Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1 • Knippen

Renée wilde zijn zoals de wind. De bladeren rondom haar ritselden en het zonlicht flikkerde tussen al dat groene. Het geluid gaf haar een rustgevend gevoel. Renée hield van dit geluid. Het was zo subliem en subtiel dat alleen de mensen die het wilden horen, het ook zouden horen. Bovendien was het ritselen van de bladeren aan bomen en struiken één van de weinige aanwijzingen dat er iets bestond zoals de wind. Er ontstond een glimlach op haar gezicht. De wind was ongeveer een weerspiegeling van wat Renée wilde zijn. Natuurlijk wilde ze geen doorzichtige vlaag zijn die voorbij zou wazen maar ze wilde wel subliem en subtiel zijn. Renée wilde net zoals de wind haar eigen vrije loop kunnen gaan, kunnen kiezen waar ze heen zou gaan, onafhankelijk zijn. Alleen vergat ze daarbij rekening te houden met de wetten van de natuur. Wind ontstond door een verschil in luchtdruk en dus door een verschil in warmte. Met andere woorden: de wind was helemaal niet vrij om haar weg te kiezen, ze was afhankelijk van de temperatuur. En ook die temperatuur was weer afhankelijk van allerlei andere factoren, zoals de seizoenen, de stand van de zon, de ondergrond,... Uiteindelijk was alles wel een gevolg van iets anders en er waren duizenden wisselwerkingen waar Renée niets van afwist.
Er waren zo veel dingen waar Renée geen rekening mee had gehouden. Soms waren het details die vergeven zouden kunnen worden, iets dat weggeveegd zou kunnen worden zoals krijt van een krijtbord en dat zou vergaan met de tijd. Maar er waren ook een aantal fatale fouten, grote misstappen, breuken die niet meer gelijmd zouden kunnen worden. Tijd kon immers niet alles helen. Als Renée dit alles op voorhand geweten had, had ze nog wel eens twee keer nagedacht voor ze aan haar ultieme bevrijdingsplan was begonnen. Maar dat was nu jammer genoeg te laat. De kettingreactie was al in gang gezet en alles was begonnen bij de rare kronkels in Renées brein.
Haar ogen volgden de wolken. Het was machtig om te zien hoe de witte massa zich zo snel kon verplaatsen zonder echt van vorm te veranderen. Af en toe werden haar ogen afgeleid door enkele vogels die over haar heen vlogen, op zoek naar de juiste positie in hun groep. Het leek wel alsof alles op deze aarde voorbestemd was voor iets, alsof het volledige leven van elk wezen op deze aardbol uitgestippeld was en iedereen dat plan doelloos leek te volgen. Zo wisten vogels waar ze moesten vliegen, wanneer ze moesten vertrekken,... Een kat kon altijd de weg terugvinden naar zijn huis alsof het voorbestemd was dat hij daar zijn hele leven zou doorbrengen. En zo leek alles een plaatsje te hebben op deze grote aardbol die dan weer heel mietig was in het heelal. Renée had zich vaak afgevraagd hoe dit alles ontstaan was, of het klopte dat er een plan was voor iedereen. En als dat zo was: wie maakte deze plannen dan? En een nog belangrijkere vraag: kon je iets veranderen aan dat plan of waren we gedoemd om te doen wat ons opgedragen werd?
Een fris briesje kietelde aan haar neus en Renée wreef er langs om het kriebelende gevoel te doen ophouden. Was zij gedoemd om haar hele leven in de voetsporen van haar ouders te treden? Of stond het nu al ergens vast dat ze ging trouwen op haar zevenentwintigste? Hadden de acties die ze nu ondernam en de beslissingen die ze maakte een effect op haar verdere toekomst of stond deze al volledig was en had ze alleen maar het gevoel dat er iets bestond zoals vrijheid van meningsuiting en eigen beslissingen en keuzes. Was zij wel echt Renée of was ze gewoon een marionet die met touwtjes bestuurd werd? Renées gedachten waren soms moordend. Ze had duizenden vragen die jammer genoeg nooit beantwoord zouden kunnen worden. Er speelde een constante onzekerheid in haar leven maar dat vond Renée niet erg. Ze hield van toeval, plotse gebeurtenissen,... Ze was iemand die verrast wilde worden in haar leven, ze wilde echt kunnen leven. Dat was ook één van de redenen waarom Renée niet hield van plannen en uitstippelen. Ze hield van toeval en vrijheid. Ze wilde niet weten of haar toekomst in de sterren geschreven stond want ook de sterren waren marionetten. Ze waren aan elkaar verbonden met onzichtbare draadjes net zoals ze verbonden waren met de planeten en heel de rest van het heelal. Ze waren het ultieme voorbeeld van hoe alles op de aarde was: verbonden. Iedereen en alles was met elkaar verbonden, overal lagen er dunne, onzichtbare draadjes die mensen verbonden aan herinneringen, plaatsen, andere mensen,... En uiteindelijk was alles verbonden met het heelal, dat één grote wirwar was van draadjes.
Renée wilde niet verbonden zijn, ze wilde vrij zijn. Ze wilde al die onzichtbare, flinterdunne touwtjes kunnen doorknippen zodat ze nieuwe sterrenbeelden zou kunnen vormen en de planeten in een andere volgorde zou kunnen zien draaien. Renée wilde kunnen dansen tussen de sterren zonder dat haar draadjes vast kwamen te zitten in die van de sterren.
Het enige dat ze wilde was vrijheid en dat werd haar fataal.