017 * Louis Tomlinson

Even zucht ik diep als ik er aan denk hoe het vanmiddag is gegaan. Zelfs Niall heeft zich laten horen. Nu ga ik naar bed en ben ik niet alleen. Voor alle veiligheid is Niall gebleven. Meer omdat ik niet weet hoe het gesprek straks zal gaan tussen mij en Harry.

Ik kijk naar Niall, die zijn shirt uittrekt. Gevolgd door zijn broek en sokken. Om dan naast mij in bed te kruipen. “Ik zou echt niet weten wat ik ga doen.”

“Dat is precies waarom ik bij je blijf. Als het moet, maak ik je wakker maar je kan hem alleen zien in de remfase. Dan is het makkelijk om je wakker te maken dus als je te onrustig bent,” zegt hij en haalt hij een hand door mijn haren. “Ik ben vlak bij je. Je weet dat ik je niet in de steek laat.”

Ik kan alleen knikken en ga ik liggen.

“Rustig aan en ontspan je,” klinkt Niall en komt hij tegen me aan liggen, met zijn arm om mij heen.

Lepeltje, lepeltje. Wel dat ik liever Liam naast me wil. Ontspannen, juist. Ik ga beter op mijn zij liggen en kruip, onwillekeurig, toch verder in de armen van Niall. “Weltrusten,” mompel ik nog.

Zacht gelach is te horen. “Weltrusten Lou.”

Een even lichte kus is te voelen maar dan zak ik langzaam al weg.

“Louis.” Harry komt wat dichterbij. Alsof hij op me gewacht heeft. “Wil je echt dat ik je volkomen los laat? De enige reden dat ik in de buurt ben, is om een beetje op je te letten. Koken is niet je sterkste punt, je wekker staat niet altijd hard genoeg dat je er wakker van wordt.”

Ik knik. “Ja, Harry, ik wil dat je me los laat.” Het is te zien dat hij een strakke broek aan heeft alleen deze keer een andere overhemd, dat los valt en ver genoeg open staat. De paar tattoo's zichtbaar op zijn borst en buik. “En was je er niet in het begin omdat je bang was dat ik achter je aan zou komen? Ik geef toe dat ik een wrak was maar kijk nu eens. In bijna achttien maanden heb ik mijn tijd genomen om om jou te rouwen en heb ik Liam leren kennen. God, ik heb zelfs een relatie van een paar maanden.”

Harry lacht wat. “Ja, jullie zijn een lief stel samen. Maar maak je niet druk. Meestal als Liam er is, ben ik binnen een minuut weg.” Hij schudt met zijn hoofd en komt dichterbij. Het is duidelijk dat hij wat doorzichtig is. “Een enkele keer dat ik inderdaad voor de koffie en thee gezorgd heb, is omdat je laat uit bed kwam. En wat dat betreft, wil ik het gezegd hebben dat ik nooit de slaapkamer in kom, als hij bij je is.”

Waar ik om zucht en ontwijk ik zijn blik. “Zover ben ik anders nog niet...”

“Uiteraard in je eigen tijd maar je wacht toch niet omdat je denkt mij te verraden of zo?” Hij komt nog dichterbij dat hij voor me staat. Op armlengte bij me vandaan. “Dat is namelijk niet nodig. Jij moet het willen en dat je er klaar voor bent. Dit gaat niet meer om mij. Al een jaar niet meer. Ik ben juist blij om te zien dat je verder gaat met je leven.”

Verbaasd door zijn uitspraak, kijk ik naar hem. Zelfs bijna doorzichtig, sprankelen zijn groene ogen alsnog. “Echt waar?”

Hij knikt en glimlacht terug. “Ja, ik ben juist blij dat ik je een jaar geleden een paar keer tegen hebt gehouden want ik had sterk het vermoeden dat er nog genoeg voor je in het verschiet ligt. En kijk nu eens waar je gekomen bent. Familie, vrienden, Liam.” Harry doet een stap dichterbij. “Ik wil iets proberen om echt afscheid te nemen. Het is mogelijk en dat is me gezegd ook. Concentreer je op je ademhaling en probeer los te laten.”

Geen idee wat hij wilt doen, doe ik toch wat hij zegt en concentreer ik me op mijn ademhaling. Tegelijk dat ik los probeer te laten. Na een paar minuten, heb ik het idee dat ik op lucht zweef.

“Ik wist dat je het kon. Kom hier, want we hebben maar een paar minuten de tijd...”

“Harry, waar heb je het over,” onderbreek ik hem. Het volgende moment valt mijn mond open van verbazing want Harry omhelst me. “Hazz, wat is dit?” Mijn stem klinkt wat angstig.

“Rustig aan en blijf kalm,” reageert Harry en tilt hij mijn hoofd op. “We hebben letterlijk een paar minuten. Je bent uit je lichaam getreden en dat is mogelijk, mits je binnen vijf minuten weer terug gaat. Ik had gewoon gehoopt om je nog een keer te kunnen omhelzen als een afscheid. Voor mijzelf maar ook voor jou. Ik laat je voortaan met rust. Je hebt Liam,” gaat hij verder en sla ik mijn armen weer om hem heen, “die voor je zorgt en hij wilt je niet kwijt.” Dan lacht hij kort. “Zeg hem maar dat ik hem ook heb zien dansen op 'Uptown Funk'.”

Nu lach ik zelf toch ook. “Ja, dat was grappig om te zien,” beaam ik, “maar voortaan ben ik alleen met Liam? Niet dat de lampen nog dimmen, dat de tv aangaat op een romantische film of de radio op een zwoel nummer staat?”

Hij schudt zijn hoofd. “Dat gebeurd niet zomaar meer. Tenzij het iemand anders is maar ik zal dat niet meer doen. Oh, en bij deze bied ik ook gelijk mijn verontschuldigingen aan bij Liam want toen hij het over zijn verleden had... Ik was inderdaad even flink boos om hoe zijn ex hem behandelt heeft.”

Ik knik. Zonder echt antwoord te geven. Ik weet heel goed dat Liam wat geschrokken is toen ik hem vertelde over Harry en dat hij nog in de buurt was. “Tot ziens.” Wetend dat het de laatste knuffel is, met Harry, hou ik hem even stevig vast.

Glimlachend laat Harry mij los. “Ik wil je pas zien over zestig of zeventig jaar. Niet eerder.” Even geeft hij mij een kus op mijn wang.

Zelf leun ik juist iets naar hem toe.

Waardoor hij een vinger op mijn lippen ligt. “Nee, Lou, je kan een kus op je wang krijgen van me. Niet op je lippen, die privilege heeft Liam nu. Je moet terug, Lou, ik wil je hier niet nu bij me houden. Dat zou wel erg egoïstisch zijn. Helemaal omdat ik iets van je toekomst gezien heb.”

“Je hebt mijn toekomst gezien,” vragend kijk ik hem aan. Verwonderd over wat hij wel niet kan als een geest zijnde.

Hij knikt. “Ja, maar je moet terug. Het enige wat ik er over kan zeggen, zonder dat ik in de problemen kom, is dat je Liam vast moet houden,” fluistert hij, “ik ben blij dat je iemand als Liam hebt. Hij is zorgzaam, beschermend en lief voor je.” Hij drukt weer een kus op mijn wang. “Je hoeft alleen terug te gaan liggen en je bent weer terug in je lichaam. Ik waak toch over je maar over een afstand, oké. Niet meer zo actief als eerst. Je thee zal niet meer klaarstaan in de ochtend, of de oven die uitstaat.” Hij kijkt me vol van zelfvertrouwen aan en wrijft nog over mijn wang. Vervolgens dat hij me achteruit duwt. “Je moet terug, nu.”

Door de strenge toon in zijn stem, ga ik liggen en voel ik een aanraking op mijn andere wang. Eerder zachte tikjes. Dan ben ik echt wakker en begrijp ik dat het Niall is.

“Ben je er weer?” Niall kijkt me bezorgt aan. “Je hield op met ademhalen. Als het nog langer zou duren, zou ik je gaan reanimeren.” Zijn hand wrijft over mijn wang. “Hoe ging het?”

Dan besef ik me dat er een paar tranen ontsnapt zijn. “Ik heb hem gezien, gehoord en zelfs nog een laatste knuffel gehad met hem...”

“Lou, dat je met hem nog kon knuffelen,” onderbreekt hij mij.

Maar ik schud mijn hoofd. “Ik was uit mijn lichaam getreden en dan schijnt het mogelijk te zijn.” Wel dat ik nog een tinteling voel alsof het een zachte streling is. “Hij heeft me zelfs een kus op mijn wang gegeven. Het was een normaal gesprek, Niall.” Ik draai mijn hoofd en staar naar het plafond.

Met een glimlach draait hij mij op mijn zij. “Kom op, het is laat genoeg. En ik ben zowel blij voor je als trots op je, dat je nu echt afscheid hebt kunnen nemen van hem. Niet iedereen krijgt die kans.”

“Weltrusten.” Opnieuw dat ik mijzelf erop betrap, verder in zijn armen te kruipen. Het ligt nou eenmaal lekker om in een paar armen te liggen.

Zacht lacht Niall. “Slaap lekker.”
***
“Wat?!?” Liam kijkt me verbijsterd aan.

“Oh ja, normaal ben ik rond die tijd thuis en daarom was Harry er,” lach ik, “vandaar dat hij je ook heeft zien dansen op 'Uptown Funk'.”

Dan schieten zijn ogen door de kamer. “Hij is er nu toch niet of wel?”

Om nu mijn hoofd te schudden. “Nee, hij is er niet meer,” verzeker ik hem. “Afgelopen nacht heb ik echt afscheid kunnen nemen...”

“Hoe bedoel je dat,” wilt hij weten.

Ik buig mijn hoofd wat en kijk naar de grond. “Anderhalf jaar geleden,” begin ik zacht, “had de verpleegster mij naar huis gestuurd voor een normale nachtrust en dat ik thuis onder de douche zou gaan. Maar precies in de nacht dat Harry overleden is... ik heb niet eens normaal afscheid kunnen nemen toentertijd,” fluister ik. “Waarom gebeuren die dingen altijd in de nacht als je er niet bent?”

Liam slaat zijn armen om mij heen. “Ik ben zo mijn opa kwijt geraakt. Midden in de nacht.” Zijn hand komt omhoog en veegt hij een traan bij me weg. “Maar dan is het je al verteld dat het kan gebeuren. Al is het moeilijk in te schatten wanneer het echt gebeurd.” Hij glimlacht kort. “Ik vind het heel wat dat je toch je afscheid hebt gekregen. Laat hij je nu ook echt met rust?”

Ik knik en geef hem een kus. “Ja, alleen jij en ik nu,” bevestig ik.

“In hoeverre heb je dan je afscheid gehad? Kon je hem zien in je slaap?”

Hoofdschuddend ga ik beter zitten in zijn armen. “Ehm, schijnbaar kan ik uit mijn lichaam treden. Dus in mijn slaap, eigenlijk de rem fase, heb ik Harry gezien en heb ik hem zelfs een knuffel kunnen geven.” Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. “God, hij gaf me zelfs een kus op mijn wang. Samen met de mededeling dat een kus op de lippen een privilege is, die alleen jou toebehoord en niemand anders.”

Dan draait hij mijn hoofd wat om en kust hij me ook op mijn lippen. Kort maar lief en teder. “Daar ben ik blij mee.”

Knuffelend blijven we op de bank liggen. “Hm, ik heb zaterdag een wedstrijd. Kom je dan kijken?”

“Zeker weten van wel,” reageert Liam wat beledigd. “Je denkt toch niet echt dat ik dat wil missen of wel soms? Natuurlijk ben ik er.”

Blij til ik mijn hoofd iets op en druk ik een kus op zijn lippen.