Hoofdstuk 7
Maar ik ben vanmiddag geslaagd voor mijn praktijkexamen (whoeh feestje!) dus ik heb weer wat tijd over, dus bij deze nog maar eens een stukje.
Liefs Ways
~Mijn voorbereidingsteam, Valerie en Johanna en Blight worden voor mij naar boven geduwd. Blight was eigenlijk Luviks mentor, maar omdat hij ook mentor uit district 7 is mag hij meegenieten van alle feestelijkheden. Dan is het mijn beurt, want ik kan Caesar Flickerman horen roepen:
‘Dames en heren bij deze presenteer ik u de winnares van de 70e hongerspelen: Christina Nova Johnson!’
Ik probeer niet in paniek te raken al ik door buis omhoog wordt geduwd, omdat het voelt alsof ik opnieuw de arena in wordt geleid. Voordat de paniek echt meester van me kan maken sta ik al boven en schijnen de theaterlampen in mijn gezicht. Ik knipper en kijk een beetje versuft om me heen, omdat ik niet zo goed weet wat ik moet doen. Dan zie ik Caesar zijn hand naar me uitsteken, dus neem ik die aan en laat me naar mijn troon midden op het podium begeleiden. Caesar gaat op een stoel naast me zitten.
‘Welkom, Christina! Vertel eens, hoe gaat het nu met je?’
Slecht? Waardeloos? Desastreus?
‘Dank je wel, Caesar, fijn dat ik hier mag zijn. Het gaat heel goed met me, dank je wel voor het vragen. Hoe gaat het met jou?’ Ik weet zelf niet eens waar ik die vrolijk- en beleefdheid vandaan al, maar het lijkt zeer gewaardeerd te worden.
‘Goed, dank je, dank je, maar!’ Roept hij. ‘Het gaat hier vanavond niet om mij. Hoe voelt dat nou, winnares zijn van de 70e Hongerspelen?’
‘Vreemd,’ geef ik eerlijk toe. ‘Ik heb het idee dat ik het me af en toe nog niet helemaal realiseer, maar ik denk dat als ik thuis kom en allemaal wel binnen zal komen.’
Caesar glimlacht verleidelijk naar me. ‘Verlang je naar huis?’ Vraagt hij dan.
Ik knik. ‘Ja, heel erg eerlijk gezegd. Ik wil heel graag mijn ouders weer zien.’ En ik wil dat dit voorbij is.
‘Ze zullen vast heel trots op je zijn,’ zegt hij dan.
Ik denk het niet, moorden is niet echt iets goeds bij ons in de familie.
‘Ik hoop het.’
‘Goed, zullen we dan nu de spelen eens gaan bekijken?’
Nee, alsjeblieft niet.
‘Ja, heel graag Caesar.’
Dan begint het. Ze beginnen bij de boete. Mijn boete. Ik zie hoe Valerie naar de glazenbol trippelt en het is net alsof ik het weer herbeleef. Ik sta strak van de zenuwen en hoop dat ze mij niet zal trekken, terwijl ik weet dat ze mij zal trekken. ‘En de vrouwelijke tribuut van dit jaar is…’ Weer die stilte, die is nog net zo ellendig als de eerste keer. ‘Christina Nova Johnson! Gefeliciteerd! Kom maar naar voren!’
Ik zie hoe de camera inzoomt op mijn gezicht. Het eerste wat ik in mijn ogen zie is een vlaag paniek, maar dan, net zoals ik het me herinner, verharden ze en loop ik met stevige, zelfverzekerde passen naar het podium en staar strak voor me uit. Ik moest onverwoestbaar overkomen en ik zie nu dat het me beter is gelukt dan ik dacht. Ik lach even en klop mezelf inwendig even op mijn schouder. Goed gaan, meid. Onder in het scherm zie ik mezelf ook even lachen. Ik vraag me af wat het capitool daarvan denkt. Dan word de naam van Luvik getrokken. We schudden elkaar de hand en verdwijnen dan in het gerechtsgebouw. Dan schakelen ze over naar stukjes uit het trainingscentrum. Ik was daar blijkbaar niet heel erg interessant want er zijn niet veel beelden van. Ik zie mislukte pogingen van messen werpen en hoe ik juich als ik met pijl en boog een dodelijk schot maak. Ik zie hoe ik vuur probeer te maken, want uiteindelijk lukt en hoe ik mijn planten kennis test, maar het zijn allemaal korte beelden. Daarna schakelen ze over naar mijn trainingsscore en ik voel weer even de warme tinteling als ik de 10 over het scherm zie glijden. Mijn bijlen werpen was blijkbaar erg indrukwekkend. Dan laten ze stukjes interview zien. Ik hoor mezelf vertellen over mijn ouders en hoe ik toegeef dat ik ze heb verteld dat ik niet terug zal komen. Ik zie hoe het mijn hart breekt dat ik dat vertel en dan hoor ik Caesar zeggen dat hij wel graag zou willen dat ik terug kom. Ik vraag me dan ook af of hij dacht dat het werkelijkheid zou worden. Ik in ieder geval niet. Vervolgens gaan we naar de arena. Het onderdeel waar ik het meeste bang voor ben. Ik zie hoe ik afscheid neem van Max en in de buis ga staan die me de arena in leidt stap. Dan gaan mijn handen paniekerig over het glas en word ik de arena in geduwd. In het filmpje kan ik zien hoe Max een hartje van zijn handen maakt en een kushandje naar me blaast. Toen het werkelijk gebeurde had ik dat niet gezien. Dus ik draai me om om hem te zoeken en maak dan het hartje naar hem terug. Ik blaas een kushandje en fluister dank je wel. Hij knikt, waardoor ik begrijp dat hij het begrepen heeft. Als ik me weer omdraai zie ik de klok aftellen en zie ik mezelf besluiten wat ik ga doen. Dan zie ik hoe mijn blik op de bijl bij de hoorn valt en dan richt ik mijn blik op een beweging naast me. Ik was bijna vergeten dat het was gebeurt en nu wens ik dat ik het ook vergeten was.~
‘Dames en heren bij deze presenteer ik u de winnares van de 70e hongerspelen: Christina Nova Johnson!’
Ik probeer niet in paniek te raken al ik door buis omhoog wordt geduwd, omdat het voelt alsof ik opnieuw de arena in wordt geleid. Voordat de paniek echt meester van me kan maken sta ik al boven en schijnen de theaterlampen in mijn gezicht. Ik knipper en kijk een beetje versuft om me heen, omdat ik niet zo goed weet wat ik moet doen. Dan zie ik Caesar zijn hand naar me uitsteken, dus neem ik die aan en laat me naar mijn troon midden op het podium begeleiden. Caesar gaat op een stoel naast me zitten.
‘Welkom, Christina! Vertel eens, hoe gaat het nu met je?’
Slecht? Waardeloos? Desastreus?
‘Dank je wel, Caesar, fijn dat ik hier mag zijn. Het gaat heel goed met me, dank je wel voor het vragen. Hoe gaat het met jou?’ Ik weet zelf niet eens waar ik die vrolijk- en beleefdheid vandaan al, maar het lijkt zeer gewaardeerd te worden.
‘Goed, dank je, dank je, maar!’ Roept hij. ‘Het gaat hier vanavond niet om mij. Hoe voelt dat nou, winnares zijn van de 70e Hongerspelen?’
‘Vreemd,’ geef ik eerlijk toe. ‘Ik heb het idee dat ik het me af en toe nog niet helemaal realiseer, maar ik denk dat als ik thuis kom en allemaal wel binnen zal komen.’
Caesar glimlacht verleidelijk naar me. ‘Verlang je naar huis?’ Vraagt hij dan.
Ik knik. ‘Ja, heel erg eerlijk gezegd. Ik wil heel graag mijn ouders weer zien.’ En ik wil dat dit voorbij is.
‘Ze zullen vast heel trots op je zijn,’ zegt hij dan.
Ik denk het niet, moorden is niet echt iets goeds bij ons in de familie.
‘Ik hoop het.’
‘Goed, zullen we dan nu de spelen eens gaan bekijken?’
Nee, alsjeblieft niet.
‘Ja, heel graag Caesar.’
Dan begint het. Ze beginnen bij de boete. Mijn boete. Ik zie hoe Valerie naar de glazenbol trippelt en het is net alsof ik het weer herbeleef. Ik sta strak van de zenuwen en hoop dat ze mij niet zal trekken, terwijl ik weet dat ze mij zal trekken. ‘En de vrouwelijke tribuut van dit jaar is…’ Weer die stilte, die is nog net zo ellendig als de eerste keer. ‘Christina Nova Johnson! Gefeliciteerd! Kom maar naar voren!’
Ik zie hoe de camera inzoomt op mijn gezicht. Het eerste wat ik in mijn ogen zie is een vlaag paniek, maar dan, net zoals ik het me herinner, verharden ze en loop ik met stevige, zelfverzekerde passen naar het podium en staar strak voor me uit. Ik moest onverwoestbaar overkomen en ik zie nu dat het me beter is gelukt dan ik dacht. Ik lach even en klop mezelf inwendig even op mijn schouder. Goed gaan, meid. Onder in het scherm zie ik mezelf ook even lachen. Ik vraag me af wat het capitool daarvan denkt. Dan word de naam van Luvik getrokken. We schudden elkaar de hand en verdwijnen dan in het gerechtsgebouw. Dan schakelen ze over naar stukjes uit het trainingscentrum. Ik was daar blijkbaar niet heel erg interessant want er zijn niet veel beelden van. Ik zie mislukte pogingen van messen werpen en hoe ik juich als ik met pijl en boog een dodelijk schot maak. Ik zie hoe ik vuur probeer te maken, want uiteindelijk lukt en hoe ik mijn planten kennis test, maar het zijn allemaal korte beelden. Daarna schakelen ze over naar mijn trainingsscore en ik voel weer even de warme tinteling als ik de 10 over het scherm zie glijden. Mijn bijlen werpen was blijkbaar erg indrukwekkend. Dan laten ze stukjes interview zien. Ik hoor mezelf vertellen over mijn ouders en hoe ik toegeef dat ik ze heb verteld dat ik niet terug zal komen. Ik zie hoe het mijn hart breekt dat ik dat vertel en dan hoor ik Caesar zeggen dat hij wel graag zou willen dat ik terug kom. Ik vraag me dan ook af of hij dacht dat het werkelijkheid zou worden. Ik in ieder geval niet. Vervolgens gaan we naar de arena. Het onderdeel waar ik het meeste bang voor ben. Ik zie hoe ik afscheid neem van Max en in de buis ga staan die me de arena in leidt stap. Dan gaan mijn handen paniekerig over het glas en word ik de arena in geduwd. In het filmpje kan ik zien hoe Max een hartje van zijn handen maakt en een kushandje naar me blaast. Toen het werkelijk gebeurde had ik dat niet gezien. Dus ik draai me om om hem te zoeken en maak dan het hartje naar hem terug. Ik blaas een kushandje en fluister dank je wel. Hij knikt, waardoor ik begrijp dat hij het begrepen heeft. Als ik me weer omdraai zie ik de klok aftellen en zie ik mezelf besluiten wat ik ga doen. Dan zie ik hoe mijn blik op de bijl bij de hoorn valt en dan richt ik mijn blik op een beweging naast me. Ik was bijna vergeten dat het was gebeurt en nu wens ik dat ik het ook vergeten was.~
Er zijn nog geen reacties.