Chapter 35

Hij zag hoe Violet en Draco aan het stoeien was, hij grinnikte toen hij Violet's lach hoorde.
Hij bleef even staan om te kijken en zag dat Violet naar hem toe rende.
'Oom Sev! Help! Hij gaat me de kieteldood geven!' Ze ging achter hem staan en sloeg opeens haar hand voor mond.
'Ik ben zo dom, sorry.' Ze keek hem spijtig aan.
Dat was wel een van de laatste dingen die hij wou, dat de hele school wist dat hij de oom van Violet was.
'Geeft niks, lieverd. Ze zouden er vanzelf wel achter komen.' Hij loog deels en besefte dat Violet dat wist.
'Je vindt het vreselijk, waarom zeg je nou nooit de waarheid tegen me, terwijl je weet dat ik daar wel achter kom.' Ze liep daarna weg, in een stevig tempo alsof ze boos was.
Hij voelde zich nu nog rotter dan toen ze dat riep. Het zat gewoon in zijn aard om de waarheid te verdraaien, het werkte vaak bij iedereen, maar niet bij Violet. Hij vergat het steeds.
Na de wedstrijd greep hij Violet bij haar arm, wat rare blikken en zacht gesmoes van de andere leerlingen opleverde.
'Je gaat nu met me mee naar mijn kamer,' zei hij zachtjes.
Ze keek hem boos aan, maar knikte.
'Hij is gewoon mijn oom, helemaal geen wanhopige kidnapper die een kind wou,' beet ze plotseling een groepje Hufflepuffs toe.
'Twintig punten van Hufflepuff.'
Terwijl ze naar zijn kamer liepen begon hij te praten. 'Luister Violet ik...'
'Jaja, je vergeet telkens dat ik de waarheid wel weet, ik ben allang niet meer boos,' onderbrak ze hem.
'Dat wou ik inderdaad zeggen, maar voor de volgende keer zou het fijn zijn als je mij niet onderbreekt. Ik vind het fijn dat ik het je gewoon persoonlijk vertel.'
Ze passeerden Quirrel, die hen stotterend groette.
'Debiel, waarom moet hij nou perse stotteren?' mopperde hij. Er kwam geen reactie. Hij keek naar het meisje, wat stil was gaan staan.
'Violet?'
'Ja,' ze keek hem aan.
'Is er wat met Quirrell aan de hand?' vroeg hij.
'Het is een rare debiele stotteraar, dat is alles.' Ze lachtte naar hem en liep verder.
Hij wist dat ze loog, maar hij durfde er zich niet mee te bemoeien. Straks gebeurde er nog wat met haar. Hij wist hoe duister Quirrel eigenlijk was.

Een paar maanden later. Violet.

Ze zaten met zijn allen in de leerlingenkamer. Sommige speelden een kaartspel. Zij, Draco en nog wat jaargenoten keken toe. Violet was in haar gedachtes verzonken.
De obsessie van Harry en zijn vrienden met de Steen der Wijzen te vinden was bijna net zo groot als de obsessie van Quirrel om de steen in handen te krijgen. Ze ving zijn gedachtes op, waarbij hij voor de spiegel stond en de steen in zijn handen hield. Ze wist alleen nog steeds niet wie er onder de tulband zat. Telkens als Quirrel daaraan dacht stopte hij met denken zodra hij Violet zag. Dan ging hij denken aan een eenhoorn en hoe hij Snape kon dwarsbomen. Snape had precies dezelfde gedachte. Niet van een eenhoorn, maar hoe hij Quirrel kon dwarsbomen. En Harry verdacht Snape ervan dat hij de steen wou stelen, voor Voldemort.
Ze zat weer aan dat alles te denken toen ze met een schok besefte wie er onder de tulband zat. Ze sprong overeind en Draco keek haar verbaasd aan.
'Waar ga je heen?' vroeg hij.
'Ik... ik moet nodig wat doen. Ik ben zo terug.' Ze sprintte de leerlingenkamer uit en botste tegen een paar zevende-jaars. Terwijl ze een gehaast excuses zei rende ze verder.
Ze ging Quirrel confronteren met waar ze achter was gekomen. Ze was bijna bij zijn kantoor, toen ze tegen haar oom botste.
'Sorry oom Sev, ik moet verder gaan.'
Snape greep haar arm en keek haar doordringend aan. 'Waar ga je heen?' wou hij weten.
'Nergens bijzonders, ik moet Quirrel nog wat vragen over een werkstuk.' Ze probeerde zich los te rukken.
'Dat kun je toch ook aan mij vragen?'
'Ja, nee, ik vraag het al aan Quirrel. Want het gaat over tulbanden en hij heeft er een om, de hele tijd en... jij niet. Dus ik ga nu.'
Snape liet haar los en ze rende de paar meter naar Quirrels kantoor. Ze klopte aan en Quirrel deed open.
'Ah, V-V-V-Violet. Hoe k-kan ik j-je help-p-pen?'
'Kan ik u even spreken?' vroeg ze.
'Ja natuurlijk, kom binnen.' Hij deed de deur wat verder open en stapte opzij om haar naar binnen te laten. 'Waarover wou je me spreken?'
'Voldemort.'
Quirrel maakte een vreemde schokkerige beweging, alsof hij iets van zich af wou schudden.
'Waarom zit Voldemort onder uw tulband?'
'Hoe weet je dat?' Quirrel keek haar boos aan.
'Maakt niet uit,' zei ze.
'Laat me haar zien, na al die jaar,' klonk opeens een stem.
'Meester, u bent niet sterk genoeg. Als u terug bent zult u haar zien, d-dat beloof ik.'
'Maar zal ik haar vanavond zien? Of word vanavond weer een mislukking!'
Quirrel kromp in elkaar en schudde zijn hoofd. 'Nee, vanavond gaat het lukken, meester.'
'Ik weet genoeg, bedankt professor.' Ze wou het kantoor verlaten, maar Quirrel hield haar tegen.
'Meester wij zullen nu door het luik gaan en nemen Violet mee.' Quirrel trok haar mee en samen liepen ze naar de derde verdieping. Quirrel toverde een harp en liet hem spelen. 'De harp zal spelen voor een aantal uur.'
Na alle hindernissen te hebben overwonnen stonden ze voor de spiegel. Quirrel had haar vastgebonden aan een van de pilaren die er stonden en nu was hij aan het beredeneren hoe hij de steen uit de spiegel kon halen.
Na een paar uur wist ze niet hoeveel tijd er was verstreken tot er opeens iemand aankwam.
Harry Potter.