015 * Louis Tomlinson

In gedachten denk ik na over mijn gesprek met Niall. Vooral over het gesprek na het eten. Het voelde weliswaar vreemd aan om er met hem over te praten maar het helpt toch wel. Zeker dat hij nog met de suggestie kwam dat ik de ring weg zou doen, die anders eerst voor Harry bedoeld was.

Iets wat ik net gedaan heb. Verder heb ik helemaal niks meer van Harry. Dan alleen nog afwachten of Harry echt constant in de buurt blijft. Anders moet ik, op aanraden van Niall, zorgen dat Harry ook afscheid van mij neemt. Juist door zijn aanwezigheid dat het moeilijk is met mijn gevoelens.

Morgen naar het politiebureau voor een gesprek over Jess Nicols. Iets waar ik mijn baas al over ingelicht heb en heb ik zelfs de dag vrij gekregen. Samen met de mededeling dat ik mijn hulp moet aanbieden waar het kan en nodig is. Meer omdat hij een goede samenwerking met de politie wilt hebben omdat er vaker mensen komen, met openstaande boetes of een strafblad. Ik heb anders zeker wel drie cliënten, waarvan twee boetes open hebben staan en de ander met een strafblad. Waarvan ook hun recht op een baan hebben.

“Hé, ik zei je wat.” Een stem haalt me uit mijn gedachten en kijk ik de zijstraat in. “Waarom denk je überhaupt van me weg te kunnen komen! Je moeder maakt zich flink zorgen!”

“Mijn moeder weet waar ik ben,” klinkt dan een akelig bekende en rustige stem, en hou ik mijn adem in. Liam. Hem zou ik altijd herkennen.

Een gemene lach is te horen. “En dan die niksnut van je vriend die je nu hebt... Sorry, je ex. Je bent met mij en je bent van mij alleen.”

Door die opmerking kookt mijn bloed vanzelf en loop ik de zijstraat in. “Hé, laat hem los.” Hoewel ik nog moeilijk in kan schatten hoe groot de man is. Laat staan hoe sterk hij mogelijk kan zijn. Ach, een trap in zijn kruis, vloert zelfs de sterkste man, bedenk ik me.

“Bemoei je met je eigen zaken,” gromt de man en draait hij zich wat naar mij toe.

Om te zien dat hij wat gespierd is, maar hij is even lang als Liam. Dus niet torenhoog als mijzelf. Hoe groter ze zijn, hoe harder ze vallen. “Dit zijn mijn zaken.” Een blik op Liam en ik begrijp dat hij het liefst niks wilt doen vanwege zijn werk. Zou dat hem echt tegenhouden?

Liam doet wel meteen een paar stappen weg van de man en grijp ik hem bij zijn hand. Half achter mij schuilend. “Waarom doe je geen aangifte,” fluister ik naar hem. Hier zou die eikel niet eens mee weg mogen komen want hij mishandelt eigenlijk een agent.

“Fluisteren is niet netjes in gezelschap,” bromt de man en probeert hij bij Liam te komen. “Trouwens, moet jij niet op het politiebureau zijn voor je vriend.”

Ik weet niet eens waar hij het over heeft. “Jij kent mij niet en zeker niet mijn vrienden.” Niall laat zich niet in met zulke sukkels en Zayn weet wel beter. Stan zie ik ook pas een keer in de twee weken in Doncaster zelf, die woont hier niet eens.

“Tuurlijk wel, je vriend Jess.” Hij kijkt me aan met een scheve grijns. Half of hij zelf ergens behoorlijk blij mee is. “Je vriend, die smeekte om zijn leven. Je weet over wie ik het heb.”

Ik heb geen vriend die Jess heet. Tenzij... hij het over...

“Jess Nicols, hij is je vriend en smeekte om zijn leven. Hij wilde geen afspraken met jou missen. God, het was heerlijk om de trekker over te halen,” vervolgt de man. “Ik wist al dat een kogel veel schade kan geven en ik schoot recht tussen zijn ogen. Zodanig dat zijn hersens er bijna uit kwamen.”

Hoewel ik me voel verbleken, voel ik met een hand achter Liam's rug en onder zijn jack. Om daar te vinden wat ik zocht. Vervolgens stop ik de handboeien, zonder dat die eikel het ziet, in Liam's hand. “Dat klinkt als een bekentenis.” Ik draai mijn hoofd naar hem. “Arresteer hem, hij bekend zelf,” mompel ik naar Liam.

“Eigenlijk was ik van de zaak gehaald omdat jij er bij betrokken bent,” fluistert hij terug maar toch duwt hij de man tegen de muur.

Waarop ik mijn hoofd schud. “Wat maakt dat uit. Jij bent hier en je hebt die bekentenis gehoord. Jij bent de agent om hem te arresteren en ik de getuige.” Vervolgens kan ik horen dat hij de man arresteert en hem zijn rechten leest. Zelf grijp ik mijn telefoon. “Zayn, kom als de sodemieter hierheen met een auto.” Ik geef hem nog het adres. Meer omdat we net te ver weg zijn van het bureau. “Hij is onderweg en ik gaf hem de kans niet om te reageren. Je hebt net wel de zaak opgelost.”

Niet lang daarna komen er twee politieauto's met sirenes de straat in en stapt Zayn uit. Gevolgd met nog een paar agenten.

“Liam?”

“Hij is gearresteerd voor de moord op Jess Nicols,” vertelt Liam snel.

“Was jij niet van de zaak...”

“Het enige dat je moet weten is dat hij bekend heeft naar mij en naar Louis over dat hij de jongen, Jess Nicols, vermoord heeft,” zegt Liam. “Ik heb hem al op zijn rechten gewezen maar doe het vooral nog een keer.”

De man wordt nu weg genomen en in een politiewagen gezet. Beide auto's verdwijnen en alleen Zayn blijft bij ons.

Eindelijk rust en draai ik me om, om Liam te omhelzen. Blij dat er geen gekke dingen zijn gebeurd.

Liam drukt me juist steviger tegen hem aan. “Ik ben al blij dat hij jou geen pijn heeft gedaan,” mompelt hij.

“Hé, als hij dat wel had gedaan, trap ik hem hard in zijn kruis dat hij niet eens overeind kan komen,” reageer ik en druk ik een kus op zijn wang. “Niemand kan ongestraft aan mijn vriend komen.”

Door gelach draaien we ons om.

“Jullie zijn wel een leuk en lief stel,” lacht Zayn met een opgetrokken wenkbrauw. “Ga naar huis. Liam, jij was van de zaak gehaald omdat het voor jou te persoonlijk is...”

“Wie is daarmee gekomen? Je baas, of jij, Zayn,” wil ik weten.

Liam draait mijn hoofd, bij mijn kin, terug. “Ik zelf,” antwoord hij, “ik zou mezelf nooit vergeven als jou iets aangedaan wordt door mijn werk. Jij kan jezelf alleen verdedigen met vuisten en voeten, maar ik ben degene die een pistool draagt. Ik kan meer schade aanrichten en helemaal als het om iemand gaat waar ik van hou.”

Mijn hart mis een hartslag door zijn bekentenis.

“Ik hou ook van jou,” kan ik zeggen en druk ik mijn lippen op de zijne voor een kus.

“Oké, ik weet het nu wel,” komt Zayn tussendoor. “Liam is bereidt om iemand neer te schieten als het om jou gaat...”

“En ik zou een kogel opvangen voor hem.” Het is eruit voor ik er erg in heb maar het is totaal niet gelogen. Ik hou van hem. Al verrast het mij want dat had ik niet zo snel verwacht van mijzelf.

Nu is het bij Liam te zien dat zijn ogen iets donkerder worden.

“Ga naar huis.” Zayn zucht erom. “Oh, en ik wil jullie beide pas overmorgen op het bureau zien.” Dan verdwijnt hij om de hoek.
***
Ik heb nauwelijks een stap naar binnen gedaan of Liam draait me om en drukt hij zijn lippen op de mijne. Dat de deur alsnog dicht valt, zegt mij dat hij het met zijn voet gedaan heeft. Tegelijk dat mijn handen hun weg vinden omlaag om onder zijn shirt te verdwijnen. Ik bijt zachtjes op zijn onderlip en geeft hij me toestemming om zijn mond in te komen. Welke ik gelijk verken met mijn tong.

Liam lijkt me echter zoenend met zich mee te trekken en belanden we zoenend op de bank. Waarbij ik op mijn rug terecht kom en kan ik zijn handen voelen, die eerst over mijn borstkas gaan onder mijn shirt maar nu glijden die omlaag naar de band van mijn broek. Waar ze blijven liggen.

Slikkend verbreek ik de zoen en kijk ik hem aan. Zijn bruine ogen lijken wel donker van het verlangen, toch dringt hij totaal niet aan. Kan ik dit wel? Is dit niet wat snel? We zijn nog maar net echt bij elkaar.

“Alleen als jij het ook wilt, Lou,” glimlacht hij echter en buigt hij zijn hoofd, daardoor zijn lippen in mijn hals te voelen. Om het bloed op te zuigen.

Iets dat absoluut heerlijk aan voelt. Ik was haast vergeten hoe het is en ga ik met mijn hand door zijn haar. Dat dik en zacht aan voelt. Hoe moet ik nog nadenken als hij in mijn hals zit? Hm, dat gaat een plek worden.

Dan tilt hij zijn hoofd op en kijkt hij naar de plek in mijn hals. “Je zal een iets met een hoge hals moeten aantrekken tenzij je het niet erg vindt dat het gezien wordt,” grijnst hij.

Wil ik het ja of nee? Zo moeilijk is die vraag niet. Waarom komt er geen antwoord uit? Ik lik mijn lippen en dwaalt mijn blik af naar zijn lippen. Vervolgens terug omhoog naar zijn ogen. Vast dat het verlangen eveneens bij mij te zien is. Hoe lang ken ik Liam? Bijna drie maanden, als het niet wat langer is. Hoe lang zijn we echt een stel? Nog geen week. Daarmee heb ik de vraag beantwoord voor mezelf. “Liam, ik...”

Hij drukt een kus op mijn lippen. “Je wilt nog even wachten,” begrijpt hij al. “Is goed. Ik neem ook genoeg met knuffelen en zoenen.” Zelfs op de bank krijgt hij het voor elkaar om om te draaien en lig ik bovenop hem in zijn armen. “We moeten er allebei aan toe zijn. Ik ga me echt niet aan je opdringen. Zo ben ik niet eens.”

Ik glimlach erom en druk ik een kus in zijn hals, alvorens mijn hoofd op zijn borstkas te leggen en op zijn shirt. “Je bent meer beschermend en zorgzaam,” weet ik. “Het heeft bij mij nog even iets langer nodig. Ik denk dat we elkaar net iets van drie maanden kennen en we zijn pas net echt officieel bij elkaar.”

Geruststellend haalt hij een hand door mijn haar. “Het geeft anders echt niet. Ik merk het vanzelf als je wel zover bent. Maak je niet druk.” Dan drukt hij een kus op mijn voorhoofd en blijven we zo op de bank liggen. Gewoon knuffelend en soms met een kus of zoen. Bijna mijn ideale avondje. Om bij hem te zijn. Meer heb ik niet nodig.