Hoofdstuk 5

~ ‘Goed,’ zegt Johanna als we met zijn alle aan tafel zitten voor het diner. ‘Morgen gaan we nog een kleine voorbereiding doen voor de interviews. Je weet al genoeg van voor de spelen, maar nu zal het een heel uur over jou gaan.’
Ik slik even. Oef, dat is lang. ‘Ach, ik ben allang blij dat ik inmiddels normaal te eten krijg,’ merk ik op en Johanna lacht zachtjes. Na het eten stuurt Johanna me naar mijn kamer, maar ze lijkt zich te bedenken en loopt met me mee.
‘Probeer wat te slapen,’ zegt ze en ze kijkt me vol medeleven aan. Blijkbaar komt er nog iets waarvan ik nog niet weet wat het is.
‘Het is moeilijk,’ zegt ze dan en ik kan haar stem horen breken. ‘Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het beter wordt, maar dat is niet zo. Het zal altijd zo blijven, maar hopelijk komen we er samen doorheen.’
Dan veegt ze de tranen van haar gezicht af en loopt weg, mij in verwarring achterlatend.
Ik kom er echter al snel achter wat ze die avond voor mijn slaapkamer bedoelde.

‘Welkom, welkom welkom,’ zegt het irritante capitoolaccentje van Valerie Thomsons onze begeleider uit het capitool. ‘Ik ben zo blij dat ik de 70e Hongerspelen mag aankondigen! Mogen de kansen immer in jullie voordeel zijn!’
Dames eerst!’
Ik kijk toe naar hoe ze op haar hoge hakken richting de glazenbol van de dames trippelt. Je kunt het eigenlijk niet eens lopen noemen. Dit jaar draagt ze een lichtpaarse jurk, haar haren vallen in losse krullen over haar schouders heen en op haar hoofd draagt ze een grote hoed, in dezelfde kleur lichtpaars. Ze heeft haar nagels keurig gelakt en de glitters die erin verwerkt zitten glinsteren kleurig in het zonlicht. Het is bijna alsof het vandaag een mooie dag is, maar dat is het niet. Dit jaar is mijn één na laatste boete. Mijn naam zit dit keer twintig keer in de grote glazenbol. Volgend jaar vierentwintig keer, meer dan dat zal het niet worden. Ik zit er één keer in omdat ik mee moet doen en drie keer voor de bonnen, voor mij, mijn vader en mijn moeder. Ik hoef nog maar één jaar en dan ben ik er vanaf. Het is bijna ongelofelijk hoe dichtbij dat is. Er zitten duizenden briefjes in die bol, mijn vierentwintig stelt niks voor vergeleken met die zestig van een meisje bij mij in de klas. Ze woont in een groot gezin en zijn straatarm. Slechter dan dat kan je het bijna niet treffen. Valerie en haar glinsterende nagels graaien inmiddels in de grote glazen kom. Ik hoop dat de kansen nog twee keer in mijn voordeel zullen zijn. Dan trippelt ze terug met het gesloten kaartje nog in haar hand.
‘En de vrouwelijke tribuut van dit jaar is…’
Niet ik, niet ik, niet ik.
‘Christina Nova Johnson! Gefeliciteerd! Kom maar naar voren!’

Met een harde gil word ik wakker. Hijgend staar ik naar het witte plafond boven me, badend in een bad met zweet. Ik kreun, draai me om en begraaf mijn hoofd in mijn kussen in de hoop de droom buiten te kunnen sluiten. Het gevoel blijft echter en zorgt ervoor dat ik met een ruk overeind kom te zitten. Ik buig voorover tussen mijn knieën en begraaf mijn handen in mijn haar, terwijl ik rustig probeer adem te halen.
‘Niks aan de hand,’ mompel ik in mezelf. ‘Het was maar een droom.’
Maar op dat moment begrijp ik precies wat Johanna bedoelde voordat ik naar bed ging. Dit is geen tijdelijke schade in mijn brein, dit gaat niet over met een paar dagen. Dit is blijvende schade. Ik zal mijn eigen moorden opnieuw en opnieuw moeten blijven beleven.
‘Nee,’ zeg ik hardop. ‘Nee, ik ben niet hun poppetje. Ik ga hierna gewoon naar huis en dan word alles weer normaal.’ Ik ben geen moordenaar. Ik ben geen moordenaar. Hopelijk ga ik het vanzelf geloven als ik het vaak genoeg herhaal. Ik besluit snel een douche te nemen en daarna verder te slapen. Dus ik druk een paar knopjes in, laat me overspoelen met schuim en laat me afdrogen. Trek daarna een schone pyjama aan en klim weer in bed. Ik val wel in slaap, maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.~