Hs 30: Kyky

Mar is net weggevlucht uit de ziekenhuiskamer waar ik en Shawn liggen. Ik hoor haar iets schreeuwen van: ik ben weg! En zie een flits. Zo ging het en... ze is zo snel weer weg! Ik staar wezenloos voor me uit. "Ze... is weer weg," mompel ik vol ongeloof. "Wie was dat?" vraagt Sue, luisterde ze dan nooit? "Dat was mijn zus, Marly," mompel ik. "Ooh, sorry," zegt ze als ze mijn verdrietige gezicht ziet. Ik staar gewoon voor me uit. "Hey, het komt wel goed," zegt Jude troostend. "Ze komt nooit meer terug, Xavier zit in Genisis, het hoogste team van Alius en daarom zal ze daar blijven," zeg ik. "Jij hebt op Alius gezeten, jij weet waar het is! Of niet?" zegt Mark. Ik knik. "Mount Fuji," zeg ik. "Dan weten we waar we heen moeten!" roept hij blij. "Wacht eens eventjes! Ik ga niet voor de lol naar Xavier!" roep ik. "Maar toch wel naar Mar," zegt Shawn. Ik had niet doorgehad dat hij wakker was geworden maar hij heeft blijkbaar alles gehoord. Iedereen kijkt hem aan. "Kun je de volgende keer iets eerder zeggen dat je wakker bent. Dan komt de zuster binnen. "Jullie mogen beiden gaan," zegt ze. Kennelijk is ze het er zelf niet echt mee eens. Ik sta op en loop meteen de deur uit. Ik let niet op de anderen, ik ben nog steeds een beetje in shock door Mars verschijning en verdwijning. Het ging te snel. Ik loop nog altijd versuft van net naar de bus. Ik hoor snelle voetstappen achter me. "Ik weet dat het niet goed gaat," zegt Jude als hij voor me staat. "Dan heb je het goed," antwoord ik alleen maar. Hij slaat zijn armen om me heen en ik begin te huilen. "Het ging te snel, ik zou willen dat ze langer had kunnen blijven," zeg ik tussen de snikken door. "Ik weet hoe het voelt, ik had hetzelfde iedere keer dat ik Celia zag toen we gescheiden waren," zegt hij. Hij laat me los en kijkt me aan, althans dat denk ik, ik kan het niet goed zien door die bril. We lopen in stilte naar de bus. Iedereen is er, raar genoeg, al. "Waar bleven jullie? Wij namen en omweg en waren sneller!" roept Mark. "Sorry," zeg ik als ik instap en op mijn plaats ga zitten. "Even voor degene die het niet hebben meegekregen," zegt Coach Lina met een schuin oog op mij en Jude, "er zijn geruchten over een vlammenspits in Okinawa. We gaan erheen en kijken wie het is," voegt ze eraan toe. "Het is Axel!" roept Mark meteen. "Komt Axel terug?!?" vraag ik dus meteen enthousiast. Hij was een van mijn beste vrienden. "Waarschijnlijk wel, ik zou hem graag eens willen ontmoeten," zegt Shawn. "Hij is geweldig in voetbal, hij heeft supersterke schoten," zegt Mark. Iedereen begint door elkaar te schreeuwen. "Hey! Hey!" Ik ben volgens mij de enige die coach Lina werkelijk hoort, of de rest doet van niet. *FUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUT* "Je had ook gewoon kunnen roepen," zegt Mark die het dichtst bij het fluitje zit en zijn handen nog altijd op zijn oren houd. Ik schiet in de lach. "Dit is niet grappig," zegt coach Lina beledigt. "Mark, coach Lina heeft best vaak geroepen," schater ik. "Ooh..." zegt hij schuldbewust. Coach Lina schud haar hoofd. "We kunnen gaan, riemen vast," zegt ze terwijl ze op haar stoel gaat zitten. En zo gaan we naar de vlammenspits, hopelijk dus ook naar Axel...