1

Tess zit op haar bed met oortjes in. Ze luistert lachend muziek. Wat een goede rapper is hij ook! Ze swingt helemaal van de geweldige effecten. Dan hoort ze geklop op haar kamerdeur. Snel klapt ze haar laptop dicht, trekt haar oortjes uit haar oren en drukt haar laptop onder haar kussen. “Kom binnen!” Roept ze, terwijl ze haar boek van haar bureau grist. Haar moeder steekt haar hoofd om de deur. “Ik heb toch geweldig nieuws!” Zegt ze blij. Tess kijkt verrast op. Wat zou het zijn? Heeft ze een baantje gevonden? Gaan ze een dagje naar het pretpark? Stopt ze eindelijk met roken? Wat is het? Tess moet het weten. “Vertel.” Tess ziet de glundering in Linda's ogen. “Ik heb een perfecte school voor je gevonden. En het is betaalbaar ook.” Tess' gezicht betrekt. Wat een teleurstelling. Ze had zo gehoopt dat haar moeder eens inzag dat ze te weinig contact met elkaar hebben. Ze is niet meer zoals ze was. Een half jaar geleden is haar vader omgekomen in een auto-ongeluk. Ze weet het nog als de dag van gisteren. Ze kwam net van dansles, en wachtte haar vader op. Hij kwam maar niet, dus ze had hem gebeld. Haar vader nam op en zat al in de auto. Hij vertelde waar hij was terwijl hij op een druk kruispunt zat. Hij kon niet bellen ze sturen tegelijkertijd, dus vloog hij uit de bocht, tegen een vrachtwagen aan. Tess kon zichzelf dagen niet vergeven. Sinds toen is het alsof ze Linda zelden spreekt. Ze voelt niet meer als haar moeder, maar als een verre kennis of een of andere tante die voor haar moet zorgen. Zag ze dat nou maar eens. Was ze nou maar net als Hafida's moeder. Die is altijd lief en bezorgd, zoals een echte moeder hoort te zijn. “Ben je er niet blij mee?” Tess kijkt even naar haar en wendt daarna haar hoofd weer af. “Jawel.” “Zit dan niet zo te mokken. Wacht, ik laat je de school zien.” Ze haalt haar tablet tevoorschijn en tikt 'het noorder lyceum' in. Ze gaat naar de website en wijst naar een aantal stukjes tekst en wat foto's. “Kijk,” Zegt ze trots. “Dit is een strikte maar vriendelijke school. Ze zijn uitdagend. Georganiseerd. Netjes. En bovenal betaalbaar.” Ze kijkt haar dochter aan. “En? Wat vind je ervan?” Tess weet niet wat ze moet zeggen. Ze is er niet bij met haar hoofd. Ze heeft geen zin om zich te vertonen. Misschien weten mensen het wel. “Ja, leuk.” Reageert ze sarcastisch, terwijl ze aan haar sok plukt. “Ik weet zeker dat je hier een geweldige tijd gaat hebben.” Wat bedoelt ze daar nou weer mee? Ze kan toch ook zeggen dat ze het een leuke school vindt? “Wat bedoel je?” Linda kan zich niet meer inhouden. “Ik heb je al aangemeld.” “Wat?” Van schrik laat ze haar boek op de grond vallen. “Wanneer begin ik?” “Morgen.” Tess weet niet wat ze hoort. Ze wou morgen met Hafida wat drinken. Maar het ergste vindt ze dat ze er nog niets van wist. Ze heeft geen boeken, geen informatie, niks! “Maar mam, ik heb niet eens spullen!” “Ze gebruiken dezelfde methode als op je vorige school.” Zegt Linda, terwijl ze Tess' boek van de grond opraapt. “En eigenlijk is het geen echt lyceum. Het is meer een internaat.” “Dus je bedoelt dat ik daar moet blijven slapen?” “Je slaapt daar alleen doordeweeks, schat. In het weekend blijf je hier. En je spullen blijven daar.” “Is het een meisjesinternaat?” Linda moet lachen. “Nee hoor, het is een gemengde school. Jongens en meisjes door elkaar.” Je probeert wel aardig te doen, mam, maar ik weet zeker dat je zo weer aan je jointje zit om überhaupt aardig te kunnen zijn. denkt Tess. Of erger, aan de pillen. Ze moet er niet aan denken.

Marc zit op de fiets. Gelukkig is de kunstacademie vlakbij. Wat een mazzel, met het openbaar vervoer had hij het nooit gered. Hier moet hij de hoek om. Hij is zo gespannen dat hij bijna een kleuter omver rijdt. Zijn vader schreeuwt hem na. “Kan je niet uitkijken, halve zool?” Maar Marc is met andere dingen bezig. Dit is zijn eerste grote klus. “Bereid je maar voor”, stond er in de e-mail die hij van de kunstacademie had ontvangen. Hij kan niet wachten. Hij weet niet wat er komen gaat.
Marc zet zijn fiets tegen het hek. Als hij binnenkomt kijkt hij zijn ogen uit. Hij wist dat de kunstacademie mooi was, maar nu komen zijn grootste dromen uit. Hij ziet links beelden en rechts tekeningen en schilderijen. Zijn ogen fonkelen van indruk. Hij merkt niet eens dat er een jongen naar hem toeloopt. Marc schrikt als de jongen hem aanspreekt. “Heb je een bewijs?” Marc haalt een formulier uit zijn jaszak. De jongen bekijkt hem zorgvuldig. “Marc Willemsen, 16 jaar oud... Zeg, ben jij niet wat jong om naar de kunstacademie te gaan?” “Eigenlijk wel, ja.” De jongen trekt een wenkbrauw op. “Goed, Marc, Je wordt verwacht in lokaal 38 bij meneer van Dongen. Weet je zelf de weg te vinden of wil je dat ik meeloop?” Marc kijkt om zich heen. “Ik vind het zelf wel.” “Oké,” Zegt de jongen. “Doe meneer van Dongen nog de groeten van mij, Michiel.” Marc knikt. Hij kijkt naar de bordjes op de deuren. 32, 34, 36... 38! Hij klopt op de deur en stapt voorzichtig naar binnen. Hij ziet een kale man in pak met wallen onder zijn ogen achter een bureau zitten. Hij is zó gefocust op de computer, dat hij Marc niet hoort of ziet. Pas als hij gaat zitten kijkt de man op. “Ah, jij moet Marc Willemsen zijn, is het niet?” Marc knikt. “En u bent meneer van Dongen.” De man bekijkt hem. “Dat klopt.” Marc schraapt zijn keel. “Er was net een jongen, Michiel, die kende u. U moest nog de groeten van hem hebben.” Meneer van Dongen lacht. “Aardige jongen, die Michiel.” Zegt hij. “Maar nu ter zake. Want je bent hier natuurlijk niet zomaar.” Wat zou hij gaan zeggen? Zijn hart bonkt in zijn keel. Wat zou de klus zijn? Hij weet niks te verzinnen. Vol spanning wacht hij op antwoord.

Bah! denkt Tess. Morgen al beginnen. Misschien weten die mensen wel wat ze gedaan heeft. Nee Tess, denkt ze. Niet aan denken. Ga met een goed gevoel naar dat internaat. Nu ze er weer aan denkt wordt ze weer boos. Maar dit keer houdt ze zich niet in. Ze rukt een schrift uit de kast en scheurt het woedend in stukken. Wacht... Zou ze hét schrift hebben verscheurd? Soms, als ze heel boos is, reageert ze het op dingen af waar ze spijt van krijgt. Vorig jaar heeft ze een tekening verscheurd die ze voor vaderdag gemaakt had. Ze maakte hem toen ze drie was. Ze had wel een hele week gehuild. Ze kijkt naar de snippers van haar schrift op de grond. Ze ziet papiersnippers met een ruitjespatroon naar de grond dwarrelen. Gelukkig, het is haar wiskundeschrift maar. Gelukkig is haar lievelingsschrift er nog. Daar staan alle krabbels in van haar vriendinnen. Ze leest het nog een keer door: “Ik ga je missen! Bo.” “Ik heb zoveel herinneringen met jou, dus waarom moet je weg? Hou van je! Liefs Sanne.” “Dag lieve Tess! xx Jessica.” “Ik mis je nu al! Ik beloof dat ik je vaak kom opzoeken. Onze vriendschap is nog niet voorbij! Liefs van Hafida.” Met Hafida was ze het best bevriend. Telkens als ze bij haar thuis waren hadden zo'n lol. En meestal waren ze misselijk van alle lekkere hapjes die haar moeder had gemaakt. Niet alleen toen ze afspraken was het gezellig, ook in de les was het een feest. Hafida kan supergoed tekenen. Vaak tekende ze docenten na, als karikatuur. Tess weet nog, dat als ze werden betrapt, Hafida altijd een goed excuus had. Zo kwamen ze er altijd onderuit. Maar die tijden zijn voorbij. Tijden met vriendinnen. “Op die school zijn ze vast ook hartstikke aardig.” Had haar moeder nog gezegd. Vast, mam. Ik ken die mensen helemaal niet. Maar Tess heeft geen zin om daar aan te denken. Ze pakt haar mobiel en stuurt een berichtje aan Hafida.

Texy043 – Hoi, morgen heb ik mijn eerste schooldag op een of ander stom internaat. Wens me succes!
H@f!d@ – Wat zielig voor je. Ik denk aan je! Ik heb trouwens geweldig nieuws!! Gisteren ging ik met iemand van de tennisclub naar de stad, en raad eens?
Texy043 – Je hebt een geweldig nieuw topje gekocht?
H@f!d@ – Haha, nee! Beter! Ik heb verkering met hem! Hij heet Raphael en hij is superlief! <3
Texy043 – Leuk
Wat gaaf, denkt Tess. “Het is je gelukt...” Fluistert ze enthousiast. Dan pakt ze haar laptop onder haar kussen vandaan en zet de muziek weer aan.