013 * Louis Tomlinson

Wanneer ik de deur open doe van mijn appartement, merk ik als eerste dat de deur van het slot is. Wat maar een ding betekend. Liam is er. Hij heeft wel een sleutel gekregen en is hij schijnbaar liever bij mij dan in zijn eigen huis. Als ik binnen ben, hoor ik de muziek vrij hard en denk ik niet dat hij mij gehoord heeft. Glimlachend hang ik mijn jas op en belanden mijn schoenen onder de kapstok.

In de deuropening naar de woonkamer sta ik stil als ik Liam kan zien. In niks meer dan een trainingsbroek, dat laag op zijn heupen hangt, en blote voeten. Net als dat hij net een T-shirt aantrekt en half dansend met de muziek meezingt. Grijnzend leun ik tegen de deurpost en sla ik mijn armen over elkaar. Mij heeft hij duidelijk nog niet opgemerkt en loopt hij door naar de keuken.

"I'm to hot, hot damn, hot damn. Bitch, say my name you know who I am," zingt hij daarbij dezelfde beweging makend als Bruno Mars zelf in zijn videoclip.

Nooit geweten dat hij mooie stem heeft ervoor. Dan hoor ik andere geluiden en kijk ik verbaasd als ik hem kan horen beatboxen. Dat hij dat kan zeg. Wauw. In de keuken kan ik zien dat hij met het eten bezig is want hij roert in een pan. De lieverd. Zonder nog een geluid te maken, loop ik half achter hem aan en zie ik tegelijk een memo bord dat vol hangt. Is dat de zaak waar hij nu aan werkt?

"Girls hit your halleluja, whoo. Girls hit your halleluja, whoo. Girls hit your halleluja, whoo. Cause uptown funk gon give it to you. Cause uptown funk gon give it to you. Cause uptown funk gon give it to you. Saturday night and we in the spot. Don't believe me just watch. Come on." Liam draait zich dansend om en ziet hij mij. Meteen staat hij stil. "H... hoe lang sta je daar al?" Verbaasd schiet zijn stem een octaaf hoger.

"Lang genoeg om te weten dat je kan beatboxen," reageer ik en pak ik een biertje uit de koelkast. "Knap dat je dat kan hoor en ik moet zeggen dat je heupen ook soepel zijn." Nu kan ik zien dat hij wat bloost.

Liam loopt nu snel weg en zet hij de muziek zachter. "Het eten is over tien minuten klaar," begint hij over iets anders. Waarschijnlijk in een poging om mij te laten vergeten wat ik aantrof hier.

"Je kunt het proberen maar ik zal het echt niet zo snel vergeten," glimlach ik en geef ik hem een kus. Wat een korte kus is en kijk ik in de pan. Hm, spaghetti of macaroni, denk ik.

Hij laat zijn hoofd hangen. "Jammer, maar alsof ik jou nooit op die manier een keer zal betrappen?"

Om echter mijn hoofd te schudden. "Nee, eigenlijk niet. Gaat je niet lukken," lach ik. "Zelfs niet toen ik nog bij mijn ouders woonde en dat was toch wel een vol huis."

Het volgende moment trekt hij me in zijn armen. "En wanneer zou je mij bij je ouders voor willen stellen?" De blik in zijn ogen verandert wat en drukt hij een kus op mijn voorhoofd.

"Hm, wat denk je van over een week of zo," stel ik voor en zet ik mijn biertje op het aanrecht. "Wanneer wil je mij aan je ouders voorstellen?"

De lach bereikt snel zijn bruine ogen. "Ik had gehoopt op zondag eigenlijk. Mijn moeder wilt je ook ontmoeten," zucht hij, "maar dan gelijk een waarschuwing want mijn moeder huilt best snel. Je zou kunnen zeggen dat ze snel emotioneel is."

"Pff, dat is vast nog niks vergeleken met mijn zussen," gniffel ik met een wenkbrauw omhoog. "Maar aankomende zondag al naar jouw ouders dus, als ik het goed begrijp. En jij heb alleen twee zussen? Zijn hun er dan ook of niet?"

Langzaam knikt hij. "Grote kans van wel, ja. Toen ik zei dat ik een relatie heb, wilde ze al van alles over je weten."

"Je hebt toch niet een achtergrondcheck gedaan naar me en dat opgestuurd naar je ouders," vraag ik. Voor hem is dat vast een kleine moeite.

Gelijk dat hij zijn hoofd schudt. "Nee, ik moet er niet aan denken zeg. Dat doe ik alleen bij verdachten en slachtoffers. Niet bij mijn eigen vriend," geeft hij aan. "Waarom kleed je je niet om. Dan dek ik de tafel wel."
***
Als ik aan afgelopen avond denk van hoe ik Liam aantrof, moet ik weer lachen. Hem half dansend door de woonkamer op Uptown Funk van Bruno Mars. Man, die blik op zijn gezicht toen hij mij zag. Nooit dat ik dat zal vergeten. Iets dat Liam zich ook beseft gelukkig. Dat zijn de leuke dingen.

Mijn afspraak is net weg en na de lunch de volgende. Vandaar dat ik alvast de gegevens erbij pak en een schrijfblok klaar leg. Het belangrijkste is nu eerst om te weten wat de ander doet en zijn opties doornemen.

Maar als ik de deur open doe naar de wachtruimte, zie ik een bekend gezicht. Zayn. Samen met Niall deze keer. Oh, oh. "Zayn?"

"Ik hou het kort," beloofd hij me al.

"Ik wacht wel vijf minuten want dan is het lunchtijd," zegt Niall met een serieus gezicht.

Ik vraag me af wat Niall dan wilt doen. "Zayn, kom maar," gebaar ik met een blik naar Pippa.

Pippa geeft echter met een knikje aan dat het in orde is en had ze de man al gezien.

"Koffie of thee," bied ik aan terwijl hij mee loopt naar een computer.

"Nee, dank je. Dit duurt ook niet lang," zucht hij diep. "Zegt de naam Jess Nicols je wat?"

De naam klinkt bekend en knik ik dan langzaam. "Een cliënt van me. Nou ja, een ex cliënt, hij had net een baan gevonden... Zayn?" Ik kijk op naar hem.

"Hij is dood en je naam komt als een van de weinige voor in zijn dossier. Dus ik wil je op het bureau spreken van de week."