3

Tess heeft de hele nacht onder een boom geslapen. Af en toe werd ze eens wakker van een vogel die tussen de takken aan het ritselen was, maar voor de rest was het oké. Die ochtend is ze wel gewoon gaan ontbijten in de grote zaal. Het ontbijt was nog beter dan bij haar thuis. Daar krijgt ze niet eens ontbijt. Ondanks dat het smurrie was, heeft Tess toch lekker gegeten. Met haar haren door de war loopt ze het Engelslokaal in en gaat naast een meisje zitten. Het meisje kijkt naar wat andere meiden aan de tafel naast haar. Ze maakt wat gebaren waardoor de meisjes moeten lachen. Dan wijst ze naar Tess. Wat zou ze bedoelen? denkt Tess. “Everyone quiet please!” De docent klapt een keer in haar handen. De meesten schrikken ervan, dus zijn ze gelijk stil. “We're going to begin the lesson. Open your book on page 68.” 68? Tess walgt al van het nummer. Bah!

Hafida pakt haar rugzak in. Ze heeft vandaag een kort dagje, tot het vierde uur. Alles viel uit. Maar daar zit Hafida niet mee. Heeft ze lekker veel tijd om met Tess te skypen. Dan komt haar moeder binnen. “Hafida? Ik heb nieuws.” Zegt ze. “Wat dan?” Haar moeder houdt een iets van stof omhoog. Ze ziet dat Hafida het niet begrijpt. “Het is een hoofddoek. Ik dacht dat het wel eens tijd was dat jij hem ook ging dragen?” “Waarom?” “Omdat moslims dat dragen.” Hafida wendt haar hoofd van haar moeder af. Ze is niet eens moslim, maar dat durft ze haar moeder niet te vertellen. Ze zou haar moeder teleurstellen. Elke keer verzint een smoes om er onderuit te komen, maar ze weet dat ze er nu niet meer omheen kan, maar dat kan ze niet eeuwig blijven doen. Wat moet Raphael wel niet van haar denken? Ze weet zeker dat hij op haar afknapt als ze een hoofddoek gaat dragen. Maar wat moet ze tegen haar moeder zeggen? Ze heeft al wat verzonnen. “Mam, ik ga in de pauze met de meiden haren vlechten. En ik heb gezegd dat ik graag ingevlochten wil worden. Als ik met een hoofddoek op school kom, denken ze misschien dat ik niet meer wil, of dat ik kaal ben.” Haar moeder lacht. “Maar weten ze niet dat je moslim bent dan? Daar hoef je je toch niet voor te schamen!” Ondanks dat ze het steeds van zich afschud, blijft haar moeder aardig. Daarom durft ze het haar ook niet te vertellen. Vandaag de dag moet ze wel. En zo zal het met Raphael gedaan zijn. Ze is machteloos. “Ik ga hem vanavond wel passen.” Haar moeder ziet dat ze er niet enthousiast over is. “Natuurlijk. Laat je het wel aan me zien? Ik ben benieuwd of hij goed zit.” Hafida knikt. “Natuurlijk, mam. Maar ik moet nu gaan.” Ze trekt haar jas aan. Dan geeft ze haar moeder een kus en springt ze op de fiets.

Na alle lessen zit Tess in de kantine aan een tafel. Ze pakt haar laptop uit haar tas en sluit de muis aan. Ze heeft er zin in om vanmiddag met Hafida te skypen. Ze mist haar vriendin ontzettend. Ze mist haar oude school ontzettend. Ze mist alles. Op dit soort momenten denkt ze aan haar vader. “Maak je niet druk,” Zei hij altijd. “Alles komt vanzelf op zijn tijd.” Tess hoopt het maar. Dan ziet hij Marc en Marit hand in hand naar haar toekomen. “Mogen we hier bij jou lunchen?” Vraagt Marc. “Natuurlijk.” Zegt Tess. Marc gaat naast haar zitten. “Wat doe je?” Vraagt hij nieuwsgierig. “Ik stuur mijn vriendin van mijn oude school berichtjes via skype.” Marc observeert het gesprek. “Leuk.” “Hm-hm.” Reageert Tess. Marit kijkt naar Marc. Waarom heeft hij geen aandacht voor haar? Ze pakt zijn hand en lacht naar hem. Marc lacht terug. Gek, hij heeft de laatste tijd minder aan Marit gedacht. Het zal wel door die klus komen, denkt hij. “Waar heb je vannacht geslapen, eigenlijk? Heb je een plek gevonden?” Tess wil niet dat Marc weet dat ze vannacht buiten heeft geslapen. “Ja, ik heb geslapen in kamer 68.” “Aha. Nou, ik heb goed nieuws.” Tess kijkt hem nieuwsgierig aan. “Je hoeft niet meer in kamer 68 te slapen. Bij Marit is er nog een bed vrij.” Noemt hij dát goed nieuws? Ze slaapt nog liever onder een boom dan bij die slijmbal. “Oh, leuk.” “Dus ga je ermee akkoord?” Tess knikt zwakjes. “Oké afgesproken.” Zegt Marit poeslief, alsof ze al jareOndertussen zit Tess met haar laptop op bed, wachtend op Hafida waarmee ze zou gaan skypen. Ah, eindelijk belt ze. Tess neemt op. “Hai. Hoe gaat het op je nieuwe school?” Klinkt een stem. “Gemixte gevoelens...” En Tess vertelt over kamer 68, over Marc, over Marit en haar directrice. Hafida luistert vol aandacht. Ze is meer een moeder voor haar, omdat ze altijd naar haar luistert en ze bij haar terecht kan. Ook verschillen ze weinig van mening. Eindelijk iemand die haar begrijpt. Ook Hafida mist haar vriendin ontzettend. Als het kon, zouden ze elke dag afspreken. Als Tess is uitgepraat lacht Hafida naar haar. “Dit zijn vast beginnersfoutjes, daar kom je wel bovenop. Maar die meiden uit kamer 68 zijn wel echt trutten. Ik wed dat niemand ze aardig vindt.” Dan hoort Tess voetstappen op de achtergrond. Opeens komt er een jongen in beeld. “Hoi! Jij bent vast Tess.” Zegt hij. “En jij bent vast Raphael.” Hij knikt en geeft Hafida een kus op haar wang. “Niet te veel kleffen als ik erbij ben hè?” Lacht Tess. Ook Hafida en Raphael moeten lachen. “Die Marc hè,” begint Hafida. “Die zou je echt eens een keer uit moeten vragen.”
n beste vriendinnen zijn. “Oké.” Er valt een ongemakkelijke stilte. Na een halve minuut stilte staat Marc op. “Ik ga nog even wat drinken halen. Iemand van jullie ook nog iets?” “Nee, bedankt.” Zegt Tess. “Nee, maar ik ga wel even met je mee, hoor!” Zegt Marit. “Let jij op mijn tas?” Zonder dat ze antwoord heeft gekregen loopt ze al weer hand in hand met Marc weg.

Marit, Vera en Pascalle lopen over straat. Op de hoek zit een discotheek, maar daar moet je minstens 18 voor zijn. “Marit, weet je zeker dat dit een goed idee is?” Vraagt Pascalle angstig. “Relax, ik weet hoe ik dit moet aanpakken.” Stelt Marit haar gerust. “Maar voor deze discotheek moet je 18 zijn! Alsof zij niet zien dat we 16 zijn.” “Ja,” Zegt Vera. “En waarom heb je Marc niet meegevraagd?” “Hou nou toch eens je mond! Ik zeg toch dat ik weet hoe ik dit moet aanpakken.” Snauwt Marit. Vera en Pascalle kijken elkaar aan en halen hun schouders op.
Intussen staan Marit, Vera en Pascalle voor de portier van de discotheek. Marit gaat charmant voor hem staan. “Dag knapperd.” Zegt Marit, terwijl ze haar hand op zijn schouder legt. “Wij hebben echt ontzettende dorst, toch meiden?” Vera en Pascalle knikken dramatisch. “Nou en of! Ik ga echt dood!” Slijmt Vera. “Zouden wij misschien even wat mogen drinken hier? Dat zouden we echt ontzettend op prijs stellen.” Ze knipoogt naar de geïnteresseerde portier. “Natuurlijk, ga maar door.” En hij laat hen naar binnen.
Tess schiet in de lach. “Hij heeft een vriendin, weet je nog?” “Oh ja. Maar hij is toch wel een beetje leuk?” Hafida knipoogt naar haar. “Zeg eens eerlijk?” Tess bloost. Zo heeft ze het nog niet bekeken. Ze mag hem toch wel leuk vinden? Hij hoeft haar niet leuk te vinden. Nee, denkt Tess. Daar wordt mijn schooljaar alleen maar moeilijker van. Ze schudt haar hoofd. “We zijn misschien vrienden, maar meer niet.” “Zeg je dat nou omdat hij onbereikbaar is?” “Nee, omdat ik niet op hem val.” Zegt Tess doodnormaal.
Met z'n drieën lopen Marit, Vera en Pascalle naar de bar. Gelijk bestelt Marit een drankje. “Wat heeft u voor mixdrankjes?” Vraagt ze. De barman noemt een hele reeks op. “Doe die dan maar. Wat willen jullie?” “Colaatje of zo.” “Twee cola.” Vera kijkt haar vriendin maar na. “Het is toch ongelofelijk. Ze gaat gelijk naar een groepje jongens toe. Binnen een halfuur is ze helemaal van de kaart.” “Ik begin me echt zorgen om haar te maken.” Zegt Pascalle, al starend naar Marit, die al met een jongen staat te zoenen. “Waarom gaan we nog met haar mee?” Zegt Vera. “Kom, we bestellen nog één drankje en dan zijn we hier weg. Ik denk dat zij daar niets van merkt.”
Hafida weet dat Tess liegt. Ze weet precies hoe ze dan kijkt en doet. Al liegt ze bijna nooit. Hafida liegt vaker, maar dan tegen haar moeder. Ze weet dat het fout is, maar wat als Raphael ontdekt dat ze moslim is? Dan kan ze verkering voorgoed vergeten. “Niemand valt op moslims,” Heeft een meisje uit hun oude school gezegd. “Die hoofddoeken zijn vreselijk.” En iedereen ging er nog mee akkoord ook. Doordat Hafida zo in gedachten is, heeft ze niet door dat Tess haar roept. “Hee, Hafida! Hèhè, eindelijk. Maar wat vind je, moet ik de mouwen oprollen of opstropen? Wat zou jij doen? Hallo?” Hafida schrikt op. “Sorry, ik was er even niet bij.” Tess zucht. “Laat maar zitten, ik moet toch zo nog aan mijn huiswerk. Ik spreek je later wel weer.” “Dag!” Hafida zwaait naar haar. Dan verbreekt ze het gesprek.
Nadat hun tweede cola op is, zien ze Marit nergens meer. Ze kijken om zich heen. “We gaan. Ik wil geen tel langer in deze enge discotheek zijn.” Gromt Vera. “En Marit dan?” “Die redt zich wel.” Woedend sleurt ze Pascalle mee.