O74 - You are a failure

Met een snel kloppend hart liep ik mijn vader zijn vertrek binnen. Ik wist dat hij woedend zou zijn. Dit was dé kans om Harry te pakken te krijgen. 'My Lord,' zei ik toen ik binnen was. Toen ik hem in zijn ogen aan keek, wendde ik mijn blik af. Een woeste blik had zich in mijn ogen geboord. En op dat moment zag ik de bewegingsloze lichamen op de grond liggen. Omringt door een plas bloed. 'Kniel voor mij.' Ik zakte door mijn knieën heen en richtte mijn blik naar beneden. 'Leg mij eens uit, Sarah, wat is er mis gegaan?', zei Voldemort met een kalme stem, maar ik wist dat hij zijn woede verborgen hield. Ik slikte. Wat ik ook zou zeggen, hij wist het al. 'Ze zijn ontkomen, ik was niet snel genoeg.' 'Kijk me aan als je tegen me praat, dwaas kind.' Ik keek hem aan in zijn ogen. Angst overspoelde me, maar dit was niet af te lezen in mijn gezicht. 'Je hebt me gefaald, Sarah. Alweer.' Ik slikte. 'Het spijt me, My Lord.' Lord Voldemort pakte zijn stok en richtte deze op mij. 'Onder ga je straf, mislukkeling.' Daarna vuurde hij de vloek op mij af. Ik schreeuwde het uit van de pijn en ik rolde op de grond. Het was erger dan normaal, besefte ik. Met mijn benen stampte ik in een poging om de pijn te laten ophouden. Maar het had geen zin. Voldemort verbrak de vloek. 'Sta op.' Mijn hoofd bonkte maar trillend kwam ik overeind. 'Geef me je stok. Die heb je voorlopig niet meer nodig.' Ik overhandigde mijn stok aan mijn vader. Hij legde hem achter hem op de tafel. 'Sarah, het wordt tijd dat je leert om mij niet teleur te stellen. Daarom spendeer je een nacht in de kelder. Hopelijk herinner je dan weer wie je bent en wat je kan.'

Die nacht was het koud en kil. Mijn zwarte gewaad sloeg ik om mezelf heen als een deken. Ik liet mezelf op de grond vallen in het stro. 'Sarah?', zei iemand met een bekende stem. Ollivander kwam te voorschijn uit de schaduwen. Even keek mij me angstig aan, maar daarna ging hij tegen een pilaar aan zitten. 'Waarom bent u hier, Riddle?' Ik zuchtte diep. 'Ik heb The Dark Lord teleurgesteld. Dat is het enige wat ik doe.' 'Juist door de fouten die je maakt, -' 'Je hoeft me de les niet te lezen.' Ollivander knikte en kroop weer terug in de schaduw. Ik zuchtte en ik trok mijn benen omhoog. Ik wist goed wat Ollivander bedoelde. Juist doordat ik faalde, gaf ik Harry meer tijd.

Na een korte nacht en slapeloze nacht stond ik op. Ik begon te ijsberen voor de poort. Niet lang daarna kwam Wormtail tevoorschijn. 'Kom mee, My Lord.' Ik liep Wormtail achterna. Hij begeleidde mij naar het vertrek van mijn vader, zonder een woord tegen mij te spreken. Ik klopte beleefd op de deur voordat ik naar binnen ging. 'Sarah, wat fijn om je weer te zien. Heb je een goede nacht gehad.' Voldemort keek mij recht in mijn ogen aan. 'Ik heb tijd gehad om na te denken, dat zeker.' 'En waar heb je over nagedacht?' 'Ik heb een idee. Niemand weet wie ik ben. Buiten een handje vol mensen en de Death Eaters natuurlijk. Ik wil daar verandering in brengen.' Voldemort knikte en keek me geïnteresseerd aan. 'Juist, ik luister', zei hij. 'Nu het Ministry in onze handen is, stel ik voor om daar publiekelijk te gaan. Te vertellen dat u een dochter heeft.' Voldemort grijnsde en knikte wederom. 'Vanavond,' zei hij, 'om 8 uur.'