De Weddenschap

Volledig opgaand in de muziek stonden ze daar. Elk met hun eigen bezigheid. Gillende meisjes probeerden hun aandacht te trekken, maar werden volledig genegeerd. De drummer grijnsde geniepig naar de jongen met zwarte conrows, terwijl hij zijn drumstokjes in de lucht gooide. Deze begreep meteen wat de drummer bedoelde en rende, zo snel als zijn gitaar het toeliet, naar de andere kant van het podium. Een oudere jongen met stijl, bruin haar begreep ook meteen wat er ze bedoelden, wanneer hij op de schouder getikt werd. Het was zover, de weddenschap zou uitgevoerd worden. Time to shine.

Hey you, we can turn it up!

De drie jongens lieten hun instrumenten voor wat ze waren en liepen zo snel mogelijk het podium af. Drumstokjes rolden naar de rand van het podium en twee gitaren braken bij het vallen. Een snijdend geluid in de oren was het resultaat, waarna alle muziek verdween. Enkel de zang was nog te horen. Niet wetend wat er gebeurde, haalde het opvallende figuur met mohawk de microfoon uit zijn staander en al zingend draaide hij zich om. Met paniek in de ogen zocht hij zijn drie bandleden, maar dit was zonder succes. Ze waren verdwenen, hij stond er alleen voor.

Hey you, we can turn it up!

Backstage stonden de drie andere jongens te gniffelen, waarna ze elkaar een high-five gaven. Het was gelukt, ze hadden hun zanger goed beet genomen. Eenzaam en alleen stond hij daar op het podium te zingen, terwijl zijn ogen over heel de omgeving dwaalden. Hij was op zoek, op zoek naar de jongens die hem in de steek gelaten hadden. Met moeite wist hij de tranen te laten zitten waar ze waren. Grote paniek.

Silence has been killin’ you.

Vanuit hun ooghoeken zagen de drie jongens hun manager aankomen. Hij leek razend, een adertje op zijn voorhoofd stond op springen. Hoofdschuddend keek de jongen met conrows zijn baas aan. Ze hadden altijd al gedaan wat er van hen verwacht werd, één klein grapje kon toch geen kwaad? Met woeste handgebaren werd er duidelijk gemaakt dat de drie jongens zo snel mogelijk weer het podium op moesten. De fans wisten niet wat er gebeurde en de arme zanger kon wel door de grond zakken van schaamte. Hij sloot zijn ogen en met trillende benen, draaide hij zich weer richting het publiek. Klaar om de zaal in zijn eentje te trotseren, gingen zijn oogleden weer naar boven. Zijn adem stokte, de microfoon viel uit zijn handen.

Screamin’ deep inside of you.

De jongen met conrows gilde zo hard hij kon en probeerde het podium op te rennen. Hij geraakte geen stap verder, zijn bruinharige vriend hield hem met alle kracht tegen. De blonde drummer stond met zijn voeten aan de grond genageld en de manager sloeg vol ongeloof een hand voor de mond. De tijd leek stil te staan. De zanger stond niet meer alleen op het podium. Zijn zicht werd ingenomen door een vrouw. Ze was klein van gestalte en kon niet ouder zijn dan zeventien jaar. Huilend drukte ze hem een geweer tegen de borst en het geluid van een schot was tot bij de achterste rijen te horen. Vol ongeloof rolde er een traan over de wang van de zanger en trillend zakte hij door zijn benen.

Just turn it up, just turn it up!

Meer dan twintigduizend gillende tienermeisjes in één seconde het zwijgen opgelegd. De weddenschap had het leven van drie jongens gered, maar het vierde leven was ontnomen. Tokio Hotel was niet meer volledig. De wereld had alweer een ziel verloren door middel van zinloos geweld.

Ready or not, just turn it up!