12 - Hashing

      Ik voelde mijn buik al knorren toen ik eindelijk voor Zacks deur stond. Misschien had ik echt eerst moeten eten voordat ik vertrok. Ach ja, in ieder geval brandde het licht in zijn huis, dus drukte ik op de deurbel, waarna ik zijn silhouet mijn kant op zag komen. Ik deactiveerde mijn onzichtbaardheid en stopte nog snel wat uitstekende haren achter mijn oor, waarna Alan snel een hoekje in vluchtte en Zack een beetje schichtig de deur open deed.
      "Hey," zei ik ongemakkelijk, waardoor Zack even de verwarde blik van zijn gezicht probeerde te halen en aan de kant stapte, "Hey, Jasmyn. Kom binnen."
      Ik stapte de gang in en liep alvast naar die heerlijke sofa om daar neer te ploffen terwijl ik mijn bril op tafel dumpte, waarna Zack de deur sloot en zelf richting de keuken liep, "Wil je wat te drinken? Ik wilde net gaan eten, dus ik hoop dat dat je niet stoort."
      "Doe maar gewoon cola. En dat maakt niet zo heel veel uit-" Ik dwaalde af toen hij met een hemels geurende pizza binnen kwam lopen. Hij legde het grote bord neer en schonk mijn glas voor me in, waarna hij naast me kwam zitten. Mijn maag rommelde opnieuw en ik slurpte een beetje zielig uit het glas dat net voor mijn neus werd neergezet. Zack trok een pizzastuk van het bord en stopte hem in zijn mond, waardoor ik er hongerig naar bleef staren. Toen mijn maag nog eens knorde, lachte hij me uit en schoof hij het bord naar me toe, "Hier, ik verwachtte niet dat er iemand mee kwam eten, maar het zou genoeg voor ons allebei moeten zijn."
      "Oh, bedankt..." Ik propte snel ook een stuk in mijn mond en genoot even van de heerlijke smaak. Met een gelukkige zucht pakte ik er nog een, waardoor Zack moest lachen en ook aan zijn tweede begon, "Wat, laten ze je daar bij Moogle gewoon uithongeren?"
      "Nee, maar ik heb vandaag geen lunch gehad, omdat ik een rondleiding kreeg."
      "Zozo, dat was dan echt een chique rondleiding, hoor."
      "Tja, het was niet echt een officiële rondleiding, maar ik heb wel wat informatie verkregen."
      "Hmm, mooi. Laten we daar zo naar kijken."
      We aten allebei stilletjes ons laatste stuk op en keken toen teleurgesteld naar het lege bord voor ons. Ik voelde me meteen al schuldig omdat ik Zacks avondeten voor een groot deel had opgegeten, "Sorry dat ik zo onverwachts kwam. Misschien had ik beter morgen kunnen komen, waar de rest bij was."
      "Nee, maakt niet uit, ik kon je moeilijk laten verhongeren, toch?" Zack ruimde de borden op en liep ermee naar de keuken, maar halverwege bleef hij eventjes stilstaan, "Het spijt mij ook. Ik deed best bot tegen je gisteren. Iedere keer als Vic aan die pinnen werkt, voelt het alsof ik mezelf steeds verlies. Het is gewoon erg moeilijk voor me om rekening te houden met alles wat er om me heen gebeurt. Ik had moeten weten dat het een ander effect op jou zou hebben dan op mij, maar ik wilde gewoon zo snel mogelijk klaar zijn met dat ding en jij kwam opeens met jouw Moogleverhaal. Het is niet altijd dat er iemand tegen je roept dat je mentaal niet helemaal goed bent, iets daarvan raakte me gewoon en ik kon er niets aan doen."
      "Zack..." Aan zijn stem kon ik horen dat hij het oprecht meende, maar vanwege Alans verhaal wist ik niet of Zack met een reden met zijn rug naar me toe bleef staan, "Het is al goed. Ik had er ook niet zo mee binnen moeten komen vallen."
      "Nou ja, het is nu al gebeurd. Ik ben in ieder geval blij dat je daarna alsnog terug bent gekomen." Hij draaide zijn hoofd om mij even een glimlach te geven, waarna hij weer verder naar de keuken liep om de borden af te wassen. Ik stond op en liep achter hem aan om hem mee te helpen, aangezien dat wel het minste was wat ik kon doen, "Nou ja, we zijn beste vrienden, toch?"
      "Uh..." Hij leek werkelijk verrast door mijn opmerking, "Ja... Vrienden, je hebt gelijk." Hij schrobde een beetje verbijsterd een bord schoon, waarna hij het aan mij gaf en zuchtte, "Ik heb eigenlijk nooit echt vrienden gehad. Voor mij waren er alleen familie of collega's toen ik opgroeide binnen de muren van Moogle. Nieuwe tactieken kwamen al snel boven vriendschappen, omdat mensen kwamen en weggingen, maar die computer en mijn programma's als enige bij me bleven."
      "Dat lijkt me een vrij eenzaam bestaan...", mompelde ik, waardoor Zack zwakjes knikte, "Nou ja. Het was mijn bestaan, maar toen werd het me afgenomen en kwam ik hier terecht. Eerlijk gezegd was het verhaal dat ik eerst vertelde een leugen. Ik vond het werken bij Moogle leuk en ik wilde niet per se een andere richting op. Ze gooiden me ook niet in het experiment om me in een programmeur te veranderen, je weet ondertussen vast wel dat ik zelfs teamleider van softwaremanagement was. Na een tijdje kwamen er geruchten dat ik niet capabel was, omdat ik nog maar zestien jaar was en dus niet echt een leidinggevende kon zijn. Ik was ook best een rotjoch toen, dus ik had expres de security van dat systeem verkloot, omdat ik wist dat het nieuwste experiment erg belangrijk voor Moogle was. Er ging een anonieme tip rond dat ik de boel aan het saboteren was en toen vonden ze inderdaad wat simpelere problemen die ik in het systeem had geïntroduceerd. Voor de rest waren ze wel te dom om voor de start van het experiment de overige zoveel te vinden, aangezien veel van mijn gaten nog steeds bestaan. Omdat mijn moeder me niet te ver weg wilde hebben en ik alles binnen Moogle toch verprutste, werd ik maar in het experiment gedumpt als een soort van quarantaine."
      "Maar waarom ben je nu dan nog steeds bezig? Het heeft niet veel nut meer, toch?"
      "Om mezelf te bewijzen...?" Zijn antwoord klonk vragend, alsof hij niet heel erg zeker was van zijn intenties. Ik gaf hem een afgedroogde stapel borden, waarna hij die in een van de hoge kastjes schoof en zuchtte, "Ik weet het niet. Soms voelt het alsof ik echt een reden heb, maar nu kan ik me er bijvoorbeeld niet veel van herinneren. Moogle zal wel weer bezig zijn met mijn hersenen of iets dergelijks."
      "Wat is het echte experiment?", vroeg ik opeens, aangezien het leek alsof hij nu best vatbaar was. Hij zuchtte weer en ging met zijn handen door zijn haar, "Geen idee. Écht niet. Dat valt onder hetzelfde als mijn redenen, soms komt het tot me en soms weet ik van niks. Het is verschrikkelijk, alsof mijn herinneringen en acties tussen twee persoonlijkheden zijn verdeeld. Ik voel me echt niet mezelf meer. Nu niet, maar als we aan die hersenpin zitten ook niet. Ik weet soms niet meer wie ik ben en dat is best eng..."
      "Zack..."
      "Daarom moeten we dit experiment stoppen. Wat het ook was, het was vast en zeker voor een goed doel, maar dit is niet ethisch. Ik begin mijn identiteit te verliezen en dat zal vast gelden voor heel veel mensen. Jij weet vast ook niet meer wie je was voordat je hieraan begon."
      "Wacht, wat bedoel je...? Ik ben in het experiment geboren." Ik keek hem verward aan, want het leek alsof hij opeens iets meer scheen te weten over het experiment. Zack keek een beetje moeilijk en hij mompelde wat in zichzelf, waarna hij me opnieuw aankeek, "Het experiment is vrij recent, ik denk dat het de twee jaar net gepasseerd is. Ze hebben gewoon willekeurig mensen gepakt en daarvan gezinnen gemaakt..." Hij zei het vrij voorzichtig, aangezien hij wist dat dat voor mij als een schok zou komen. Eventjes bleef ik stil toen we terug naar de bank liepen en daar gingen zitten, want dat betekende dat mijn ouders misschien niet eens mijn echte ouders waren. Misschien was ik wel helemaal geen familie van mijn familieleden binnen dit experiment. Zack merkte op dat ik me ongemakkelijk begon te voelen en sloeg voorzichtig een arm om me heen als troost, "Het idee was er al een aantal jaar, dus ze wisten van te voren al wie erin zouden komen. Daardoor hebben ze je kunnen bestuderen en daarbij ook je vrienden en familie, zodat ze perfecte vervangers konden regelen. Dat is ook hoe ik bij jou ben gekomen, want jij had schijnbaar vroeger een vriend die op mij leek."
      "Huh..." Maar voordat ik iets kon zeggen, vloekte Zack alweer, "Kut. Alles waar ik aan denk, komt er meteen uit. Ik weet niet wat er met me is. Sommige woorden lijken dingen gewoon te triggeren en ik kan mezelf niet stoppen. Nou ja, beter dat je het nu weet dan dat het later boven water komt en je dan niks meer met mij te maken wilt hebben. Oh, shit. Ugh."
      Ik wilde eigenlijk nog wel wat meer te weten komen, maar toen ik zag dat hij er echt van streek door raakte, besloot ik dat maar niet te doen. Bezorgd wreef ik wat over zijn been, om het troosten terug te doen, waardoor de moeilijke frons vrij snel van zijn gezicht verdween. Ik glimlachte gerust en pakte mijn bril erbij, om hem een beetje af te leiden van dit interview, "Wil je die bestanden nog hebben?"
      "Oh, ja, bedankt..." Hij pakte mijn bril aan en sloot hem aan op een machine van hem. Hij zette de gegevens op een kaartje en legde dat naast een nieuw apparaatje dat ik nog niet eerder had gezien. Het leek op een mini-tablet en ik keek er nieuwsgierig naar, maar toen schoof Zack het mijn kant op.
      "Uh, je hebt je tablet niet meer, dus ik werkte aan iets om dat te vervangen, zodat we elkaar nog konden bereiken. Het is een mobieltje, zoals we buiten het experiment hebben, maar het is mogelijk om mij ermee te contacteren via zowel voice- als tekstchat. Ik weet niet, het is voor mij gewoon een beetje eenzaam als ik iedere nacht hier zo alleen zit. Ik doe mijn meeste werk nu samen met de rest, dus meestal zit ik hier gewoon niks te doen totdat ik naar bed ga." Hij sprak uit zichzelf weer de waarheid, waardoor ik het best sneu vond en het apparaat aanzette. Meteen trilde het een paar honderd keer en leken er allemaal berichtjes binnen te komen. Zack keek een beetje beschaamd op toen hij het zag, "Oh, eh, het synchroniseren was toch gelukt dan, haha."
      Ik zag berichtjes waarin stond of ik het naar mijn zin had en of ik nog een keer langs wilde komen. Of ik de berichten nog kon ontvangen en of ik iets terug kon zeggen, en of ik anders in het echt kon zeggen dat ik ze gekregen had. De lijst eindigde met een bericht dat simpelweg vroeg of ik mijn tablet eigenlijk nog wel had.
      "Ach..." Ik keek Zack aan en zag dat hij best verlegen wegkeek, waardoor ik hem snel een knuffel gaf, "Miste je me?"
      "Een beetje..." Hij knuffelde me terug en zuchtte, "Ik weet het niet, je was gewoon de enige die erop lette of alles nog goed met me ging. Zo iemand heb ik al jaren niet meer gehad, het voelde gewoon fijn."

      Na onze knuffel keken we nog even een film op Zacks tablet. Ik had geen idee of hij er illegaal aan gekomen was, maar het was wel een leuke film. Zo leuk dat ik halverwege al in slaap was gevallen en het nu al donker was.
      Slaperig wreef ik in mijn ogen en zag ik dat ik naast Zack in bed lag, maar toen ik opkeek, zag ik opeens een silhouet voor het raam. Ik schrok en viel bijna uit bed, waardoor Zack nu ook rechtop zat en me bezorgd aankeek, "Wat, wat, wat is er?!"
      Ik wilde zeggen dat het niets was, maar toen hoorden we opeens gerotzooi voor de deur. Zack kwam voorzichtig uit bed en sloop richting de gang, waar hij me stopte toen ik hem volgde, "Blijf achter me."
      Direct gooide hij de deur open en zag ik Alan een beetje angstig tegen de railing van het padje langs de appartementen staan. Hij zuchtte opgelucht toen hij erachter kwam dat Zack hem niet kon zien, maar toen drukte Zack op iets wat hoog riep en de onzichtbaarheid stopte. Eventjes staarden de twee jongens elkaar aan, maar toen trok Alan nerveus zijn mond open, "Uh, Jasmyn, misschien is het tijd om te gaan." Hij reek naar me uit, maar voordat hij me ook maar aan kon raken, balde Zack zijn vuist en sloeg hij Alan recht in zijn gezicht tegen de grond aan, "Jij klootzak! Hoe durf jij je hier nog te vertonen?!"