets uit. 'Wat als het gaat regenen?', vroeg ik. Fauve bewoog haar hoofd naar boven toe en staarde naar de lucht waardoor ik de zachte lijn van haar kin kon volgen die overliep naar haar hals. Elk deeltje van haar lichaam zag er zo prachtig uit op een manier die zelfs door de mooiste woorden niet vastgelegd kon worden. Ze tuitte haar lippen een beetje en staarde wat heen en weer alsof ze een ruimtevaarder was die de ruimte aan het aftasten was met haar ogen. 'Het gaat niet regenen', lachte ze en ze legde haar hoofd even neer op mijn schouder waarna ze meteen weer rechtop ging zitten.'Het voelt alsof we op wolken zitten'. Ik kon bijna niet geloven dat die woorden net uit Fauves mond waren gekomen. Ze beschreef exact hoe ik me voelde wanneer ik bij haar was, alsof ik zweefde op wolken en niets of niemand me pijn kon doen, alsof ik in één van mijn mooiste dromen terechtgekomen was. 'Ik heb altijd al willen ronddansen op wolken', zei ik terwijl ik mijn hoofd naar haar draaide. 'Ik ook', zei ze zacht en haar ogen fonkelden net als de lichtjes van de stad. Dit hele moment leek vertraagd te worden, alsof de tijd even stil stond om ons allebei alle tijd van de wereld te geven die we nodig hadden, alsof alle energie naar ons toegezogen werd en dat maakte dit alles alleen maar magischer. Er speelde een glimlach om Fauves gezicht maar het was een glimlach die ik nog nooit eerder had gezien, het had iets zenuwachtig en tegelijk ook iets zelfzeker. Het was verwarrend maar wel heerlijk verwarrend. Kriebels stroomden door mijn aders en op een bepaald moment had ik zelfs schrik dat ik zou opstijgen, als dat nog niet gebeurd was. Mijn voorhoofd raakte zacht het hare en het voelde alsof de hele wereld rond ons ronddraaide en het enige dat ik zag was Fauve. Ik voelde haar warme adem tegen mijn lippen aanbotsen en glimlachte. Er hing een spanning in de lucht tussen ons, een tinteling, een vonk die gevoed moest worden tot een groot vuur. Mijn hoofd draaide wat opzij en haar adem voelde dichterbij dan ooit tevoren. De fonkeling in haar ogen was fenomenaal net zoals het kriebelende, zenuwachtige gevoel in mijn buik en voor ik het wist raakten mijn lippen zacht de haren. Het voelde ongelooflijk fantastisch, beter dan wat ik ooit eerder had gevoeld en beter dan wat ik ooit zou voelen. Het was Fauve die onze lippen echt op elkaar bracht en vanaf dat moment zweefde ik niet alleen op wolken, ik vloog zelfs tussen wolken. Ik voelde me vrij zoals een vogel in de lucht en zoals een walvis in de oceaan. Het leek alsof heel de wereld zich onder mijn voeten bevond en ik, ik was in de hemel tussen de sterren die schitterden. En telkens onze lippen zich langzaam over elkaar heen bewogen voelde ik me zoals een vallende ster die opbrandde. Het was onbeschrijfelijk.

---

Again sorry voor het lange wachten maar ik moest mijn draai wat vinden op mijn nieuwe school en heb me ook echt een tijd eenzaam gevoeld omdat ik daar niemand echt kende enzovoort. Ik had zo veel dingen aan mijn hoofd dat ik echt gewoon vergeten was om te schrijven maar here I am again.