Het meisje dat bleef leven.

In de Ligusterlaan, op nummer 4, woonden meneer en mevrouw Duffeling. Ze waren er trots op dat ze doodnormaal waren en als er ooit mensen waren geweest van wie je zou denken dat ze nooit bij iets vreems of geheimzinnigs betrokken zouden raken waren zij het wel, want voor dat soort onzin hadden ze geen tijd.
Meneer Duffeling was directeur bij Drillings, een boormachinefabriek. Hij was groot en gezet en had bijna geen nek, maar wel een enorme snor. Mevrouw Duffeling was blond en mager en haar nek was twee keer zo lang als normaal, wat goed van pas kwam omdat ze vaak iver de schutting gluurde om de buren te bespioneren. De Duffelings hadden een dochtertje, Dianna, en ze wosten zeker dat er nog nooit zo'n fantastische baby was geweest.
De Duffelings hadden alles wat hun hartje begeerde, maaar ze hadden ook een geheim en hun groootste angst was dat dat ontdekt zou worden. Ze zouden door de grond zakken van schaamte als iemand hoorde van de Potters. Mevrouw Potter was de zus van mevrouw Duffeling, maar ze hadden elkaar al jaren niet meer gezien; mevrouw Duffeling deed zelfs alsof ze helemaal geen familie had, omdat haar zus en haar nietsnut van een man zo on-Duffelingachtig waren als maar kon zijn. Bij de gedachte aan wat de buren zouden zeggen als de Potters ooit op bezoek zouden kwamen, knepen de vallen de Duffelings samen. De Duffelings wisten dat dePotters ook een dochtertje hadden, maar die hadden ze nog nooit gezien. Dat dochtertje was zelfs een extra reden om de Potters buiten de deur te houen; ze wilden niet dat Dianna met zo'n kind om zou gaan. Toen meneer en mevrouw Duffeling wakker werden, op de duffe grijze dinsdag waarop ons verhaal begint, zou je bij het zien van de bewolkte hemel absoluut niet gezegd hebben dat die dag overal in het land vreemde en geheimzinnige dingen zouden gaan gebeuren. Meneer Duffeling zocht neuriënd zijn saaiste dag uit voor het werk en mevrouw Duffeling roddelde er blij op los terwijl ze een kwijrsende Dianna in haar kinderstoel wrong.