014 * Louis Tomlinson

Ik volg Niall naar een tafeltje in de hoek, deze keer, en tot nu toe heeft hij nog niks los gelaten waarom hij zo serieus is. Voorzichtig kijk ik hem aan en ga ik tegenover hem zitten.

“Oké, Louis, op dit moment heb ik maar een vraag,” begint hij, “waarom ben je niet eerder naar me toe gekomen?” Zijn ogen staan serieus en tegelijk bezorgd.

Dit gaat vast erover dat ik hulp wil om Harry echt los te laten. Wat uiteraard ook zou helpen is dat Harry mij los laat.

“Hoe kan ik u helpen,” vraagt een serveerster.

Waar ik blij mee ben maar een blik op Niall en ik weet dat ik het aan het uitstellen ben. Kort richt ik mijn ogen naar de menu kaart en bestel ik een paar broodjes met thee.

Niall geeft zijn bestelling op en slaat hij daarna een been over het ander. Strak kijkt hij mij aan. “Bij het overleg hoorde ik je naam voorbij komen van een collega. Net als dat je mijn naam doorkreeg en die van Cole. Dus mijn vraag is, waarom je niet naar mij komt?”

“Waarom wel,” kaats ik terug. “Jij staat te dicht bij me omdat we elkaar persoonlijk kennen.” Tevreden over mijn antwoord leun ik achterover in mijn stoel.

Dan betrekt Nialls gezicht van serieus naar verslagen. “Maakt niet uit, ook dan kan je me soms best een vraag stellen. Het voelde aan alsof je mijn hulp hoe dan ook niet wilt.”

Nu schuif ik naar voren op mijn stoel naar hem toe. “Niall, ken je me nou of niet? Anders zou je weten dat ik niet op die manier onze vriendschap wil gebruiken. En wees eerlijk, jij hebt Harry ook goed gekend. Ik ga liever naar een collega van je dan naar jou. Ik zou niet willen dat dit tussen ons en onze vriendschap in kan komen te staan,” zucht ik.

Alleen een bezorgde blik is te zien bij hem. Tevens dat hij me er toch gelijk in moet geven. “Oké,” geeft hij dan toe, “maar wat is het dan? Ik vraag het als een vriend en goed, ik weet wel wat op dat gebied, alleen dat is toch in je voordeel. Ik geef zelf wel aan wanneer je moet stoppen. Je zegt het ten slotte net zelf, ik ken je persoonlijk, en wie weet dat ik daarom wel beter ben om je te helpen.”

Ik verberg mijn gezicht in mijn handen door zijn argumenten en zucht diep. Ergens had ik kunnen weten dat hij het hoe dan ook toch zou proberen. Langzaam kijk ik op naar hem. Doe ik het wel of niet? Zou hij me voor gek verklaren? Zou hij in feite niet mogen. Daar gaan we dan. “Ik heb Harry gezien,” zeg ik zacht maar net verstaanbaar voor Niall. “In mijn slaap, bedoel ik.”

“Dat kan, zeker in de remfase,” knikt hij. “Dan staan we daarvoor open. Wel is niet iedereen er van overtuigd dat het kan. Sommige denken dat het te maken heeft met slaapverlamming.”

Niet begrijpend kijk ik hem aan. “Slaapverlamming?” Ergens ben ik niet verbaasd want hij gelooft niet dat Harry ook echt in de buurt is. “Ho even, geloof jij erin,” wil ik weten.

“Ik geloof dat er meer is,” zucht Niall. “Maar ik moet zeggen dat het lastig is als je het zelf nooit ervaren hebt. Degene die het niet geloven, zijn wetenschappers omdat ze naar tastbare dingen zoeken. Naar het echte bewijs om te bewijzen dat geesten niet bestaan...”

“Heb je vanavond wat te doen,” vraag ik. Ten slotte komt Liam vanavond niet omdat hij met een vriend ging eten.

Niall schudt zijn hoofd.

“Mooi, dan ben je bij deze uitgenodigd om bij mij te komen eten. Ik verwacht je om zes uur,” laat ik hem weten.
***
Ik zucht diep en kijk om me heen. Vast dat het eten goed gelukt is, omdat er iemand over mijn schouder mee keek. Meer omdat het vuur onder de pan opeens uit was. Hetzelfde met de oven. “Oké, Harry, blijf in de buurt, nu vraag ik het je. Niall komt zo en hij geloofd me niet.”

Als een antwoord merk ik dat de radio harder gezet word.

“And if you really need me,” klinkt Ariana door de speakers.

Waarvan ik het nummer wel herken. “Ja, deze keer wel. Blijf en laat straks soms van je horen. Op jouw manier, natuurlijk.”

Geen vijf minuten later gaat de bel en verwachtte ik het al. Vooral omdat het net voor zes uur is. Ik doe de deur open en stap ik opzij zodat Niall naar binnen komt.

“Je wilde wel erg graag dat ik zou komen,” begint hij gelijk.

Knikkend doe ik de deur achter hem dicht. “Ja, en met een reden. Je hebt zelf gezegd dat het moeilijk te geloven is als je het niet zelf ervaren hebt.”

Wat onzeker en afwachtend kijkt Niall naar me. “Wat bedoel je daarmee?” Wel dat hij langzaam knikt omdat hij zich nog herinnert wat hij gezegd heeft vanmiddag.

“Harry, laat even weten dat je er bent.” Ik ben nog niet uitgesproken of de lampen flikkeren.

Ietwat angstig kijkt Niall om zich heen door de lampen. “Nee...”

“Geloof me, dat is Harry,” zucht ik en ga ik naar de keuken. “Meestal laat hij de lampen flikkeren, zet hij de radio of tv harder of zachter. Of zelfs gewoon uit.” Even schud ik mijn hoofd. “Voor ik naar bed ga, zorg ik ervoor dat alles klaar staat voor de volgende ochtend. Dus ook de senseo voor thee. Ik heb het al een paar keer mee gemaakt dat ik uit bed kom en mijn thee staat klaar als ik in de keuken kom. Hij houdt me in de gaten.” Ik zet de laatste dingen op de tafel voor het eten en pak dan nog twee biertjes.

Het is te zien dat Niall zich bij elkaar raapt. “Hoe weet je zo zeker dat het Harry is? Misschien zijn je lampen toe aan vervanging...”

Een lampje breekt en weet ik dat het door Harry komt. Puur omdat hij Niall wilt laten weten dat hij er wel dergelijk is.

“Nee, mijn lampen zijn nieuw. En Harry is wat pissed off omdat je het niet geloofd.” Ik gebaar dat hij kan gaan zitten. “De keer dat ik hem echt gezien heb, was nadat ik in een aangeschoten bui Liam gekust heb. Hij heeft zelf gezegd dat hij zich alleen echt kan laten zien tussen het slapen gaan en wakker worden in.”

“De remfase,” knikt Niall dan. “Wat ik zeg, dan is het wel dergelijk mogelijk om geesten te zien. Maar dat is niet bepaald gedocumenteerd en er zijn geen bewijzen. Alleen van wat mensen zelf vertellen. Louis, ik wil je geloven echt waar maar...”

De radio is plots stil en de tv gaat juist aan.

Opnieuw dat Niall er van schrikt en kijkt hij om.

“Harry, alsjeblieft, hij begint het al langzaam te geloven. Niet te ver gaan,” zeg ik en kijkt Niall me met grote ogen aan.

“Sorry seems to be the hardest word,” klinkt het liedje door de radio en is de tv weer uit.

Ik richt mijn aandacht weer op Niall, die er wat bleek uitziet. “Zo communiceert Harry. Via radio, tv of met de lichten,” leg ik uit. “Toen ik Liam officieel vroeg om mijn partner te zijn, was Harry er ook en dimde hij verdomme gelijk de lichten.”

“....ex schijnt losse handen te hebben.” De tv schiet aan op het nieuws en gelijk denk ik aan Liam's ex.

Kort lach ik. “Voordat het nog officieel was, heeft Liam me verteld over zijn verleden en dat zijn ex wat bezitterig is met losse handjes. Die avond brak er ook een lampje, net als daarnet. Ik heb Liam toen over mijn verleden verteld en gezegd dat Harry me nog in de gaten houdt.”

Gelach klinkt over de televisie.

“Ja, hij lachte me eerst uit maar nog geen vijf minuten daarna is er een lamp kapot gegaan, de tv veranderde van zender en ging zelfs uit,” ga ik verder, “zonder de afstandsbediening te gebruiken want die had Liam zelf vast. Hij werd echt bleek maar ik heb zelf gevraagd om ons voortaan met rust te laten.”

Niall barst nu in lachen uit. “Ja, ergens klinkt dat wel als Harry. Zeker als hij niet serieus genomen wordt.”

Ik hum instemmend. “Toen ik alleen was, heb ik Harry laten beloven om mij en Liam alleen te laten. Net als dat Liam hier alleen is, om dan ook uit de buurt te blijven.”

Lachend neemt hij een slok van zijn bier. “Geweldig, dus Harry is nu een beetje je 'poltergeist'.”

Mijn hoofd wat bewegend, hum ik wat. “Hmm, zo zou je het kunnen zeggen maar echt geintjes uithalen, doet hij niet met me. Daar is hij te zorgzaam en beschermend over me.” God, doe dat alsjeblief niet, voeg ik er in stilte aan toe. Hopend dat Harry zich inderdaad gedraagt en dat hij geen gekke dingen gaat doen.

“Harry, ik wil alleen met Louis praten.” Niall kijkt rond.

Antwoord komt in de vorm van 'goodbye' via de radio. Gevolgd door een 'tot later'.

Toch wacht Niall nog een paar minuten extra en genieten we eerst van het eten. “Oké, ik hoop dat hij echt weg is.” Hij zucht even. “Ik geloof je dat Harry er nog is. Dat heeft hij zelf wel bewezen. Maar wat is er precies aan de hand?”

Ik wist dat de vraag zou komen. “Ik ben bang dat ik Harry probeer te vervangen voor Liam en ik wil zeker niet Liam het gevoel geven dat hij tweede keus is. Wat het lastig maakt, is dat Harry er nog is. Dat had ik nooit verwacht.” Ik voel een rilling over mijn rug gaan.

Begrijpend slikt Niall zijn hap door. “Dat zijn in ieder geval je onzekerheden en die worden versterkt door de aanwezigheid van Harry.” Er flikkert iets in zijn lichtblauwe ogen. “Kan jij Harry loslaten? Ga je nog naar zijn graf of niet?”

“Nee, niet meer.” Ik denk hoofdschuddend na. “Een keer was om hem te vertellen over Liam. De laatste keer was Liam erbij en toen heb ik zelf echt afscheid genomen.” Ik leg mijn bestek neer. “Niall, ik heb toen gezegd dat het voor mij tijd word om vooruit te kijken. Ik weet nu ook wel dat ik Harry toch zal missen maar hij kan me niet geven wat Liam wel kan...”

“En hoe vul je dan je zondagen in, als je geen wedstrijd hebt?” Niall onderbreekt me vlug.

Even glimlach ik wat. “Afgelopen zondag uitgeslapen en heeft Liam me verrast met ontbijt op bed.” Ik zie zijn gezicht. “Ja, hij is blijven slapen maar nee, zo ver gaan we nog niet. Voorlopig blijft het nog bij knuffelen en zoenen. We hebben een film marathon gehouden van Disney. Hij is gek op Disney films.”

“En met wedstrijden?”

Ik grinnik erom. “Dan gaat hij mee. Alleen de trainingen niet want hij heeft zijn werk ook nog. Hij werkt zelfs aan een zaak maar voor een wedstrijd maakt hij tijd vrij voor me, want dat wilt hij niet missen.”