Doomed |24

Na ongeveer een half uur door de koude sneeuw gelopen te hebben, niet wetend waar ik heen moest, begon ik langzamerhand het gevoel in mijn handen en blote voeten te verliezen.
Als ik nu geld bij had, had ik misschien een dikke jas en een paar schoenen kunnen kopen. Als de winkels tenminste open waren, aangezien ik geen idee heb hoe laat het is. Ik gok op of heel vroeg, of heel laat aangezien er bijna geen mensen op de straten te horen waren. Heel af en toe hoorde je het geluid van een eenzame auto maar dat was het dan ook wel weer.
Rillend loop ik de straat door, waar ik aan het einde links af sla wetende dat daar een klein parkje is met een bank in het midden. Ik loop naar de plek waar het bankje ongeveer zou moeten staan, en begin dan met mijn handen voor me uit te zoeken. Al snel vind ik het bankje en ga ik erop zitten.
Wat moet ik doen? Ik sla mijn armen om mijn benen heen en leun met mijn hoofd op mijn knieën.
Waar moet ik heen? Waar kan ik heen…
Het is niet echt dat ik veel mensen ken. En de mensen die ik ken, ken ik dan ook weer niet zo goed om nu heen te gaan en te vragen of ik er een paar nachtjes zou mogen blijven totdat ik een betere oplossing gevonden heb.
Ik zou natuurlijk ook gewoon naar het huis van Liam kunnen gaan.
Zou dat kunnen? Flora had het er wel over dat hij me leuk vond…
‘Nee, kom op nou Hailey. Even serieus dat kun je dus echt niet maken.’
Ik slaak een zachte gil en sta dan maar weer op van het bankje aangezien ik het van stilzitten alleen maar kouder krijg. Ik moet in beweging blijven.
Lopen. Maar waar heen?
Ik sla met mijn hand op mijn hoofd en probeer mezelf te concentreren en een oplossing te zoeken. Het lijkt wel of mijn hersenen in de knoop zitten, of ze zijn in een grote slush puppy veranderd, dat kan natuurlijk ook nog. In ieder geval, ze laten me maar weer eens mooi in de steek.
Ik begin kleine rondjes om het bankje te lopen in de hoop het een beetje warmer te krijgen.
Na twaalf rondjes ben ik zo duizelig dat ik op de grond val en geen energie meer heb om op te staan.
Enkele minuten blijf ik zo liggen totdat ik voetstappen mijn kant op hoor komen.
Met veel moeite ga ik rechtop zitten.
‘Alles oké mevrouw?’ Klinkt een klein schattig stemmetje.
Ik kijk omhoog naar de richting van de stem.
‘hebt u het koud?’ Vraagt de stem opnieuw.
Ik knik en plotseling word er een kleine warme jas over mijn schouders heen geslagen.
‘Hebt u zin in warme chocolade melk? Mijn broer heeft me vorige week een reep chocolade gegeven en misschien hebben we nog wel meld in de koelkast?’ Klinkt het stemmetje hoopvol.
Zou ik ja kunnen zeggen? Haar ouders zullen er vast niet blij mee zijn als ze iemand mee naar huis neemt die honderd keer ouder is.
‘Hoe oud ben je?’ Vraag ik nieuwsgierig.
‘zes, maar ik ben al bijna zeven hoor.’ Klinkt het stemmetje trots.
‘Zijn je ouders thuis?’ Als ze nee zou zeggen zou ik op haar aanbod ingaan en met haar mee naar huis gaan, maar als haar ouders thuis zijn heeft het niet zo heel veel zin om mee te gaan want dan ben ik daar waarschijnlijk toch niet welkom.
‘Nee, ik ben helemaal alleen thuis. Ik ben bijna altijd alleen thuis. Ik kan heel goed voor mezelf zorgen hoor, alleen soms is het een beetje eenzaam.’
Meteen kreeg ik medelijden met dit meisje. Iemand van zes zou niet alleen thuis horen te zijn. Ze zou veel vriendjes moeten hebben en lekker buiten in de sneeuw moeten spelen.
‘Ik ben trouwens Hailey, Wat is jou naam?’
‘Mijn naam? Ik heb heeeeeeel veel namen, Maar iedereen noemt me jade, want het klinkt een beetje gek om alle namen te zeggen.’ Grinnikt Jade.
‘Ga je mee?’ Vraagt ze lief.
Ik knik en ga rechtop staan.
‘Je zult me wel een beetje moeten helpen want ik kan namelijk niets zien.’
Metten pakt een klein warm handje mijn hand vast en trekt ze me mee naar haar huis terwijl ze vrolijk over van alles en nog wat door kwebbelt.