11 - Binning

      "Dus, hoe was je dag gisteren?"
      "Nou ja, gewoontjes. Ik heb niet eens iets spannends kunnen waarnemen." Zoals beloofd, liep ik nu achter Alan aan. Hij zou me de rondleiding geven, maar daardoor moest ik wel een ander pakje aantrekken. Gelukkig mocht ik wel die bril ophouden, anders was dit alles voor niks.
      "Heb je geen ex-medewerkers meer gezapt?" Hij lachte, waardoor ik een beetje ongemakkelijk meedeed, "Haha... Nee. Niet."
      "Ach kom, het was een grapje. Wil je zien waar Zack allemaal gewerkt heeft? Hij is een van je beste vrienden toch? Misschien vind je dat wel interessant."
      "Oh, ja. Dat lijkt me wel grappig eigenlijk." Ik legde de tray met koffie neer en klopte mijn kleren af, waarna Alan naar me wenkte en een deur met zijn pasje openmaakte. Meteen stonden we op een soort horizontale roltrap die ons naar de volgende afdeling bracht.
      "Weet je." Opeens leek hij iets serieuzer te worden, "Hij was eerst nooit zo... Zack, bedoel ik. Het was alsof hij plotseling doorsloeg, maar ja. Een antisociale persoonlijkheidsstoornis is niet zomaar iets. En hij is ook nog eens slim. Wie weet hoe lang hij ons al voorgelogen had. Ik kan me best voorstellen dat hij dit alles al ver vooruit gepland had."
      "Huh... Hoezo?" Ik keek hem vragend aan, aangezien ik me niet echt meer dan vandalisme kon voorstellen bij die stoornis. Alan zuchtte en haalde zijn schouders op, "Je weet vast wat sociopathie is. Dat is een van de onderdelen van een ASPS. Het is anders dan jouw angststoornis, dat is namelijk iets wat je makkelijk ziet en kunt bevestigen. Bij Zack kan dat niet. Liegen zit misschien al jaren in zijn systeem vergroeid, zijn soort kan bijna onbewust een heel web aan leugens strikken en anderen zullen erin trappen, omdat het zo natuurlijk klinkt. Hij is als een muizenval, iedereen komt op dat lekkere kaasje af, maar dan klapt hij en zit je erin vast. Hij gebruikt zijn charmes om makkelijke prooien te vangen, maar hij werd slordig en daardoor had Moogle hem door. Stress zorgt ervoor dat hij niet echt helder meer kan nadenken, dus alleen dan heb je de kans dat je zijn leugens kunt achterhalen. Buiten dat zou ik hem niet echt vertrouwen... Hij verkiest zichzelf boven anderen, sterker nog, hij is geobsedeerd met het slimmer af zijn van andere mensen."
      "Waarom zou je zo openlijk over zijn aandoening praten? Daarmee bedoel ik ook specifiek tegen mij. Ergens denk ik namelijk dat Moogle precies dezelfde kwaaltjes bezit," fluisterde ik voorzichtig, zodat mijn opvattingen niet door iedereen gehoord konden worden. Alan keek me eventjes scherp aan, maar haalde toen nonchalant zijn schouders op, "Tja, ja... Slimme opmerking. Ik heb niet echt een positie die mij in staat stelt om zulke beweringen te maken, hè? Ik denk dat je zelf achter de waarheid moet gaan zitten, want ik kan je ook niet zeker zeggen welke kant gelijk heeft. De enigen die alles van het experiment afweten, zijn Christina en haar zoons. En daarvan zijn er dus al twee bewezen experts in liegen."
      "Wacht, zoons? Er is er nog een?"
      "Dat heb ik ooit gehoord, maar ik kan het niet zeker zeggen. Ik neem aan dat die hier ook wel ergens zal rondlopen, Christina kennende. Oh, hey, kijk, 'Software Development'. Ik zal je proberen alles uit te leggen, maar als je iets niet snapt, moet je bij mevrouw Christina zijn." Hij zij het laatste vrij luid en overdreven, waarna hij naar me knipoogde en de deur met vingerafdruk-, iris- én stemherkenning opende. Ik keek een beetje nerveus naar de verschillende sloten, maar Alan trok me al snel mee naar de honderden computerschermen achter de enorme schuifdeuren.
      "Welkom in het hart van Moogle!", riep hij enthousiast. Hier werd dus het systeem van Moogle geschreven. De apps, de algoritmen, zelfs het programma voor die hersenpinnen werd hier gemaakt. Ik krabde subtiel aan mijn oor om vervolgens stiekem dit gedoe met mijn bril op te nemen, daarvoor nam ik ook een snelle blik op de code.
      "Hier heeft Zack een tijd gewerkt, maar hij veroorzaakte gaten in het systeem. Dit deed hij natuurlijk per ongeluk, dus verplaatsten we hem naar een andere afdeling. We hebben live updates, dus nog zo'n fout zou best fataal voor ons bedrijf zijn. Hij werd overigens al vrij vroeg als teamleider verkozen vanwege zijn kwaliteiten, ook al was hij een stuk jonger dan zijn collega's. Dat mag wel gezegd worden."
      "De gaten zijn inmiddels gerepareerd, dus je hoeft je geen zorgen te maken over de veiligheid van onze apparaten," was wat een van de programmeurs nog tegen me zei. Alan knikte en leidde me richting een andere deur, waarna hij tegen me mompelde, "Eerlijk gezegd denk ik dat die gaten er nog steeds in zitten. Zack maakte ze overduidelijk met opzet, zodat hij later het systeem kon doorboren. Hij is wel zo iemand die dat doet. Wat een genie."
      "Wacht, wat...?" We liepen ondertussen alweer door een lege kamer, dus nam ik de kans om mijn vraag te stellen, "Hoe bedoel je? Zack heeft hier echt helemaal niks mee te maken."
      "Ach, kom op. Een willekeurig meisje met een erge angststoornis en geen buitengewone intelligentie, een meisje dat niks van Moogle af wist, hackt plotseling de systemen nadat ze bevriend raakt met een ex-medewerker. Je bent een makkelijk doelwit, je profiel matcht dat van Zack, de persoon waarmee ze je vast vergeleken hebben toen ze je opmerkten, maar je bent hem niet, waardoor Christina makkelijker jou de schuld wilde geven. Ik ben misschien niet zo slim als hij, maar zo vreemd is mijn theorie niet. Daarbij is Zack waarschijnlijk de enige die weet hoe het hacken moet, aangezien hij de gaten zelf geschreven en versleuteld heeft."
      "Kun je die theorie even voor jezelf houden, alsjeblieft? Ik ben net klaar met dit vijandige gedoe..." Ik beet op mijn lip en vreesde eventjes dat Moogle al achter de rest aan zat, maar Alan knikte, "Maak je geen zorgen, mijn mondje is al maanden gesloten. Nadat hij uit software werd getrapt, kwam hij bij research en moesten we samen het veld in. Daar leerde ik over zijn idealen en hoe hij Moogle wilde tegenhouden. Toendertijd hielp ik hem de boel te kraken en zijn geschiedenis te herschrijven, omdat zijn verhaal me wel boeide. Nu ik eraan denk, kon dat alles ook best gelogen zijn. Nou ja, nadat hij uit het bedrijf getrapt werd en deel van het experiment werd, werd ik aangewezen om hem in de gaten te houden."
      "Waarom jij?"
      "Tja... Omdat ik hem het langst persoonlijk kende en dus beter vreemd gedrag kon waarnemen? Geen idee eigenlijk. In ieder geval hadden ze nog vertrouwen in mij, na alles wat ik tegen Moogle had gedaan. Man... De dagen dat ik moest blijven liegen over wat hij allemaal uitspookte..." Hij zuchtte, "Nou ja. Dit gedoe maakt me best depressief. Laat ik het erop houden dat ik aan jouw kant sta, welke kant je ook uiteindelijk kiest. Ergens denk ik wel dat Zack om je geeft en dat is voor hem de eerste stap om zijn stoornis onder controle te houden. Of hij daar nou zelf voor zorgt of dat die pin hem daarmee helpt."
      "Je lijkt wel veel om hem te geven... Ik bedoel, gewoon als collega's." Ik keek toe hoe Alan op een stang leunde, "Hmm, ja. Dat kun je wel zeggen. In tegenstelling tot hem, bind ik me vrij snel met andere mensen en leef ik met ze mee. Of het nou vrienden, collega's of kennissen zijn... Maar goed, hè, laten we verdergaan. We kunnen niet de hele dag over hem blijven kletsen. Je moet onder andere 'Hardware Development' nog zien."
      "Goed, goed." Ik gaapte en volgde mijn zogenaamde nieuwe vriend verder de gangen in. In ieder geval leek hij wel te vertrouwen.

      Aan het einde van de dag had ik ruim genoeg videobeelden van codes, blauwdrukken en nog onuitgevoerde ideeën om de hele groep blij te maken. Ergens was het nog best vreemd dat iedereen van me verwachtte dat ik alles over Moogle wist, omdat ik zogenaamd hen had gehackt. Eigenlijk was dat ook niet heel vreemd, nu ik gezien had hoe erg ze alles probeerden te beveiligen. Zelfs de dingen die los stonden van het huidige experiment, zoals een programma om meerdere drones te besturen.
      Het duurde even voordat ik mezelf van Alan los kon wurmen, maar daarna kon ik eindelijk toch op mijn bed ploffen. Het duurde niet lang, maar ik was wel echt uitgeput, dus vijf minuutjes niks doen was niet teveel gevraagd. Aangezien het na de rondleiding ook pas zes uur was geweest, besloot ik om daarna meteen maar langs Zack te gaan om die documenten af te geven. Rond deze tijd ging hij wel naar huis om te eten en als ik hem alleen te pakken kreeg, leek hij me ook niet zo onrustig door Victoria's apparaatje.
      Terwijl ik mijn eigen pakje weer aantrok en de gang uitsloop, hoorde ik wat voetstappen achter me. Ik wilde niet te paranoïde lijken, dus ging ik nonchalant naar buiten, maar zelfs daar hoorde ik de stappen me volgen. In een steegje besloot ik stil te staan, waardoor ik nog één abrupte stap hoorde, alsof degene achter me opeens stopte. Ik draaide schichtig om, waarna Alan zijn handen de lucht in hield. Hij lachte ongemakkelijk en krabde achter zijn oor, waarna hij een toegevende zucht gaf en verontschuldigend keek, "Sorry. Je gaat naar Zack, toch? Is het goed als ik mee ga? Ik zal wel onzichtbaar blijven, maar dan kan ik je beschermen. Uh, als dingen uit de hand lopen. Zijn hersenpin is nog steeds niet gestabiliseerd." Hij gaf een halve glimlach en frommelde wat met zijn vingers.
      "Goed, goed, je mag Zack na al die tijd weer zien, daar heb je mijn toestemming ook niet voor nodig." Ik grinnikte toen ik erachter kwam dat dat echt zijn bedoeling was, want hij zuchtte opgelucht naar me en knikte, "Ik heb hem al maanden niet meer gezien, maar ik weet ook niet hoe hij op me zal reageren. Misschien besluit ik nog wel tevoorschijn te komen, maar voor nu houd ik mezelf ongezien."
      "Dat maakt niet uit, ik denk dat je de eerste paar uur of zo toch maar beter buiten kunt staan."
      "Uh. Wat bedoel je daarmee?" Hij keek me een beetje raar aan, maar ik glimlachte en zei expres niks meer. Zo kon ik in ieder geval stiekem die bestanden aan Zack geven en liep ik niet het risico dat Alan me kon verklikken. Zijn beurt kwam daarna nog wel.