Genomineerde Overwinning •03-09-2016•

Versteend keek ik naar het grote bord, het bord op het plein. Verschillende spellen stonden genoteerd, maar de resultaten waren nog in geen velden of wegen meer te bekennen. ‘Mam weet u zeker dat de resultaten vandaag bekend gemaakt worden?’ vroeg ik mijn moeder met twee opgetrokken wenkbrauwen. Lichtjes zette ik mijn tanden in mijn onderlip, trok mijn vragende ogen naar haar gezicht, waarop ze mij vastberaden aankeek.
‘Maar natuurlijk lieverd, we zijn gewoon wat aan de vroege kant’ knikte ze mij bemoedigend toe, ze glimlachte lichtjes, onzekerheid straalde van der gezicht. Ongemerkt merkte ik aan haar houding dat ze zich ongemakkelijk begon te voelen. Niet geheel zeker of dat door mijn aanwezigheid was, of door de spanning die om te snijden was. Mijn hand gleed naar de hand van mijn moeder, bemoedigend greep ik deze vast en kneep der voorzichtig in, ze draaide haar hoofd, waarop opnieuw een glimlach, waterig leek door te schijnen.
Waarom was ze nu zo ineens omgeslagen, naar breekbaar, verwachtte ze dat der iets verkeerds op het bord zou komen te staan?
Afwachtend over wat der nu allemaal ging gebeuren, leek de tijd maar niet vooruit de kruipen. Verschillende buren, kennissen, bewoners van ons dorp leken in kleine hoeveelheden het plein te bestormen.
‘Ben benieuwd wie hier deze keer het pronkstuk woord’ riep een van de omstanders die zich leek aan te sluiten op het plein.
Een trillerige zucht rolde over mijn lippen, ik hoopte zo erg dat onze school niet genomineerd was. Dat wij met onze school deze spellen niet hoefde te spelen. Ze waren redelijk zwaar, lastig bij te benen, en of te overwinnen. Vele angsten werden getest, vele spelers zouden worden uitgeschakeld. Hoofdschuddend beet ik op mijn onderlip, om de zenuwen zoveel mogelijk van mijn lichaam af te drukken.
‘Lieverd, mijn hand heeft gevoel’ was de krakende, tinkelende stem van mijn moeder. Ze keek mij bemoedigend aan, waarop der hand door mijn zwarte lange haren gleed. ‘Maak je maar geen zorgen, als jullie genomineerd zijn is dat alleen maar een teken dat ze denken dat jullie kunnen winnen’ knikte mijn moeder knipogend. Uit het niets was der ineens een krakende, hese mannenstem, een stem dat je gewoon liet sidderen van angst.
Deze had uit het niets alle aandacht opgeëist, het was doods stil op het plein.
Je kon een spelt horen vallen.
Met ingehouden adem, trillend staand net als alle andere toeschouwers leek er niemand zich te gaan verroeren. De man wees met enkele gebaren naar een groot vreemd scherm, het scherm wat voor ons het resultatenbord moest voorstellen. Er begon een vreemd raar melodietje zich af te spelen, alsof het en doem geluidje was, leek dit de adrenaline alleen maar toe te nemen. Zich aan te wakkeren.
‘De eerste twee scholen die tegen elkaar gaan strijden zijn’ weerklonk de stem van de man door de microfoon. ‘Canasta High school tegen Danesh High school’ weerklonk de stem verder, verbaasd rezen mijn wenkbrauwen. Dat was de school van Thalia en Marcos. Weergalmde gelijk mijn hersenspinsels door mijn hoofd, mijn hoofd draaide zich naar die van mijn moeder.
Ze keek me troostend aan, wetende dat het nu echt spannend werd.
Twee scholen, de twee scholen van mijn vrienden. Het zou toch niet wezen, dat het zich herhaald, de traditie, de vermoedens?
‘De eerste opdracht luid’ weerklonk de mannelijke stem verder door de microfoon. Mijn hand kneep die van mijn moeder zowat fijn, tranen waren in mijn ogen gesprongen. Inmiddels zag ik mijn twee vrienden al op het podium staan, met net zo weinig kleur op het gezicht als dat van mij.
‘Lieverd, kalm’ was de stem van mijn moeder, die haar hand uit die van mij probeerde te trekken. Het begon al lichtjes te verkleuren naar blauw, waarop ik mijn hand die van haar los liet en mijn armen rond mijn middel krulde.
‘Er wordt een hardloop georganiseerd naar de bossen, daar worden drie leerlingen uitgeloot om gedropt te worden’ begon de stem verder te ratelen. Mijn lichaam leek steeds meer te gaan trillen, nog even en ik zou gaan bezwijken, bezwijken van de zenuwen die door mijn lichaam bleven gieren.
‘De twee scholen worden nu geïsoleerd zodat ze kunnen bespreken wie van de leerlingen aan de opdracht meedoen’ knikte de man. Hij drukte nog iets op de microfoon uit waarna hij al wenkend naar de vele leerlingen op het podium, ze naar achter dreef. Een of ander groot, grijs, gebouw binnen.
Met ingehouden adem stonden we in grote hoeveelheden toe te kijken, wat zouden de twee scholen beslissen. Wie zouden er aan deze eerste opdracht meedoen. Wie zou er als eerste sneuvelen, eruit liggen?
Het leek uren te duren, maar in feite waren er maar enkele minuten verstreken. De deuren van het grote grijze, gebouw werden heropend, en zes leerlingen werden een voor een naar buiten gedrukt. Trillend, afwachtend in de hoop niet een van mijn vrienden te zien. Kneep ik mijn ogen tot dunnen spleetjes zodat ik haast niemand zou kunnen herkennen. Een ademstoot uit de mond van mijn moeder liet mij in een ruk mijn ogen openen.
Daar op het podium stond mijn vriend Marcos, in een of ander vreemde outfit.
Tranen probeerde ik tegen te gaan, een brok nestelde zich in mijn keel.
Niet wetende hoe ik nu eigenlijk moest reageren.
Hoe ik mij nu eigenlijk in zijn schoenen kon plaatsen.
Niet! Ik kon het niet!
Ik wist niet wat ik nu nog tegen mijn beste vriend moest gaan zeggen.
‘Het komt goed, hij is slim, sterk, bevat weinig angsten’ knikte mijn moeder, bemoedigend. Ergens had ze reuze gelijk, Marcos was groot, sterk, slim, had en bevatte weinig angsten, maar had zowel sterke punten als vele zwakke punten.
‘Je zal wel gelijk hebben. Ik ga hem succes wensen, tot zo’ knikte ik stilletjes, mijn stem voelde ik gewoon wegzakken, alsof ik hem verloren was. Kwijt, zoek, ergens te veel had doen gebruiken. Mijn voetstappen richting het podium leken ook zwaarder en zwaarder te woorden.
‘Hé’ weerklonk dan ook de stem van Marcos, helemaal niet angstig, eerder strijdvaardig. Verbaasd draaide ik mijn hoofd, de jongen keek mij glimlachend aan, zijn ogen spraken –kom maar op, ik kan je hebben- waarop het mij ergens wel tot een geruststelling bracht.
‘Hé’ mompelde ik, als erg laté reactie naar de jongen. Marcos trok mij in een omhelzing, drukte een kus op mijn wang waarop hij mij in een simpele beweging omdraaide.
‘Ga, ik red mij wel’ knikte hij stilaan. Waarop ik met grote passen terug naar mijn moeder wandelde.
Marcos en de andere vijf leerlingen werden in een of andere vreemde grote wagen gedrukt. Na wat getoeter, reed de auto weg, leek het voor enkele tellen rumoeriger te woorden. Een soort opstand.
‘Aandacht’ riep de stem van eerder door de microfoon, gelijk leek het opnieuw doods stil te worden. Alsof der voor de tweede keer een spelt kon worden gehoord. ‘De volgende school die zich mag gaan klaar stomen is’ riep de ijzige stem verder door de microfoon. Uit het niets greep ik de hand van mijn moeder beet. Kneep der zonder al te veel erg erin te hebben, het blauw. ‘Stanford High School’ weerklonk de stem, verbaasd rees mijn wenkbrauw. Deze school genomineerd, is de school daadwerkelijk genomineerd.
Het was een school voor de rijke, dat was oneerlijk.
‘Mam, denk je dat de geschiedenis zich herhaald’ mijn wenkbrauwen waren licht gefronst. Ze keek me kort vragend aan, waarna ze al snel snapte waar ik naar doelde. ‘Dat weet ik niet’ ze schudde der hoofd. ‘Dat valt nog te bezien, het is voor het eerst in eeuwen dat een rijke school genomineerd is’ fronste mijn moeder. Een zucht ontglipte mijn lippen, misschien was het dan ook toch maar gewoon een droom.
Een nutteloze droom, een droom dat niet zou gaan uitkomen.
Bij die gedachten hield ik mij vast, dan kon de schok toch ook niet al te groot worden?
De deuren van het grote grijze gebouw werden geopend, daar op het podium kwamen zes kandidaten aanlopen. Zes leerlingen van de school Stanford High School. Alle leken ze erg potig, stevig, sterk gebouwd. Alsof daar niet mee te sollen viel, zowel de drie meiden als de drie jongen, keken strijdlustig.
‘Zodra der een groene bus terug komt rijden, kunnen jullie instappen’ weerklonk de mannelijke stem door de microfoon.
Een luid geknal weerklonk waarop we met zijn alle naar het grote scherm keken. De eerste leerlingen waren al gedropt, de twaalf waren gedropt. Nu werd het spannend. Zouden ze heelhuids uit de bossen komen? Marcos rende van zijn groep vandaan, als een van de snelste had hij als eerste een bagpack weten te grijpen. Schoot tussen de vele beboste bomen door.
Haast niet meer zichtbaar in beeld, voor de andere spelers als voor de kijkers.
Ineens waren de zes kandidaten van het podium verdwenen, en een groenige wagen weg te rijden. Iedereen keek gebiologeerd naar het grote scherm, het scherm wat wellicht de winnaar bekent kon gaan maken. De eerste winnaar van een van de twee scholen die nu al in het veld hun spel moesten spelen.
‘De volgende school die zich klaar mag gaan maken’ weerklonk de ijzige mannelijke stem opnieuw. Een rilling rolde over mijn rug, waarop ik mijn vingers begon te kruizen. Hoe minder scholen in het veld waren, hoe meer kans je maakte gekozen te worden.
‘Secret High School’ weerklonk de stem, een ademstoot verliet mijn mond, een net opgezette nieuwe school.
Dat kon nooit lang meegaan. Maar de kans was groot dat ze kans hadden op het winnen van de titel. Het winnen van de scholen competitie, de genomineerde zouden of hen school verliezen, of als winnaar naar voor komen. Ik slikte kort, wetende dat er nog een school gekozen moest woorden.
Een school uit de zes scholen die nu nog over waren.
Zenuwachtig, wetende dat mijn droom alsof als nachtmerrie door kon gaan, stond ik naar het grote scherm te staren. De school die naar achter gehaald werd, interesseerde mij eigenlijk vrij weinig. Ik kende daar geen enkel kind op, en daarbij, ze leken nogal van hen stuk gebracht te zijn.
‘Zie, er zijn nog zes scholen’ knikte mijn moeder bemoedigend. ‘Ja, maar de kans wordt nu alleen maar groter, om gekozen te worden’ knikte ik onzeker, haast angstig. Wetende dat vele mij aan zouden wijzen als deelnemer. Iets wat ik zekerste weten niet wilde, mijn conditie was goed, mijn lenigheid zat goed, maar ik kon maar moeilijk kaart lezen.
‘De laatste school’ weerklonk er een stem.
Een piep verliet mijn mond, alsof de naam al genoemd was van de school, kneep ik mijn ogen samen.
‘Rocks High School’ riep de ijzige mannenstem. Een gil ontglipte mijn lippen, dat waren wij!! Mijn school, nee dat kon niet. Het was geen droom, dit werd gewoon een regelrechte nachtmerrie. Met lood in mijn schoenen liep ik schoorvoetend naar voor, net als enkele andere leerlingen van mijn school.
Mijn moeder leek geen greintje kleur meer in der gezicht te hebben. Net zoals ik, dit betekende dat ik gewoon straks bijna vijftien kilometer door het dorp heen moest gaan fietsen om op mijn nieuwe school te raken. Als wij deden verliezen.
De Rocks High School bestond al bijna vijftien jaar.
Net zoals de vorige groepen werden we het grote grijze gebouw binnen gedrukt. Alles zag er kil, doods, kaal uit, alsof er geen vreugde in het gebouw voortraasde. ‘Goed jullie hebben zes minuten’ sprak der een krassende vrouwenstem. Gelijk schoten verschillende ogen mijn kant in, waarop ik al nattigheid begon te voelen. Ik was de klos.
Ik lette al niet eens meer op. Wat en wie de overige vijf kandidaten zouden zijn kon mij gestolen worden. Ik was de klos, ik was de pineut, ik werd ingezet en moest deze opdracht voltooien. Ik zag Lisa al met der lange nagels, der opgemaakte barbie figuur al lopen, hoofdschuddend beelden ik het in waarop ik begon te grinniken, nee dan konden we net zo goed ergens gaan liggen en slapen tot we gevonden werden. Na zes lange minuten werd ik ineens op het podium gedrukt, de vele gezichten vanuit de menigte leken mij met de seconden zenuwachtiger te maken.
‘De laatste zes kandidaten, vertrekken nu naar hun opdracht’ weerklonk de stem, er wees een arm naar een groenige wagen waarop we met ze alle instapte. De wagen met ons der in weg reed, en de menigte achter leek te laten.
Stilletjes bekeek ik de beboste bomen die voorbij leken te vliegen. Een aardige snelheid had de wagen met zich, waarna we ineens een vreemde blinddoek rond geknoopt kregen, de wagen stopte. Wij in het rond werden gedraaid en het stil werd. Een zucht rolde over mijn lippen, ik trok mijn blinddoek af, pakte een grote tas en begon te rennen. Rennen richting huis, rennen, naar de finish.
Wetende dat er maar zes kandidaten als eerste gekroond konden woorden.
De zes kandidaten van de school die het eerste bij de finish belandde, zou gekroond worden tot beste school. De school die een subsidie kreeg, om voort te blijven staan. Ik wist nu ook wel dat mijn mede studenten een goede keus hadden gemaakt, ik was snel, flexibel, en had een aardige conditie. Net als Marcos schoot ik tussen de bossen door, rennend, haast de grond niet rakend.
Liet ik al vele achter mij, vele gillende stemmen dat ze in een of andere val gelopen waren.
Boobytraps, noemde wij ze. Kleine punten dat je onderweg het moeilijker zou kunnen gaan maken om op je eindbestemming te komen. Grinnikend klom ik in de bomen, om niet nat te worden door het water.
De terugweg leek korter te duren dan de autorit gedaan had. Grijnzend zag ik de finish al in zicht, waar nog maar twee kandidaten zich hadden aangemeld. Ik zette nog een tandje bij en sprong over de laatste paar rotsen, zonder door te hebben dat achter een van de rotsen een boobytrap geplaatst was. Een gil ontsnapte mijn lippen, nu zat ik onder het verf, onder de vieze plakkeriger verf, wat mij het lastiger maakte mij voort te bewegen.
Marcos mijn maatje, mijn beste maatje stond al breed grijnzend mij toe te wuiven, ‘fijn’ gromde ik waarop ik de jongen zijn uniform bekeek, alleen maar gehavende knieën, en ik zat van top tot teen onder? Achter mij was Carlo al in zicht, de jongen uit de vijfde, van mijn school. Deze droeg Anne op zijn rug, piepend, pruilend keek had ze der armen rond zijn middel geslagen.
‘Vals heel vals’ bromde ik naar Anne die zich gracieus van de rug van Carlo liet glijden.
‘Tuurlijk waarom vies worden’ grijnsde ze wijzend naar de jongen. ‘Dames en heren’ weerklonk de ijzige mannenstem. Verbaasd keken we op, we waren compleet. Weliswaar niet alles zes van onze school, maar wel drie van de zes. Een aardige prestatie.
‘De winnende school is’ weerklonk zijn stem, ‘Rocks High School’ galmde zijn stem. Gillend, schreeuwend, besprongen we elkaar, waarop nu ook mijn beste vriend licht besmeurd raakte onder het verf.