012 * Louis Tomlinson

"Hoe kom jij zo happy?" Zayn kijkt me aan terwijl we warmlopen voor de training.

Ik haal mijn schouders op en ga ik net even iets sneller rennen. Echt, niks kan mijn humeur nog verpesten. Helemaal niks, en dat allemaal door het simpel woordje 'ja'. Liam en ik zijn echt officieel bij elkaar en vraag ik me af hoe lang we moeten wachten voordat ik bij hem intrek of hij bij mij.

"Hé, ik vroeg je wat, happy face." Zayn komt achter me aan. "Die grijns zag ik al bij je toen je binnen kwam en die is niet een seconde verdwenen."

Om nu helemaal in de lach te schieten door zijn opmerking. "Ik heb Liam gevraagd om mijn partner te zijn en hij zei ja," antwoord ik hem.

Met grote ogen kijkt hij me aan. "Dus je bent nu officieel met Liam? Gefeliciteerd, en het werd tijd. Het was toch alleen al een formaliteit want voor twee maanden lang zijn jullie al acht keer uit geweest."

Daar heeft hij gelijk in want we hebben elke week wel iets gedaan samen. Anders dat we gewoon samen op de bank zitten met een film op. "Ja, het is officieel," knik ik ter bevestiging.

"Mooi, maar hoe heb je dat gedaan? Door het gewoon te vragen of heb je nog iets voor hem gekocht?" Zayn geeft het duidelijk niet snel op.

"Gewoon met een ketting waar een kruis aan hangt en op de achterkant mijn naam en datum. Ik pak zulke dingen nooit echt groot aan," laat ik hem weten. "Hoe heb jij het dan gedaan om je vriendin ten huwelijk te vragen?"

Even schudt hij zijn hoofd. "Dat was een maand van plannen, Lou," zucht hij, "ik heb een locatie gezocht, bloemen, kaarsen, iets lekkers om te eten en champagne. Maar als iets pas echt voorbereiding nodig heeft, is het wel het moment dat je de ander wilt vragen want je moet weten wat je wilt zeggen voordat je de ring laat zien en alles."

Ik geef hem een duwtje. "Dat weet ik ook wel want meer dan een jaar geleden was ik ook van plan om Harry ten huwelijk te vragen." Kort voel ik een triest gevoel door mijn lichaam gaan en sta ik vanzelf stil. Harry. Kan het echt zo snel gaan. Liam is echt een schat. Heel geduldig, lief, aardig en zorgzaam.

"Louis, kom op, zo meteen de rest van de training. Wat is er?" Zayn trekt me met zich mee. "En ik zie nu ook dat je glimlach weg is."

Hoofdschuddend begin ik in een rustig tempo weer te rennen. "Ik vroeg me alleen af of het misschien toch niet te snel ga met Liam. Ten slotte heb ik Harry iets meer als een jaar geleden begraven. Ergens vraag ik me af of ik dat ik hem probeer te vervangen."

Zayn legt zijn arm om me heen en lopen we op een normaal tempo. "Je vervangt Harry echt niet. En jij verdient het om weer te gaan leven, en dat meen ik. Een jaar lang heb je gerouwd om hem en die tijd is nu over. Je hebt zelfs Liam leren kennen en als ik jullie samen zie, zie ik weer dat je begint te leven. Dat je geniet van een arm om je heen, samen uit gaan en alles. Maak je niet druk om Harry, hij zou willen dat je door gaat met je leven. Dus dat je nu met Liam bent, zou hij aanmoedigen."

"Dank je." De woorden doen zeker wel wat met me.
***
Wachtend kijk ik rond in de wachtruimte. Ik hou tegelijk mijn vingers gekruist dat ik Niall niet tegen kom. Dat is wel het laatste dat ik wil want dan wilt hij dat ik naar hem kom. Wat ik weer niet wil.

"Meneer Tomlinson?" Een man staat in de deuropening.

Kort knik ik en ga ik overeind staan. "Dat ben ik." Had hij al kunnen weten want ik ben momenteel de enige hier. Mafketel.

"Aangenaam, ik ben meneer Philips. Kom verder en neem plaats." Hij gebaard naar een stoel voor mij. "Wat is er aan de hand?"

Dan maar met de deur in huis vallen. Ik ben hier voor mezelf en om er voor te zorgen dat ik alles achter me kan laten. "Mijn eigen onzekerheden, ben ik bang. Iets meer als een jaar geleden ben ik mijn partner kwijt geraakt en al heb ik sinds een paar dagen weer een relatie, wil ik hem niet het idee geven dat ik Harry vervang of dat Liam juist tweede keus is want dat is niet zo."

"Dat is inderdaad de onzekerheid die spreekt, maar ik heb het vermoeden dat er nog veel meer speelt," zegt hij en kijkt hij me vriendelijk aan.

Mijzelf voorhoudend dat ik dit voor mijzelf doe, knik ik langzaam. "Kan het zijn dat ik soms Harry nog zie? Is dat mogelijk in de rem fase?" Veel verstand heb ik daar niet van en om die reden dat ik naar een psycholoog ga.

De man glimlacht kort. "Dat zou kunnen omdat we in die fase zeker open staan voor geesten. Maar als dat het geval is, waarvan u niet de enige bent, kunt u proberen met hem te praten en vragen om u met rust te laten. Wie weet is hij uw beschermengel maar als hij constant in uw buurt is, en u hem zelfs kan zien, is het lastig om echt afscheid te nemen," vertelt hij, "misschien dat het dan beter is dat ook hij afscheid neemt. Dat kan bij u het gevoel van vervanging weg halen. Mogelijk zelfs dat het u tegenhoudt in uw nieuwe relatie omdat uw overleden partner nog dicht in de buurt is. Alleen een echte expert kan u daar antwoord op geven. Die expertise heb ik niet."

"En wie heeft dat wel," wil ik weten van hem, "want ik weet af en toe echt niet wat ik hiermee moet doen. Ik wil Liam ook niet kwijt maar het lijkt wel alsof ik in tweestrijd sta."

Nu schudt hij zijn hoofd. "Het belangrijkste, lijkt mij, is dat u in uw achterhoofd moet houden dat u uw partner een jaar geleden begraven heeft. Harry, als ik u goed begrijp, kan u niet meer de liefde of affectie geven en dat kan uw huidige partner wel." Hij draait zich wat om. "Ik ken wel iemand die hier meer vanaf weet en hij werkt vandaag ook. Ik zal u de naam geven en dan kunt u een afspraak maken bij hem."

Pas als ik weer in de wachtruimte sta, durf ik op het papiertje te kijken naar de naam die meneer Philips opgeschreven heeft. Om nu de bekende naam 'Niall Horan' te lezen. Gelukkig staat er nog een naam bij. Eentje die ik niet ken. Ik ga wel naar die ander toe. Maar ongelofelijk dat Niall anders wel meer weet hierover. Ik stop het papiertje in mijn zak. Eerst eens nadenken hoe ik dit verder aan moet pakken.