Hs 26 Mem

Als we op het strand aankomen, zie ik dat Kyky's ogen groot worden. Héél erg groot zelfs. "Jongens, wat is dit?" Vraagt ze, bij het zien van de slingers die tussen de palmbomen wapperen in de wind. "Dit is nou jouw feestje. Maar ik moet er wel een ding bij zeggen," Arrie kijkt een keertje naar me. Maar ik snap niet wat ze bedoeld. "Het was Mems idee om Xavier uit te nodigen." Kyky kijkt me onvoorstelbaar aan. "Meen je dat?" Arrie knikt. Kyky kijkt me met grote, ongelovige ogen aan. Maar dan loopt ze op me af en knuffelt ze me. "Dankjewel. Dat is echt heel lief, vooral aangezien ik weet wat voor een hekel jij aan hem hebt." Ik grinnik. "Ach ja, ik hoefde hem alleen maar even te bellen. Het was niet zo'n grote moeite." Eigenlijk gewoon wel. Maar goed... "Ik meen het, Mem. Echt bedankt," zegt ze, nogmaals als ze me loslaat. "Kyky, kom eens. We hebben nog een verrassing voor je," zegt Arrie, als ze naar een grote tafel met een deken erover heen loopt. Ik weet natuurlijk wat het is. En ik moet toegeven dat ik het zelf eigenlijk super graag zou willen hebben. Alsof ze een konijn uit een hoed wil toveren, begint Arrie met haar armen over het doek heen te zwaaien. Dan trekt ze het doek eraf. Er verschijnt een geweldige draaitafel. Kyky rent er meteen op af en schuift aan een van de honderden knopjes. Niet dat er iets gebeurd. De stekker zit namelijk nog niet in het stopcontact. Dan kijkt Kyky naar mij en steekt ze haar hand naar me uit. Ik pak hem aan. Ze trekt me achter de draaitafel en glimlacht. "Ik weet hoe graag je dit zou willen. Dus... Ben jij vanavond onze dj?" "Laat me raden dan kun jij met Xavier dansen?" Ze glimlacht. "Kom, doe nu niet opeens zo bescheiden." "Maar ik mag van jou nóóit aan breekbare spullen zitten. En nu wel?" Vraag ik ongelovig. "Ga nu maar. Voordat ik me bedenk."

Ik sta al zeker anderhalf uur met de honderden knopjes te spelen, om te ontdekken wat ze allemaal doen. Het is zo leuk! Als ik later geen profvoetballer kan worden, word ik gewoon dj. "Mem, kan ik je heel even spreken?" Verbaasd draai ik me om. Xavier. Fijn, net wat ik nodig heb om deze dag/avond leuk te maken. Niet dus. "Ligt eraan," zeg ik onverschillig. "Alsjeblieft, heel even maar." Ik knik met tegenzin en zet de koptelefoon af. Xavier trekt me voorzichtig een eindje weg. "Zo Xavier, vertel maar. Wat is er aan de hand?" Hij zucht. "Het spijt me." Ik kijk hem ongelovig aan. "Wat spijt je?" "Het spijt me, voor alles wat ik tegen je heb gezegd." Ik knik. "Het is al goed, weet je. Ik heb je altijd dan wel een eikel gevonden, maar dat was vooral je aliënkant. Nu ben je gewoon jezelf." Hij knikt. "Dat was inderdaad voornamelijk mijn aliënkarakter. Maar toch; het spijt me." "Ik vergeef het je wel. Je hebt echt geluk dat ik de laatste dagen wat aardiger ben dan normaal." "Anders had je me zeker nooit gebeld, hè?" "Natuurlijk niet. Denk je dat Arrie me dan had over kunnen halen om überhaupt naar de stad te gaan voor Kyky's cadeautje." Hij schud zijn hoofd. "Ik denk het niet, nee." "Goed geraden." "Je bent trouwens best goed achter dat ding," zegt Xavier, met een blik op de draaitafel. Ik glimlach. "Dankje." Het is even stil. Heel ongemakkelijk, als je daar staat met het vriendje van je grote zus. Maar dan stelt Xavier een vraag, die ik liever niet zou willen beantwoorden. "Dus... Mis jij Torch?" Ik sla mijn ogen neer. "Claude?" Zeg ik onverschillig. "Ja, Claude. Mis je hem?" "Ach, ik weet zeker dat ik hem snel weer zie. En anders," ik kijk Xavier met grote ogen aan. "Mag ik zijn nummer?" Hij glimlacht. "Natuurlijk. Als alles tussen ons nu weer oké is?" Ik knik. "Vrede?" "Vrede."

Het feest is nog steeds bezig, als de zon langzaam wegzakt in de zee. Ik glip even weg achter de draaitafel en loop naar de zee toe. De golven zijn niet hoog. Gewoon rustig, net zoals deze avond verloopt. "Hey, Mem," hoor ik opeens een stem achter me. Ik zucht. Sue. Ik draai me naar haar om en plak een echte nep-glimlach op mijn gezicht. "Is er iets, Sue?" "Ik kwam vragen of je nog hulp nodig had, van een liefdesexpert, zoals ik." Ik kijk haar vol afschuw aan. "Hoezo zou ik dat nodig hebben?" "Je zussen hebben al iemand, nu jij nog." Ik haal mijn neus op. "Nee, dankje. En trouwens, jij hebt toch zeker ook géén vriendje?" "Wat? Natuurlijk wel! Mijn liefje en ik zijn echt al de hele avond onafscheidelijk." "Arme, Erik toch," mompel ik zacht. "Maar goed als je mijn hulp niet nodig hebt, ga ik kijken of een van de jongens hem kan gebruiken. Doei," lacht ze zweverig, als ze zich omdraait en wegloopt. "Ik zou er niet op rekenen dat de jongens je hulp nodig hebben. En als ze je hulp al aannemen, hebben ze daarna waarschijnlijk een trauma behandeling nodig." Ik glimlach. Mijn aardigheid is niet voor iedereen bestemd. "Mem! Wil je niet even bij ons staan? Een hele avond zonder iemand om je heen kan toch nóóit leuk zijn," zegt Arrie opgewonden. "Dankje, dat je me nog even duidelijk maakt dat ik geen vrienden heb," lach ik sarcastisch, als ik met haar meeloop naar Kyky, Xavier en Nathan. Kyky staat dicht tegen Xavier aan en Arrie rent meteen naar Nathan toe. "En waarom moest ik ook alweer komen?" Vraag ik met een vies gezicht, als ik naar de twee kleffe setjes kijk. "Zoek zelf dan ook iemand om tegenaan te staan," zegt Kyky, met een blik op Mark, Axel, Hurley en Shawn. "Pff, alsjeblieft niet. Ik moet er niet aan denken. Ik word misselijk." "Ach, stel je niet aan. Zo erg zijn we echt niet. Of wel soms?" "Wil je een eerlijk antwoord?" Zeg ik grijzend. Kyky schud haar hoofd. "Doe maar niet. Maar waarom stond je net met Sue te praten?" "Ze vroeg of ik haar hulp nodig had." "Waarom zou jij háár hulp willen hebben?" Zegt Arrie hoofdschuddend. "Die wilde ik niet hebben. Waarom denk je anders dat ze nu bij de jongens hangt?" "Omdat ze een date voor jou aan het regelen is?" Zegt Kyky lachend. "Misschien is ze wel iemand anders voor jullie aan het zoeken. Wie weet?" "Wij hebben genoeg aan Xavier en Nathan. Toch Arrie?" Arrie knikt instemmend. "Inderdaad. Jij hebt nog iemand nodig. Je kunt niet alleen Claude tot je vrienden rekenen. Je moet toch zeker ook nog anderen maken? Wij hebben al iemand en vrienden maken gaat snel genoeg." Is Claude echt de enige die ik tot mijn vrienden reken? Ik knik onzichtbaar. Ik denk van wel. Ik zucht. "Goshh, ik ben echt lonerrr....."