Doomed |23

Al twee weken zat ik opgesloten in mijn kamer. Een keer per dag werd er een bordje met etensresten onder de deur door geschoven. Af en toe ving ik flarden van een gesprek tussen Bryanne en Mevrouw Calder op, maar nooit genoeg om te snappen waar ze het over hadden.
Mijn dagen bestonden uit slapen, nadenken, nog meer denken en het kleine beetje eten dat ik kreeg opeten. Wat zouden Flora en de jongens nu wel niet van mij denken? Dat ik een leugenaar ben? Ze vertrouwde mij, ze lieten me toe in hun huis terwijl ik ze niet eens mijn echte naam heb verteld. Ze zullen me nu wel haten. ‘Tot zover de poging om vrienden te maken.’ Zei ik hardop tegen mijzelf terwijl ik van mijn hand een vuist maakte en op het kastje naast mijn bed sloeg.
Ze zullen mijn naam ondertussen wel opgezocht hebben en precies weten wie ik ben en wat er gebeurd is.
‘Princes Aurora Serena Clair’
Zeg ik met een kakkerig stemmetje. Dat is mijn naam, maar dat is niet wie ik ben.
Ik ben Hailey, gewoon Hailey. Een doorsnee meisje zonder belangrijke belachelijke titel, iemand die vrij is en kan doen en laten wat zij wil. Al klopt daar ook niet veel van. Ik kan helemaal niet doen wat ik wil, ik ben zelfs het tegenovergestelde van vrij op dit moment. Opgesloten, dat is wat ik ben. En waarom? Omdat ik niet durf op te komen voor mijzelf, en waarom durf ik dat niet? Geen idee.
…
‘Geen idee.’
Ik sta op en loop naar de deur, wacht twee seconden, en begin dan als een gek op de deur te rammen. ‘LAAT ME ERUIT!’
Ik blijf minstens vijf minuten door schreeuwen en op de deur slaan totdat de deur met een ruk opgetrokken word en ik door de deuropening heen val en met mijn neus op de grond beland. Meteen word ik bij mijn haren omhoog getrokken.
‘Ben je helemaal gek geworden?’ Klinkt de kille luide stem van Mevrouw Calder.
Ik krimp in elkaar, maar geef me niet gewonnen.
‘Ik ben er klaar mee.’ Zeg ik met een luide maar trillende stem die mijn toenemende angst verraad.
‘Klaar met wat?’ Snuift ze terwijl ze me hardhandig tegen een muur aanduwt.
‘Klaar met jou, klaar met Bryanne, klaar met dit huis, klaar met alles.’ Met elk woord klinkt mijn stem harder en zekerder. Ik duw Mevrouw Calder weg en zet een stap van de muur af.
‘Ik ga hier weg, en ik kom niet meer terug. Begrepen!?’ Meteen suist er een hand op me af die met volle vaart mijn gezicht raakt.
‘Hoe durf je! Ik heb al die jaren voor je gezorgd, ik heb je onderdak gegeven, ik heb je gevoed. Zonder mij lag je nu ergens in een goot. Ondankbaar kreng dat je bent. Weet je wat, ga maar. Maar denk maar niet dat je hier aan hoeft te kloppen als je in de problemen komt.’
Plotseling begin ik super hard te lachen en kan ik gewoon niet meer ophouden. Ik sla mijn handen om mijn buik heen en probeer zonder succes mijn lippen op elkaar te houden.
Ik hoor Mevrouw Calder nog iets schreeuwen maar ik kan het niet verstaan. Een paar seconden later hoor ik voetstappen dichterbij komen en word er plots een plens ijskoud water over me heen gegooid. Meteen stop ik met lachen en sla een verschrikte kreet.
‘Nu kun je gaan.’ grinnikt Bryanne. Nog voordat ik nieuwe kleren kan pakken of een tas met spullen kan pakken word ik de trap af geduwd naar buiten toe.
Met een klap word de deur achter me dicht geslagen.
Dat was het dan. Met bloten voeten en kletsnatte kleren stond ik buiten in en laagje sneeuw van drie centimeter dik terwijl de vlokken nog uit de lucht vielen, maar, nu was ik wel vrij, echt vrij.