09 - Singularity

      Toen ik het centrum binnenkwam, moest ik toch wel schrikken van het aantal collega's dat door de stad verspreid was. Vooral op de drukke gebieden liepen er minstens tien mensen in gelijke pakjes als de mijne. Alan rekte zich uit en zuchtte, waarna hij me aankeek, "Vanaf hier kun je het denk ik zelf weer aan? Loop wat rond en schrijf een berichtje als je iets interessants ziet, al is het een baby die opeens een auto oppakt in de peuterzalen. Alles om het quota te halen. Als je me nodig hebt, zit ik bij de MFC. Ik heb echt zin in gefrituurde kip. Oh, vergeet je onzichtbaarheidsknop niet. Succes nog!"
      Ik stamelde een soort 'bedankt' uit, waarna ik op de knop drukte en richting mijn wijk liep. Overal zag ik weer spionnen van Moogle die alles in de gaten hielden en ergens vond ik dat toch wel engig, aangezien ze een paar dagen geleden nog zo naar mij staarden.

      Als eerst besloot ik naar de universiteit te gaan, om te zien of Zack daar was. Toen ik echter mijn spionagetuig aanzette, zag ik alleen Lyra in de banken zitten. Aangezien het nog middag was, besloot ik vervolgens naar Zacks huis te gaan, waar ik opnieuw de camera's bekeek. Heel toevallig leek hij op zijn bank te zitten, maar toen ik goed keek, zag ik dat hij in deze beeldopname nog zijn oude elektronische troep had liggen, waardoor ik al snel doorhad dat dit neppe beelden waren. Jezus, Zack was Moogle echt een stapje voor als hij wist dat die camera's daar zaten. Alan had me verteld dat je ze amper kon zien omdat ze maar een paar millimeter breed waren... Ach ja, als meneer genie hier niet zat, kon hij maar op een andere plek zijn...

      Nadat ik helemaal naar Zacks clubje was gelopen, kwam ik erachter dat ik met die smartwatch ook een pod kon oproepen door een liftbeweging te maken. Alleen toen was ik er dus al.
      Een tikkeltje chagrijnig door dat hele gedoe, liep ik naar binnen en opende ik de deur, waardoor ze met z'n allen geschrokken naar mij staarden. Al snel begreep ik dat dat niet vanwege mij was, of juist wel, aangezien ik nog steeds op onzichtbaar stond. Meteen drukte ik de knop weer in en schrokken ze opnieuw, maar Zack was de eerste die begon te grijnzen, "Nice."
      Ik lachte en keek hem aan, waarna zijn info op mijn bril verscheen. Aangezien hij nog steeds de datamines kon voorliegen, stonden er alleen programmeergerelateerde dingen in zijn interesses. Er was echter een extra tabje met info, met bovenin zijn allergieën. Langzaam liet ik mijn ogen over de tekst glijden, waarna ik na een tijdje op een vreemd stukje tekst stootte.
      Informatie m.b.t. interactie: Dit subject kent een hoge agressie en is bewezen een manipulatieve persoonlijkheid te bezitten, maar vertoont over het algemeen een apathisch gedrag. Status: OK.
      Voordat ik me kon afvragen waarom deze enthousiaste Zack zo apathisch en manipulatief leek te zijn, zat iedereen al aan mijn nieuwe prul om het te inspecteren. Mijn bril werd van mijn neus getrokken door Kiara, terwijl Victoria het verlammingsapparaatje uit mijn riem trok en Nhean zich focuste op de coole functies van mijn smartwatch. Tijdens het gadgetfestijn, klonk er echter een chagrijnige grom.
      "Wat doen jullie? Ze moest ons de inside info van Moogle geven, niet hun nieuwste productlijn!" Amrit fronste en kwam naar voren, waardoor Kiara hem bijna omver beukte met haar massief ogende houding, "Hey, dit is een kant-en-klare versie van die bril die ik al tijden probeer te maken, dus je houdt je mond dicht en je laat mij genieten van dit moment!"
      "Oké goed, maar we hadden één afspraak met dat meisje en die komt ze niet na!"
      "Amrit, kom op." Zack zuchtte en keek me aan, "Had je nog iets over de software gevonden? Wat is het doel van het experiment?"
      "Nee, niks..." Toen ik mijn ogen neersloeg, begon Amrit zich alweer druk te maken om niks, dus probeerde ik mezelf te verklaren, "Aangezien ze mij als hacker zien, zit ik nu in het onderzoeksteam in plaats van het softwareteam. Misschien kom ik later nog wel in de andere delen van Moogle, maar voor nu is dit alles wat ik jullie kan geven."
      "Maakt niet uit, Jasmyn, onze projectjes boeken met deze apparatuur ook voortgang. Voor nu moet je gewoon doen wat je kunt doen, we willen ook niet dat je eruit getrapt wordt." Zack legde zijn hand op mijn schouder, maar toen zag ik vanuit mijn ooghoek dat Victoria met mijn apparaatje aan het prutsen was.
      "Nee, niet-!", riep ik nog, maar toen viel Zack opeens op de grond. Hij keek een beetje chagrijnig omhoog, waardoor Victoria het ding snel weer aan mij gaf en 'oeps' mompelde. Fronsend zocht ik naar een knopje om de verlamming terug te draaien, wat gelukkig snel gedaan was, maar iedereen keek me nu best bang aan.
      "Het is niet alsof ik dat ooit tegen jullie ga gebruiken...", begon ik, maar toen snapte ik dat de rest niet eens wist dat Moogle je lichaam met een knop kon verlammen. Eventjes was het stil, maar toen haalde Victoria eens diep adem en schreef ze wat op, "Misschien kan ik uit de frequentie van dat signaal een manier vinden om die pin uit te zetten."
      "Of een manier om onze hoofden op te blazen, die troep is levensgevaarlijk!" Amrit begon weer ruzie te zoeken, dus hield Zack hem tegen voordat hij een stap kon zetten.
      "Ik denk dat je voor nu beter kunt gaan," zei hij zachtjes, waardoor de rest ook snel mijn spul aan me teruggaf en knikte, waarna ze me met gemengde gevoelens na keken. Voordat ik de deur dichtdeed, hoorde ik Victoria nog zeggen dat ze misschien een oplossing had gevonden.
      Toen ik eenmaal weer buiten stond, had ik het gevoel dat ik iets fout had gedaan. Zelfs nadat ik mezelf duidelijk had gemaakt dat het maar een klein foutje was, bleef er een soort onheilspellend schuldgevoel bij me hangen. Om een of andere reden voelde ik me vrij angstig door de gedachte dat ik een van hen zeer had kunnen doen.

      Aan het einde van de middag besloot ik maar weer terug naar Moogle te gaan. Ik had geen reports geschreven, maar ik nam aan dat ik wel gewoon daar moest dineren. Met vermoeide ogen keek ik wat in het rond naar de honderden etende mensen, maar toen besloot ik maar in mijn uppie aan een van de eettafels te zitten, waar ik langzaam mijn soepje opslurpte.
      "Nou, hoe was je eerste werkdag?" Meteen kwam de enige persoon die ik niet meer wilde zien vandaag voor mijn neus zitten, waardoor ik eens extra hard slurpte om haar weg te jagen, maar dat was tevergeefs. Christina bleef geforceerd naar me glimlachen, dus ik besloot haar vraag maar te beantwoorden voordat we hier volgend jaar nog zaten, "Ging wel. Ik ben een beetje moe, ik moet nog wennen aan al dat gereis overdag."
      "Je hebt vandaag meteen al iemand verlamd, mag ik vragen waarom dat zo was?" Ze sprak al voordat ik die laatste 'g' kon uitspreken en keek me doordringend aan, waarna ze een papiertje mijn kant op schoof. Ik pakte het op en las de enkele getypte regel die erop stond, waarna het voelde alsof mijn darmen een hartaanval hadden. Er stond duidelijk dat ik Zack gezapt had, inclusief de tijd en de locatie. Ik verslikte me in mijn soep en hoestte eventjes, waarna ik die gemene heks weer aan moest kijken. Ze leek nog steeds op een eerlijk antwoord te wachten, dus ik sloeg een paar keer op mijn borstkas om duidelijk te maken dat ik nog last had van mijn keel en de volgende zin écht geen last-minute leugen was, "Hij probeerde me aan te vallen..."
      "Oh? Wat deden jullie op die locatie?" Toen ze nogmaals op het blaadje tikte, moest ik me ervan weerhouden om te zuchten. Ik hield even mijn adem in en verzon zo de tweede leugen, "Ik had nog niet veel van de stad gezien voor dit alles, dus ik dwaalde een beetje door de steegjes en daar kwam ik hem tegen, hij woont in de buurt dus waarschijnlijk daarom. Door mijn vroegere vriendschap met hem dacht ik dat het oké was om mezelf te laten zien, maar hij lokte me het gebouw in en probeerde mij daar aan te vallen. Zelf weet ik ook niet waarom, ik gebruikte die knop en rende weg."
      "Oké, dat verhaal komt overeen met het rapport. We hebben zijn herinneringen verwijderd, daarom kent hij je niet meer." Ze leek wat op haar mini-tablet te tikken, waarna ze weer opstond, "Mocht zoiets vaker gebeuren, kun je ons vragen om het subject uit te schakelen. Als je je door hem onveilig voelt."
      "Uh, waarom viel hij me aan?" Tactisch negeerde ik dat aanbod en hield ik haar tegen, waardoor ze me een beetje chagrijnig aankeek. Ik stapte weer aan de kant en wreef ongemakkelijk over mijn arm, "Ik bedoel, het leek alsof er meerdere vrienden van me zich anders gedroegen vandaag. Zack was agressiever, en zo ook wat anderen."
      "Goed. Je bent nu toch een van onze medewerkers. Volg mij."

      Even later stonden we in een ruimte met een groot scherm, waar Christina haar vingertopje liet scannen om vervolgens door een aantal mappen te bladeren. Uiteindelijk selecteerde ze Zack, waardoor zijn profiel voor de zoveelste keer voor mijn neus verscheen, maar dit keer stond er nog meer info onder.
      "Persoonlijkheidsstoornis...?", vroeg ik verward, waardoor Christina een tabblad opende en wat videobeelden liet zien, "Antisociaal, om specifieker te zijn. Daarnaast vertoont hij ook wat sociopatisch gedrag, maar dat is minimaal. Als hij eenmaal doorslaat, verliest hij echter zijn moraliteit. Hij doet alles om zijn zin te krijgen."
      Ik lachte ongemakkelijk, maar toen zag ik haar uiterst serieus kijken. Op de beelden was ook te zien hoe Zack uit irritatie een hele ruimte vandaliseerde, of hoe hij een aantal insecten uit elkaar plukte voor de lol. Ik beet onzeker op mijn lip, aangezien ik momenteel niet echt conclusies kon trekken over welke Zack de echte was.
      Christina keek me vanaf haar ooghoeken toe en klikte verder, waarna Lyra op mijn scherm verscheen. Bij haar stond er 'paranoia' onder, wat ook bleek door de beelden waarop ze telkens achter haar rug om keek. Toen ze uiteindelijk mij selecteerde, zag ik heel groot 'angststoornis' staan. Ook van mij waren er videobeelden, in een van de video's zag ik ineengedoken in een hoekje, grijpend naar mijn hoofd. Ik zag hoe ik mezelf kapot zweette om niks en amper bewoog, maar ergens deed het me ook aan de keer denken dat ik voor Moogle vluchtte. Alsof ze die stoornis triggerden om mij tijdelijk uit te schakelen.
      Ik wilde mijn mond opentrekken, maar ik wist niet wat ik moest zeggen. Christina zuchtte en zette het scherm weer uit, waarna ze mij aankeek, "We onderzoeken de effectiviteit van hersenstimulatie op psychische stoornissen, om zo een product op de markt te brengen dat perfect hiertegen werkt. Hiervoor hebben wij een simulatie gebouwd met mensen met verschillende aandoeningen, van allerlei leeftijden én van iedere afkomst, om zo de perfecte instellingen voor iedere stoornis te vinden. De tablets zijn er om afwijkingen te vinden in de persoonlijkheid van de subjecten, aangezien dat het grootste probleem van dit geneesmiddel is. Een verkeerde frequentie kan iemands wezen helemaal om doen slaan, vandaar dat we constant de dingen toetsen waar de patiënt eerder goed of geïnteresseerd in was, zodat we op die manier afwijkingen zo snel mogelijk kunnen waarnemen. Het is dus van belang dat men te alle tijden met die tablets in de weer is, zodat we een rendabele hoeveelheid informatie per dag kunnen ontvangen. Vandaag hebben we de frequentie van de subjecten met een hogere agressiefactor opnieuw ingesteld, vandaar dat ze zich wellicht anders gedroegen. Zack scoorde echter perfect op zijn toetsen, dus als hij echt van persoonlijkheid is geswitcht, heeft hij dat kunnen verdringen. Hij was zich vroeger bewust van het experiment, dus wellicht heeft de nieuwe frequentie zijn oude herinneringen opnieuw gestimuleerd...? Als er meer van die patiënten zijn, moeten we er echt iets aan doen. Ze kunnen zo niet leven..." Ze leek nu wat in zichzelf te mompelen, waardoor ik een beetje nerveus om me heen keek. Gelukkig merkte ze me op tijd op en besloot ze de deur weer voor mij te openen, "Goed, denk jij er maar niet teveel over na. Jouw taak is om te kijken of de proefpersonen zich zoals hun profielinformatie gedragen, zodat we weten welk signaal het beste is. Moogle verklapt expres niet welke groep aangepast wordt om zo jullie beoordelingen niet te beinvloeden, dus denk maar niet dat je zoiets nogmaals uit mijn mond hoort komen. Ik dacht dat jij als ex-subject echter het recht hebt om te weten waarom jij nog steeds zo'n pin draagt. Daarnaast is het ook om je te stimuleren om jouw taken te blijven volbrengen. Oh en jouw slaapkamer is overigens in gang vier, kamer twintig. Na tien uur wordt er niet meer op de gangen gelopen, iedereen heeft een eigen badkamer."
      "Oké." Maar voordat ze dat kon horen, had ze de deur al dicht gedaan. Een beetje overdonderd door alle info, liep ik naar mijn aangewezen kamer, zodat ik daar een beetje kon bijkomen.
      Dus er zat een heuse reden achter die hersenspijkers... Althans, volgens Christina. Ik was al bang dat ik binnenkort opnieuw iets met Zack en de rest moest bespreken. Als ze me nu nog maar wilden geloven...