Bellen, Geen interesse, Verloren •26-08-2016 •

Versnelde voetstappen weerklonken in de gang, lichte dartelende voeten bleven staan bij mijn slaapkamerdeur. Drie zachte, ritmische kloppen werden der gegeven, voordat de klink van mijn deur al naar beneden gedrukt werd. Op een versneld tempo, kwamen de lichte dartelende voetstappen mijn kant in, een gaap verliet mijn mond, maar koppig als ik was bleef ik mijn ogen dicht houden. 'Toe nou Emma, je had het beloofd' was de kinderlijke tinkelende stem van mijn kleine zusje Anna.
Een kreun verliet mijn mond, en plagerig trok ik mijn donzen dekbed nog wat verder over mijn lichaam. Dat gaf bij mijn zusje de doorslag dat ze mijn bed op klom, ruw aan mijn dekbed begon te sjorren. Een grinnik verliet mijn mond waarop ik mij in een simpele beweging naar mijn rug draaide, mijn handen om de middel van mijn zusje krulde en haar zo de lucht in drukte.
Een speelse kreet verliet der mond en al spartelend hing ze nu boven mij.
'Wat had ik dan beloofd' vroeg ik het meisje grijnzend, terwijl ik der boven mij in de lucht liet bungelen.
Gekir verliet der mond, 'strand' gilde ze enthousiast, klappend in der handen.
Een nog grotere grijns sierde mijn lippen, 'waar gaan we vandaag naar toe' vroeg ik het meisje nog eens.
'Strand, we gaan naar het strand' gilde het meisje vrolijk, spartelend in de lucht.
'Goed dan, maar ik moet eerst nog een uurtje slapen' knikte ik fronsend.
'Nee Emma de slaapkop' begon Anna gelijk te kieren, 'niet' vroeg ik het meisje fronsend, licht beteuterd.
'Nee, je hebt lang genoeg geslapen, jij had beloofd met mij naar het strand te gaan' zeurde het meisje. Een zucht rolde over mijn lippen, waarop ik het meisje met een simpele beweging naast mijn bed zette. 'Als jij nu eens alvast naar beneden gaat dan kom ik der aan' glimlachte ik naar het kleine bruinharige meisje.
Ze knikte enthousiast waarop ze huppelend mijn slaapkamer uit verdween.
Ik nog een gaap over mijn lippen liet rollen en mij ook maar eens naast mijn bed werkend, rekte ik mij ruim, uit.
Argh, waarom moest ik nou ook alweer van mam, Anna mee naar het strand nemen?!
Een zucht rolde over mijn lippen, terwijl ik met mijn hand enkele rode plukken haar uit mijn gezicht wreef, schuifelend naar mijn gordijnen stapte en deze met een simpele ruk had geopend. Een fel schijnende zon, straalde hoog aan de hemel, het zonnetje leek zich nog maar net op te gaan warmen. Kort draaide ik mij naar mijn bureau, mijn wekker gaf als tijd 09:46 aan, waarop ik nog een kreun mijn mond uit liet glijden.
Was dat vakantie? Was dat uitslapen?
Hoofdschuddend trok ik mijn kamerjas van de haak en sloeg deze rond mijn lichaam, aan mijn voeten trok ik een stel slippers waarop ik mij zo snel mogelijk naar de badkamer verplaatste en maar is begon aan mijn ochtend routine.
'Emma' was de klagerige stem van mijn moeder al.
'Ja, ik kom eraan' snauwde ik terug, waarop ze gelijk verder geen woord meer leek te gaan blèren. Twintig minuten later stond ik in een schone propere outfit waarna ik stilaan mij verplaatste naar de keuken.
Mijn kleine zusje Anna zat aan der ontbijt, waarbij mijn moeder zoals ieder morgen aan de telefoon hing.
Ze wees met haar kromme vinnige vinger naar mijn ontbijt op het aanrecht waarop ik deze stilzwijgend vast grijp enkele happen naar binnen begon te werken en het koffie set apparaat begon aan te drukken. Voor mijn zusje begon ik een beker chocolademelk in te schenken, waarna mijn moeder al snel de keuken uit vertrok met een kop koffie in der handen.
Brommend draaide ik mijn hoofd, maar mevrouw had alleen oog voor de telefoon gesprek. Geen wonder dat Anna zo naar mij toe trok. Ze gaf geen reet om het kleine meisje, weinig tot geen aandacht stak ze naar der uit.
'Emma, gaan we ook zo ijs eten' was de tinkelende kinderlijke stem van mijn zusje. Verbaasd draaide ik mij mijn hoofd haar kant in. 'Je zit nog aan je ontbijt, eet dat eerst maar op' knikte ik wijzend. Drukte een kus op der kruin, waarna ik mij recht drukte.

'Mam' was mij iets wat botte ochtendstem, mijn ogen stonden nijdig maar ik probeerde het zoveel ik kon weg te drukken. Ze draaide zich naar mij toe, nog steeds met de telefoon tegen der oor aan gedrukt, 'wat, ik ben aan de telefoon' bromde ze waarop ik begon te zuchten. 'Ja, je zit altijd aan de telefoon' snauwde ik haar kant in. Boos, haast woest keek mij moeder mij aan.
'Ik bel je straks terug' sprak ze kil, waarop ze de telefoon uit drukte en het stuk plastic naast der neer legde.
'Wat zij je daar, jongedame' begon mijn moeder kil, kwaad, woest te blèren.
Een grijns sierde mijn lippen, want op deze confrontatie zat ik al weken te wachten.
Vanaf het moment dat die marinier Mike mijn moeder heeft achtergelaten zonder ook maar enkel nieuws, nadat ze samen een jong kind op de wereld hadden gezet, mijn kleine zusje Anna. Waar ik de meeste zorg momenteel voor droeg, en ik eigenlijk totaal flabbergasted door geraakt ben.
'Ik zei, dat je eens moest stoppen met dat vele bellen, meer oog moet hebben voor Anna! Ik red mijn eigen wel, doen ik al jaren. Maar daar in de keuken zit een drie bijna vier jarig meisje dat wel zorg nodig hebt, een moeder. Dat ben jij, niet ik.' Riep ik der toe, en wees in het proces naar de keuken, en keek mijn moeder killer dan kil aan.
Voor heel even leek al het kleur uit der gezicht te trekken.
'Zeg het maar, ik wil ook wel voor der zorgen. Maar dan zie je ons na deze ochtend niet meer' knikte ik schouderophalend.
'Van die marinier zal je niet veel meer horen! Dat is ieder stadje ander schatje. Oeps eentje buik vol benen geschopt, ach ik zie der toch niet meer' ratelde ik nonchalant op. Al het kleur dat nog in het gezicht van mijn moeder was, was nu vertrokken. 'Zo is Mike niet' stammelde ze. 'Vast mam, vast, daarom hoor je nu al bijna vier jaar al niks meer van hem' grijnsde ik der toe.
'Maar wat maakt het uit, ga jij maar bellen. Je had toch zo'n belangrijk telefoon gesprek' grimaste ik haar vals toe.
Draaide mij op, griste mijn beker koffie van het aanrecht, pakte Anna bij der hand en trok haar de keuken uit, achter mij aan de trap op naar boven.
'Gaan we zo naar het strand, je had het beloofd' knikte het meisje nieuwsgierig.
'Ja, we gaan zo naar het strand, maar eerst even omkleden' knikte ik wijzend naar der pyjama die ze nog steeds droeg.
Ergens hoopte ik dat ik mijn moeder had wakker doen schudden. Ergens hoopte ik dat ik deze beslissing niet hoefde te nemen voor de welzijn van mijn zusje.
'Deze' kirde Anna haar knalroze badpak in de lucht houdend, ik begon te grijnzen en te knikken.
'Ja, trek maar aan' knikte ik wijzend naar een plek in der kamer waar de ze ruimte had.
Na enkele minuten had ik een weekendtas gevuld met kleren, badartikelen, paspoort, geld en speelgoed. Ook haar rugtas met strandspullen had ik in de hoek staan. 'Anna, deze kleren mag je ook straks over je badpak aantrekken' knikte ik wijzend naar een setje op haar bed. 'Oké' giechelde het meisje lachend, 'ik ben even in mijn kamer' glimlachte ik waarop ik met enkele stappen mijn kamer deur al bereikt had, deze open drukte, zo snel ik kon een weekendtas begon te vullen met kleren, badartikelen, mijn paspoort, geld en andere benodigdheden. Na ook een strandtas gemaakt te hebben, pakte ik de vier tassen op en liep der mee naar mijn auto. Propte het in de kofferbak waarna ik terug naar binnen sprintte om Anna op te pakken.
Zoals verwacht zat mijn moeder in de woonkamer aan de telefoon.
Snikkend, bellend, totaal niet horend dat ik vertrok met haar dochter.

'We zijn der bijna, we zijn der bijna, maar nog niet helemaal' kirde Anna op de achterbank, klappend in der handen. Een grinnik rolde over mijn lippen, blikkend naar de klok wist ik dat het strand wel erg vroeg voor was nog. Een zucht rolde over mijn lippen, de eerder informatie wat ik had doen opvragen leek mij nu wel te doen helpen. Alleen moest ik vlakbij het strand dus een appartement vinden waar ik Anna en mijzelf kon huisvesten. Als ik dat voor elkaar had, kon ik zo de voogdij opvragen, na alles wat er al had doen afspelen in het gezin waarin ik wat groot gebracht. Dat wilde ik Anna doen besparen, en voordat ze erg zou krijgen wat der speelde, wilde ik daar met haar weg zijn.
'We gaan zo naar het strand, we gaan eerst even een kleine tussenstop maken' knikte ik glimlachend, de auto een parkeerplaats op rijdend. Na enkele tellen stonden we stil en haalde ik de sleutels uit het contact, opende de deur en klikte mijn gordel los, trok Anna voorzichtig uit der stoel, en pakte mijn portemonnee, paspoort en bewijzen dat Anna daadwerkelijk mijn zusje was. Ik tilde het meisje op mijn heup en liep zo snel mogelijk het gebouw binnen, bij de balie zette ik Anna der op neer en wachtte geduldig tot de vrouw tijd voor me had.
'Goede morgen' sprak ze vriendelijk.
'Goede morgen, kan ik met contactpersoon Hendrix spreken, het is dringend, spoed' knikte ik bezorgd, bedachtzaam. Streek ik met mijn hand door de bruine haren van mijn kleine zusje die, rond haar zat te kijken. Ze begreep totaal niet wat der gebeurde, misschien was dat wel goed. 'Mevrouw Hendrix komt der aan. U kunt daar op haar wachten' knikte de baliemedewerkster. Waarop ik Anna van de balie trok en naar de wachtkamer stapte.
We hoefde gelukkig niet lang te wachten, 'Emma, kom verder' sprak ze wijzend naar een kamertje waaruit ze was komen zetten. Na enkele tellen sloot ze de deur achter ons, waarop ik ging zitten Anna op schoot trok, en het hele verhaal begon uit te leggen. Mevrouw Hendrix knikte aandachtig, schreef op ze tijd wat op waarna ze bedachtzaam begon te fronsen.
'Het is beter dat Anna een tijdje bij jouw blijft' knikte de vrouw, ze begon wat papier in te vullen waarna ze deze aan mij overhandigde.
'Er zal over enkele dagen bij je moeder een brief op de mat liggen. Tot die tijd moet je een ander verblijf hebben' knikte ze fronsend, 'dat laatste ben ik nog mee bezig. Sta ingeschreven, maar de wachtlijst is lang' verzuchtte ik droevig. 'Misschien kan ik wel iets betekenen' knikte de vrouw glimlachend. 'Ga met je zusje wat leuks doen, hou je beschikbaar' knikte ze, waarop ze mij de hand schudde.
'Gaan we nu dan wel naar het strand' zeurde Anna ongeduldig.
'Ja lieverd, we gaan naar het strand' knikte ik het meisje in de auto drukkend.

Kirrend in der knal roze badpak rende mijn kleine zusje voor mij uit het mulle zand op. Een grinnik rolde over mijn lippen, waarop de wind enkele haren uit mijn gezicht blies. 'Niet te dicht bij het water' gilde ik naar mijn zusje waarop ze al weer terug kwam rennen. 'Lekker warm' kirde ze wijzend naar de zon waarop ik begon te lachen.
Het grote rode kleed begon neer te leggen, Anna der op neer zette en uit de tas zonnebrandcrème haalde, na enkele minuten leek mijn zusje een wit monster, dat onder de zonnebrandcrème zat, waarop ze iets verderop in het zand met der emmer en schep begon te bouwen.
Ergens voelde de beslissing goed, vier jaar lang had ik gezien hoe mijn moeder veranderde, van zorgzame vrouw naar ongeïnteresseerde moeder naar der eigen kinderen.
Genietend van het dag uit met mijn kleine zusje, waarover ik nu tijdelijk de voogdij had doen krijgen, drukte ik alle negatieve gedachten mijn hoofd uit. De vrolijke kirrende geluiden van mijn zusje op de achtergrond, leek het strand langzamer aan voller te lopen. Drukker te woorden. Een klein zuchtje rolde over mijn lippen waarop ik het zeil begon te spannen, 'Anna, tot het zeil, niet verder' knikte ik wijzend, naar het zeil wat ik drie kwart rond ons had gezet.
'Oke' knikte het meisje spelend verder.
Een grinnik rolde over mijn lippen, waarop het wachten was op Mirna, Lisa en Tony.
Blikkend op het klokje rond mijn pols, drukte ik mij recht, pakte mijn portemonnee waarna ik naar de frietkraam liep. 'Twee friet mayo, twee chocolademilkshakes medium' glimlachte ik naar de jonge achter de toonbank. Deze sloeg iets aan op zijn kassa en na enkele tellen betaalde ik de jonge.
'Kan het gebracht worden' vroeg ik fronsend, de jongen krabde kort in zijn nek.
'Voor deze ene keer' knikte hij, 'waar zit je' knipoogde hij soepel verder.
Ik wees naar het scherm wat driekwart rond gezet was waarop de jongen knikte.
'Tot over tien minuten' knikte hij knipogend.

Waarop ik mij zo snel ik kon terug verplaatste naar mijn plek. Nog steeds zat Anna lief te spelen, waarop ik voor heel even mijn ogen sloot. Genietend. Rust. Vakantie, dit noemde ik nu vakantie, vrijheid, en warmte. 'Emma' was de tinkelende kinderlijke stem van mijn kleine zusje, verbaasd opende ik mijn ogen, drukte mij recht en blikte al gauw in haar groene kijkers. 'Ik heb honger' mompelde ze wrijvend over der buik.
Ik begon licht te grinniken, 'de frietjes komen zo' knikte ik wijzend naar een jongen dat met een dienblad kwam aanlopen.
Anna kwam naast mij zitten en keek met grote ogen naar de jongen die voorzichtig haar frietjes voor der neus zette. Een grinnik rolde over mijn lippen waarop ik mijn hand door haar bruine haren haalde. 'Jouw kleine' vroeg hij fronsend, 'nee mijn zusje' grinnikte ik blozend. 'Bedankt dat je het wilde komen brengen, ik wilde dit kleintje niet te lang alleen laten' knikte ik schouderophalend.
'Ah, is al goed' knipoogde de jongen.
Waarop hij mij een of andere rond onderzettertje in de hand drukte.
'Straks pas kijken' knipoogde hij waarna hij vertrok.
'Dankjewel Emma' kirde Anna mij een kus gevend op mijn wang.
'Graag gedaan kleine' grinnikte ik, het onderzettertje omdraaiend.
Samen een filmpje? Hier is mijn nummer. **5*3*2*4*
'Smaken de patatjes goed' mijn wenkbrauwen gefronst. Anna begon te knikken waarop ik begon te grinniken.
'Mooi, want voorlopig blijf jij bij Emma wonen' knikte ik knipogend.
'Echt' Anna haar ogen werden groot.
'Ja, als je dat wilt natuurlijk' knikte ik schouderophalend.
'Niet meer bij beller' Anna fronste der wenkbrauwen, met grote ogen keek ik haar nu aan. Hoe noemde ze onze moeder? Zag ze mam echt zo, als ze het nu uitdrukte? Ik glimlachte waterig, 'nee, niet bij mam' knikte ik stilletjes.
Een rinkelend geluid deed mij naar mijn tas doen graaien waarop ik al snel het groene hoorntje had ingedrukt.
'Emma, spreekt u mee' was mijn vriendelijke stem.
'A, Emma, u spreekt met Hendrix, ik heb kunnen regelen dat je twee appartementen kan gaan bezichtigen, rond 16:30 uur en 17:30 uur' klonk haar stem vriendelijk door de telefoon. Mijn mond zakte open waarop ik, even niks meer kon uit kramen. 'Goed nieuws toch' was Hendrix der stem weer. 'Ja zeker, heel erg goed nieuws, waar?' was gelijk mijn nieuwsgierige stem.
'Ik zal de twee adressen door teksten, je contactpersoon is van der Wiel' was haar stem opnieuw.
'Bedankt, reuze bedankt' knikte ik voordat ik de hoorn neer legde.
'We gaan straks twee huizen bekijken, vind je dat leuk' ik fronste kort, waarop Anna vrolijk begon te knikken.
'Krijg ik dan een eigen kamer' ze keek me vragend aan.
'Als dat kan wel' grinnikte ik.
'Ja, dan wil ik bij Emma wonen' kirde het meisje luid, klappend in der handen.